“Next year, you will be married, dear.”

Toen Matias en ik elkaar weer gevonden hadden, pakten we een tuktuk naar het hostel. Ik had hem allemaal verhalen te vertellen over de treinreis; hij had gewoon rustig geslapen. Dat is het verschil tussen eerste (duurste) en laagste (goedkoopste) klasse :P Anyways, toen we het hostel naderden zag ik een bekend gezicht in een winkel. Het is George! Yes! Dat betekent dat de jongens (van Agra en Jaipur) hier zijn! Dit kwam als een verrassing omdat Kenzie via Facebook messenger had laten weten dat ze een treinticket vanaf Udaipur naar Mumbai gekocht hadden. En die vertrekdatum was al verstreken. Hadden ze de trein niet gepakt? Kennelijk niet? Ik vind het altijd zo leuk om mensen waarmee het goed klikte terug te zien. Een bekend gezicht brengt logischerwijs een thuiskomen-gevoel teweeg :P Ik liep enthousiast het hostel binnen en zag daar Nino zitten! Yes! Nino is er ook! Hij riep Kenzie er meteen bij. Die was ook heel blij om mij te zien. Knuffeltijd!!! Hahaha. Hij legde uit dat ze zelfs twee treintickets naar Mumbai gekocht hadden (twee dagen eerder en één dag eerder), maar dat ze er zoveel twijfels over hadden gehad dat ze in Udaipur waren gebleven. Even later kwam ook Sameer naar beneden. Harry was ondertussen (helaas) naar Australie vertrokken. George liet weten dat hij na Udaipur naar huis zou vliegen. Hij was ‘completely done with India.’ En als George-zijnde kan ik dat wel begrijpen. Met alle respect, maar hij had gewoon lekker naar Thailand of Bali moeten gaan.

Udaipur wordt ook wel de meest romantische stad van Rajasthan genoemd. Dat begrijp ik wel. Het uitzicht vanuit het hostel was subliem. Wáár je ook keek, overal zag je wel een kasteel of een paleis staan. Zeg, en wat was de temperatuur hier trouwens aangenaam! Met zo’n 30 graden was het een stuk beter dan Pushkar. Die avond ben ik in m’n eentje naar een traditionele dansshow gegaan. De dames droegen de meest prachtige en kleurrijke kleding! Het was vooral een hele vrolijke show. Toen ik terugkwam in het hostel moest ik me er al snel bij neerleggen dat het weer laat zou gaan worden :P Dat is gewoon hoe het werkt met die groep jongens!

’s Ochtends stond ik toch weer redelijk vroeg op voor m’n yoga- en meditatiesessie. Dan is het vaak nog rustig in de hostels. Deze keer vond ik een prachtplek op de rooftop van het hostel. Daarna ging ik naar buiten, opzoek naar een ayurvedische massage. Dat bleek geen moeilijke opgave te zijn ;-) Tien minuten later stond ik bij een vrouw in een sfeervol behandelkamertje. ‘Take off clothes, please,’ zei ze vriendelijk. Dus ik trok m’n shirt en broek uit. Ik ging op de behandeltafel zitten. ‘No, also your bra, miss,’ zei ze zowaar nog vriendelijker. Ha! Echt! Oké? Nou ja, prima. Het was een heerlijke massage. Ik denk dat ze wel een halve liter olie gebruikt had. Oké, beetje overdreven misschien, haha, maar het was in ieder geval een hele hoop.

Ik ging weer terug naar het hostel. De jongens gingen in beraad over hun volgende reisplannen. Pushkar bleek de consensus te zijn. Neeeee! Dan moeten we weer gedag zeggen :-( Deze keer wilde ik geen gedag zeggen. Ik wilde met de jongens blijven. Kenzie nam me even apart. Ja, en na dat gesprek maakte ik de beslissing om maar weer terug te gaan naar Pushkar :P Ongelooflijk. Hij nam me snel mee naar een travel office zodat ik mijn gedachten niet meer kon veranderen.

Dit betekende dat ik niet meer zo lang in Udaipur had. Ik besloot direct om naar het beroemde city palace te gaan. Deze keer koos ik voor een persoonlijke gids :-) Ik kreeg namelijk studentenkorting, en van die korting kon ik mooi een gids betalen, haha. Ik hou van gidsen! Je neemt 460 keer meer achtergrondinformatie tot je! Het was een prachtig paleis. Ik heb veel van de geschiedenis en cultuur van Udaipur geleerd. Daar zal ik jullie nu niet mee gaan vermoeien.

Bij terugkomst in het hostel zag ik Matias. We wilden allebei wel een boottocht maken over het water. Dus, daar gingen we dan! We pakten een tuktuk en lieten ons naar de boat stand brengen. ‘Minimum 20 people,’ zei de eigenaar verontschuldigend. Haha, daar stonden we dan met z’n tweeën. Dat ging ‘m niet worden. Nou ja, dan niet :-) In ieder geval hadden we vanuit een mooie hoek uitzicht op het water gehad.

Die avond pakken Sameer, Nino, Kenzie en ik de sleeper bus (terug) naar Pushkar. Dit voelde zo raar voor mij, alsof ik een stapje terug deed of iets dergelijks. Het bleek de meest luxueuze bus ooit te zijn. Ik had m’n eigen bed, die lang genoeg was (!), en die ik geheel kon afsluiten door middel van schuifglas. Echt mijn eigen bubbel :-) Ik bleek zo erg in m’n bubbel geleefd te hebben, dat ik een heel gevecht dat in de bus had plaatsgevonden gemist had. Dat hoorde ik tijdens het uitstappen van de jongens.

Het was nog middenin de nacht: 3:00. In hetzelfde hostel als waar ik al zoveel tijd had doorgebracht, waren geen bedden beschikbaar. Hmm. ‘Can we sleep on the rooftop?’ vroeg ik voorzichtig. Dat mocht. Yes. Toen Sameer zag dat er een zwembad was werd hij helemaal lyrisch. ‘But there’s no water in there,’ zei ik. ‘Yes, there is?!’ zei hij verward. Huh? Ik rende naar het zwembad toe. Aaaaaah! Yes!!! Ze hebben het zwembad gevuld!! Onder het genot van krekelgeluid vielen we snel in slaap.

De volgende ochtend zag ik Anu weer. We gaven elkaar een dikke knuffel. Op dit moment leerde ik ook Nathaly en Isabelle kennen, twee hele leuke meiden uit Utrecht. Ik speelde even hun persoonlijke TripAdvisor en zodoende raakten we aan de praat. Ik vond het zooooo fijn dat deze meiden er waren gedurende deze dagen! Nathaly heeft een Nepalese vriend, zo bijzonder. Ik geloof echt dat deze twee een heel leuk stel zijn samen. Als hij naar Nederland komt hoop ik hem te mogen ontmoeten.

De jongens wilden vandaag graag een scooter gaan huren. Oké, goed plan, daar heb ik ook zin in. Lekker door de bergen en lokale dorpjes touren! Maar het bleek (wederom) heel traag te gaan. Echt, deze jongens vielen zo slecht te mobiliseren. Het duurde ook eindeloos voordat ze uiteindelijk tevreden waren met een scooter. Ik heb altijd zoiets van: heeft de scooter een stuur? Heeft de scooter een zadel? Heeft de scooter een motor? Ja? Dan neem ik hem mee voor een dag. Toen moesten we opzoek naar benzine. Iedereen dacht dat het een andere kant op was, dus dat was ook weer lekker effectief :-) Vervolgens wilden de jongens terug naar het hostel om een leuke route te vragen. En toen we uiteindelijk bij een route aangekomen waren, bleken Nino en Sameer een andere route te willen pakken. Ik en Kenzie hadden deze route ook heel eventjes gevolgd, maar ik vond het niet veilig genoeg. Kenzie vond het al helemaal niet veilig, haha. Wij reden uiteindelijk samen terug naar het hostel. Vandaag leek niet de dag te zijn om een scooter te huren. We sprongen het zwembad in en praatten over van alles.

Die avond ging ik samen met Nathaly en Isabelle naar een Israelisch restaurantje. Onder het genot van lekker eten hebben we urenlang zitten kletsen. Toen we weer bij het hostel terugkwamen, was iedereen bij het zwembad. Kenzie duwde me erin. Wat een feest ;-) Het was een lange nacht – ik denk dat ik rond 6:00 ging slapen. Om 7:00 werd ik in ieder geval weer wakker. Samen met Nathaly sprong ik op de scooter om fruit te halen op de markt. Net toen ik wilde betalen duwde een koe me van achteren opzij. Hij nam een grote hap in de bananen en wilde zich direct aan het andere fruit wagen, hahaha! De marktman duwde de koe snel weg. Het was een hilarische scene! Nadat we onze immense fruitsalade op hadden gegeten sprongen we het zwembad in. Vandaag was een chill-dag met Naath en Isabel. Ik liet de jongens even voor wat ze waren. Ik liep ‘s middags eventjes naar het dorp om mijn bergschoen te laten maken – mijn zool was er een paar dagen geleden afgegaan tijdens een wandeling. Dat was binnen een paar minuutjes gefixt. In India hoef je alleen maar met een schoen in je handen te lopen, en ze denken al dat er wat te verdienen valt ;-) Dan is iedereen ineens schoenmaker, snappen jullie, haha. Uiteindelijk gaf ik m’n schoen aan een mannetje mee. Over tien minuten zou hij terug zijn. Een kennis van hem gebaarde dat ik met hem mee moest lopen. Ah, daar gaan we weer, een blessing bij het meer. Stiekem vind ik zo’n blessing heel fijn, het doet toch wel echt iets met je. Maar ik weet dat het eigenlijk ook gewoon geldklopperij is. Anyways, daar zat ik weer, met de oranje bloemetjes in mijn handen. Ik rook eraan. ‘No! Miss! Don’t smell! The gods can’t smell either!’ zei hij geschrokken. Oei, dat is dus een echte no go. Hij pakte een draad tevoorschijn en begon het weer om mijn linkerpols te wikkelen terwijl hij prayers uitsprak. ‘Are you married? Do you have a boyfriend?’ vroeg hij ondertussen. ‘No, no,’ antwoordde ik. ‘Alright, next year, you will be married, dear,’ stelde hij me gerust. Echt een ware geruststelling O:-)

Die avond ging ik samen met Kenzie eten bij hetzelfde Israelische tentje als waar ik met Naath en Isabel geweest was. Daarna was het tijd om de bus naar Jaisalmer te pakken – een dorp in de woestijn. Het ligt heel dicht tegen Pakistan aan. Ik en Kenzie hadden een dubbel sleeper. We werden wederom eindeloos aangestaard en gefotografeerd. Sameer is half Indiaas en Nino heeft een donkere huid, dus ik denk dat ik en Kenzie daarom gewoon meer opvielen. Verder geen gekke dingen tijdens deze rit.

We kwamen ‘s ochtends vroeg aan en sprongen meteen in bed. We hadden alle vier niet geslapen omdat de weg zo bumpy was. Om 14:30 stonden we pas weer op, haahhaha! Ah, dit hostel was net een sprookje. Ik voelde me net Jasmine van Aladin. Overal warme kleuren en tierelantijntjes. Toen ik naar buiten liep overviel de hitte me nogal! Het was warmer dan 40 graden. Voordeel was wel dat het hele droge hitte was, een hele lage luchtvochtigheid. Ik wandel een beetje rond en word dan weer verrast! Matias is hier! Yes! Hij laat weten dat hij morgen met een kameelsafari meegaat voor twee dagen en één nacht. De jongens wilden dat ook wel doen. Ik wist niet zo goed wat ik ervan moest vinden. In de rest van Rajasthan had ik een aantal kamelen gezien die er niet blij en gezond uitzagen. Is het berijden van kamelen in India niet gewoon hetzelfde als het berijden van olifanten in Thailand? Ik begon het te onderzoeken op internet, maar kreeg helaas geen duidelijke informatie over dit onderwerp. Daar waar er over de olifanten in Thailand talloze artikelen geschreven zijn, zijn er maar weinig kritische artikelen over de kamelen in India geschreven. Een andere reiziger liet weten dat het als het ware hetzelfde is als paardrijden in Nederland.

Nou ja, pff, hmm, oké, ik ga ook wel mee. Matias had al een groep bij elkaar gesprokkeld om op safari te gaan en ik en de jongens mochten er nog bij. We verzamelden de groep (12 mensen) bij elkaar zodat we konden onderhandelen met de gids. Het was een leuke groep, maar ik merkte al snel dat er een aantal haantjes onder elkaar waren. Dit zou nog wel eens een hele boeiende dynamiek kunnen gaan worden… Marco, een Duitser, ging helemaal los wat het onderhandelen betreft. Zeer vermoeiend, als je het mij vraagt. Plaatsvervangende schaamte ook eigenlijk. Wat maken die 100 extra rupees nou weer uit? Na een lange tijd staat de prijs eindelijk vast, hèhè. De prijs is inclusief zes flessen whiskey en zes flessen cola. Ik drink geen alcohol, dus er zou per persoon minstens een halve fles whiskey gedronken worden. Dronken in de woestijn. Hmm. Ik dacht eerder aan een kampvuur en samen muziek spelen :P Maar goed, dat ging ‘m gewoon even niet worden met deze groep, dus daar moest ik het gewoon mee doen!

Rond elven vertrokken we in een kleine jeep richting de onbewoonde woestijn. Vier personen moesten op het dak zitten ;-) Aaaah! Laat mij dat maar doen! Dat vond ik wel een coole ervaring. Samen met Matias, Oscar (Zweden) en Seb (UK) zat ik op het dak. Het was niet zozeer een comfortabele zitting (en dat is een understatement, haha), maar we hadden wel het beste uitzicht :-) Drie uur later kwamen we in een verlaten stuk van de woestijn uit. Daar begonnen drie mannen met het bereiden van de lunch. Dit werd geheel op traditionele wijze gedaan: op vuur. Anderhalf uur later was de lunch klaar: roti, mix veg en dal. Dit was de eerste keer in India dat ik niet zo weg was van het eten, hahaaha, oh well…

Nadat we gegeten hadden, werden de kamelen tevoorschijn gehaald. Wauw, wat zijn ze toch groot. Nou, en dit vind ik niet leuk. Ze zijn gebrandmerkt en er zit een dikke metalen staaf door hun neus heen. Sommigen zien er oud en uitgedroogd uit. Ik bevries en kan even niks zeggen. Ik wil gewoon echt niet meedoen aan dit soort praktijken, hoor ik mezelf denken. Kenzie ziet het gebeuren en komt even naar me toe. Hij geeft me een lange knuffel en zegt dat het allemaal wel oké is. ‘This is not right,’ zeg ik terwijl ik m’n tranen in probeer te houden. Misschien vinden een aantal van jullie dit een overdreven reactie (?), maar stel je nu eens voor dat jij zo’n kameel was…

Een Indier probeert door middel van een handgebaar duidelijk te maken dat ik zijn richting op moet komen. Hij staat naast een kameel. Ik kijk de kameel aan en de kameel kijkt mij aan. Dit is een glimlachende kameel. Wel gebrandmerkt, en ook een metalen staaf door zijn neus, maar hij glimlacht in ieder geval wel. Dat deed me goed. Ik kon met een iets geruster hart met deze kameel door de woestijn trekken. Het opstaan was zo cool! Hij strekt eerst zijn achterpoten, en daarna pas zijn voorpoten. Je wordt dus van voren naar achter geslingerd en je moet je heel goed vasthouden! Ik keek om me heen en zag hoe de kamelen een voor een opstonden. Kenzie zou op de kameel naast mij gaan rijden. Dit leek een hele ongelukkige, gefrustreerde, oude, uitgeputte kameel te zijn. Kenzie had dat ook wel door. Hij wilde er eigenlijk niet op gaan zitten. Maar hij had kennelijk geen keuze. Tsja, en naar zo’n intuïtie moet je eigenlijk altijd luisteren natuurlijk. Wat gebeurde er? Tijdens het opstaan werd de kameel zo agressief dat Kenz eraf viel. Boem, op de grond. De kameel begon te briezen en blazen. Wat zielig! Voor allebei! De Indier zei dat er niks aan de hand was. Nou ja zeg? Toen de kameel weer enigszins gekalmeerd was, moest Kenzie het nog een keer proberen.Hij was bang! Arm ding! Gelukkig ging het opstaan deze keer goed. Maar de kameel bleef een ongelukkige uitstraling hebben.Hij had hier helemaal geen zin in, joh. Logisch. Hij is een kameel. Hij moet gewoon als een wilde kameel met andere wilde kamelen in de woestijn rondtrekken. Zonder van die rare toeristen op z’n rug.

De naam van de kameel waar ik op zat was Kalloo. Ik probeerde gedurende de hele trip goede vibes naar Kalloo te sturen. De rest van de groep bleef gelukkig steeds zeggen dat mijn kameel en zo blij uitzag – dat scheelde voor m’n gemoedsrust, haha. Eerlijk gezegd was het op een bepaald punt eigenlijk best wel relaxed om op het langzame gehobbel van de kameel voort te bewegen in de woestijn. Heel kalm. De woestijn heeft hetzelfde effect als de bergen en de ocean. Het is zo groots. Je wordt er zelf zo klein door :-) Na een middag lang rondgetrokken te hebben, waren we op de bestemming aangekomen. We waren in echte sand dunes! De kamelen rustten uit en m’n medereizigers haalden de alcohol tevoorschijn. Ik bleef bij Kalloo zitten.

Rond elven kregen we een avondmaaltijd voorgeschoteld. Wederom niet zo lekker, haha, maar dat maakte niet uit. Ik raakte aan de praat met Abu, de eigenaar van de kamelensafari. Hij was stomverbaasd toen ik vertelde dat er in Nederland geen wilde koeien op straat rondlopen ;-) We hadden een interessant gesprek! Toen Abu wegging raakte ik nog een tijd met Oscar aan de praat. Echt een hele goede jongen! Nou, rond 3:00 vond ik het allemaal wel genoeg geweest met al die dronken haantjes om me heen. Tijd om te slapen! We sliepen op verhoogde campingbedjes – zonder tent! Whoohooo! Ik zag de sterren en ik zag de maan. De rest was allemaal dronken, haha. Ook best geinig hoor, maar wat was ik blij dat ik dit met m’n complete bewustzijn in me kon opnemen.

De volgende ochtend maakte Matias me wakker. ‘Nadia, you want to meditate?’ fluisterde hij. Naaaaaaah, wat is dit cool? Ik stond meteen op. We liepen naar de top van een sand dune en gingen daar zitten. Wat een krachtige omgeving. Een uur later was het tijd voor het ontbijt, en meteen daarna stapten we weer op de kamelen om terug te gaan naar Jaisalmer. Iedereen had een kater, dus iedereen had het moeilijk :P Ik voelde me prima, haha. Bij terugkomst mochten we van Abu’s hotel gebruikmaken. We mochten douchen, in de slaapkamers inclusief airco slapen, op het dakterras eten bestellen, etc. Oké, dacht ik, wat nu? Ik zat naast Matias en Oscar. Matias zou naar Varanasi gaan en Oscar naar Leh. Varanasi lag niet op mijn route, maar Leh was zeker een optie. Oscar zei dat hij het superleuk zou vinden als ik met hem mee zou vliegen naar Leh (het noordelijkste puntje van India, in de Himalaya’s). Oké, keuze is gemaakt! Ik doe het! Oscar schaft meteen even twee vliegtickets voor ons aan. In de tussentijd probeer ik vervoer naar het treinstation te regelen. De vlucht gaat namelijk vanaf Delhi, en op dit moment waren we nog 21 uur per trein van Delhi verwijderd :P Toen Kenzie en Nino erachter kwamen dat ik die avond naar Delhi wilde gaan, kwamen ze met me mee naar het treinstation. Zij wilden ook mee naar Delhi. Het duurde lang. We hebben twee uur bij het treinstation gewacht totdat we een ticket hadden. Nino en Kenzie hadden de hele tijd met Sameer gereisd, iets wat handig was geweest omdat hij Hindi spreekt! Dit was even een nieuw project voor ze ;-) Nou, uiteindelijk hadden we onze tickets: een 21-uur durende treinreis voor 6 EUR. Crazy.

Om 1:00 vertrok de trein. We waren uiteindelijk met tien mensen van de safaritrip (Sameer was last-minute toch ook maar meegegaan), maar de helft stapte veel eerder uit, in Jodhpur. Toen we daar afscheid namen voelde het een beetje alsof wij de 40 km marathon gingen doen, en dat zij de 10 km hadden gedaan, of iets dergelijks :P Het was echt een hele geslaagde reis. Ik had namelijk van 2:30-12:30 geslapen!!!! Hoe dat mogelijk was? Geen flauw idee. Maar ik werd zeer gelukkig wakker toen ik erachter kwam dat het al zo laat was ;-) Nog maar 9 uur te gaan. Gedurende de dag werd het wel echt heel heet in de trein. Ik lag pal onder de fans, die aan het plafond hingen, maar alsnog konden die niet tegen de hitte op.

Kenzie wilde eigenlijk meekomen naar Leh, maar hij en Oscar gingen niet zo goed samen. Hij besloot dus om samen met Nino in Delhi te blijven en vanuit daar te bedenken waar hij naartoe wilde gaan. Omdat geen één hostel nog zes bedden over had, moesten we gedag zeggen. Ik bleef samen met Matias en (natuurlijk) met Oscar. Sameer, Kenzie en Nino gingen naar een ander hostel. Ik kreeg een brok in m’n keel toen ik de drie jongens een knuffel gaf. Ik zou ze gaan missen! Maar zodra ik met Matias en Oscar was overgebleven voelde ik me eigenlijk gelukkiger dan toen ik met die andere jongens was. Matias en Oscar passen eigenlijk gewoon wat beter bij mijn persoon.

Dat was het voor nu ;-) In mijn volgende blog zal ik mijn avonturen in het noorden van India beschrijven! XXXX