¨I’m conducting a PhD on myself.”

Pushkar. Pushkar verdient een eigen blog. Ik durf te zeggen dat Pushkar een van mijn favoriete bestemmingen geweest is, misschien wel mijn favoriet.

Toen ik afscheid had genomen van de jongens in Jaipur, stapte ik samen met Marina in een tuktuk om naar het busstation te gaan. Marina was een meid/vrouw (ze was 31, hoe moet ik haar noemen?) uit Brazilie. Het was een voorspoedige tocht! Zo’n zeven uur later werden we door de bus afgezet in de markt van Pushkar. Wauw, wat was het hier (relatief) rustig :-) Nadat ik in drie drukke steden geweest was (Delhi, Agra, Jaipur), was dit heel aangenaam.

We rustten eventjes uit en liepen vervolgens naar het meer. Het meer wordt door Hindu’s als zeer heilig beschouwd. Er heerst een hele mythe over Pushkar en het meer, dat gaat als volgt: Brahma (God van de creatie) zag hoe de demoon Vajranabha zijn kinderen probeerde te vermoorden. Hij viel de demoon aan met zijn wapen, de lotusbloem. Gedurende dit proces vielen de lotusbladeren op de grond op drie plekken, die ieder een meer creeerden. Dit waren Pushkar lake, Madya lake en Kanishta lake. Toen Brahma naar beneden kwam (op aarde), benoemde hij de plek waar de bloem (= ‘pushpa’ in Hindi) uit zijn hand (= ‘kar’ in Hindi) viel ‘PUSHKAR’. Brahma besloot om een yajna, een fire sacrifice, uit te voeren bij Pushkar lake. Om zichzelf tegen demonen te beschermen tijdens dit proces, creeerde hij de bergen rondom Pushkar.

Duidelijk mag zijn dat men in India veel van dit soort verhalen houdt :-) Anyways, het meer is echt heel rustgevend. Je kunt er helemaal omheen lopen. Het meer is omgeven met trappen, zogenaamde ‘ghats’, waardoor je bij het meer terechtkomt. Men mag niet met schoenen op de ghats lopen. Het is een heilige plek.

We gingen bij een café zitten vanwaar we uitzicht over het meer hadden. Ik hoorde ‘Hare Krishna’, een mantra, zachtjes uit de speakers van het café komen. Op straat werd er op de tabla (een soort drum) gespeeld door een blije man. In de verte zag ik hoe men ceremonies uitvoerde op de ghats, bij het water. Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht. Er ontstond een lach in mijn ogen en in mijn hart. Wauw, India, je bent me er eentje.

Nadat we onze avondmaaltijd opgepeuzeld hadden liepen we naar beneden via een van de ghats. Ondertussen was het donker geworden. Een lokale man liep met ons mee. Hij wilde ons een blessing geven. Hij legde oranje bloemetjes in onze rechter hand, en om onze linker pols begon hij langzaamaan een draad te wikkelen. Eerst vroeg hij of we getrouwd waren, of dat we ‘een boyfriend’ hadden. ‘No boyfriend,’ zei ik, en Marina gaf aan dat ze wel een vriend had. Hij sprak allerlei prayers uit in Hindi, prayers die wij na moesten zeggen. Marina moest meer prayers nazeggen, omdat zij een vriend heeft ;-) De draad om haar pols was ook veel langer dan die van mij. Zo zie je maar hoe hoog de Indiers een relatie/partner in het vaandel hebben! Toen de prayers klaar waren, moesten we de bloemetjes in het meer gooien. ‘Now, let everything go,’ zei hij. Dat moment kwam best wel diep binnen. We vielen stil voor een tijdje en lieten ons betoveren door de magie van het Nu.


We lieten wat geld achter en stonden vervolgens op om rondom het meer te lopen. Twee westerse jongens liepen achter ons. Marina leek dat wel te waarderen – als Braziliaanse houdt ze wel van een praatje natuurlijk (om maar even te stereotyperen :P). Maar ikzelf ging langzamer lopen zodat ik het meer in alle rust, zonder gekakel over pretty much nothing, in me kon opnemen. Na een tijdje kwam ik een Indier tegen, Pawan. Hij dacht me ergens van te (her)kennen, maar ik was natuurlijk nog nooit in India geweest, dus dat kon niet kloppen. ‘Maybe previous life,’ zei hij. ‘Maybe,’ zei ik met een glimlach terug. Dit was een hele fijne jongen, hij was rond de 25 jaar oud denk ik. We gingen op een van de ghats zitten en praatten over het leven. Hij was niet sterk cultureel geconditioneerd. Zijn ideeen gingen veel dieper dan enige religie, en hij had prachtige uitspraken over het kastensysteem. Pawan leek het principe van aantrekkingskracht te hebben ontdekt. Het is echt zo… Je trekt niet aan wat je wílt, je trekt aan wat je bént. Wat vond ik het heerlijk om met Pawan te zitten, in plaats van een niks-gesprek te voeren met Marina en de twee jongens.

De volgende dag liep ik rond in het hostel. Het leek me wel cool om te leren hoe je een Indiase maaltijd klaarmaakt. Dus ik liep naar de keuken om aan Raj, de chef, te vragen of we samen wat konden koken. ‘Yes, of course, what do you want to cook?’ zei hij vrolijk. We hadden voor mix veg masala en twee roti gekozen. Wauw, wat is de Indiase keuken puur. Het is zo ongelooflijk rijk!!!! Zo rijk aan zoveel smaken. Het is trouwens ook een gezonde keuken – mits je (sesam)olie als (relatief) gezond beschouwt, haha. Met een gelukkig hoofd en een gelukkig hart aten we onze lunch op.

Na de lunch liep ik richting het meer, er zou namelijk een Islamitische ceremonie aan de gang zijn. De universe wilde echter dat ik die middag ergens anders terechtkwam! Toen ik heel eventjes een winkeltje binnenloerde, vroeg de eigenaar, Ram, of ik even binnen wilde komen. Ik had het al snel door: dit was een hele spirituele man. Al snel vroeg hij of ik naast hem kwam zitten, achter zijn counter. ‘Let’s have a satsang together’, zei hij. Hij regelde chai voor ons. Wat had zijn winkeltje een fijne energie. We hebben uren zitten praten. Hij had een aantal geweldige uitspraken. Ik citeer: ‘Spirituality is science, really. I am observing the Self, conducting an experiment. I am actually conducting a PhD on myself.’ Hier word ik nou blij van, haha. Hij zei ook dingen als: ‘We are slowly crossing the gravity.’

Uiteindelijk was het tijd om weer terug te gaan. Ik wilde namelijk graag mee met de sunset tour van het hostel. Poeh, maar jeetje, hoe mooi is dit toch? Ik zou eigenlijk naar de Islamitische ceremonie gaan, maar ik kwam in plaats daarvan bij Ram terecht. Hmmm. Ik ben er oprecht van overtuigd dat we precies meemaken wat we moeten meemaken. Zolang we ontvankelijk zijn voor ieder moment, is ieder Nu weer het perfecte leermoment.

Toen ik weer aankwam bij het hostel leerde ik Sarah en Eleanor kennen, twee vriendinnen uit Engeland, twee lieverds! Samen met deze meiden ging ik mee met de sunset tour van het hostel. Anu, een 26-jarige Indiase jongen, nam ons mee! Hij heeft echt een hele enthousiaste persoonlijkheid, het klikte vanaf seconde één. Sarah ging achterop de motor bij Anu, en ik en Eleanor hadden allebei onze eigen scooter. We reden het dorp uit en de natuur in. Dit was het moment dat ik de eerste kamelen zag! Wauw! Wat zijn ze groot! En wat zijn ze kalm? Bij kamelen lijkt het net alsof ze altijd een glimlach op hun gezicht hebben. Hmm, misschien is dat ook wel zo… :-)

Na 45 minuten rijden kwamen we bij Aloo Baba uit, een spirituele man die tientallen jaren in afzondering in de bossen doorgebracht heeft. Nu woont hij samen met nog een aantal baba’s in een tempel in de bergen. Anu liet weten dat Aloo Baba’s dieet bestaat uit chai thee, hasj en gekookte aardappels. De lokale bergbevolking voorziet hem van deze drie producten. Hij deed me ontzettend denken aan Joel, mijn yogaleraar in Cambodja. Aloo Baba was redelijk mager en heel relaxed. Met een rustig handgebaar liet hij weten dat hij ons graag uitnodigde voor chai thee en chillum. Chillum is een traditionele manier van hasj roken ;-) Daar deed ik natuurlijk aan mee. Anything for the real cultural experience, right? Na een paar hijsjes was ik al high, haha, poeh… Niks gewend, die Nadia… Ondertussen praatte ik met Aloo Baba, die tot mijn verbazing redelijk wat woordjes Engels sprak. Niet vloeiend, maar ik begreep wel wat hij bedoelde. We hadden het voornamelijk over detachment. Het was best geinig om te merken hoe (vooral) Eleanor reageerde op dit onderwerp. Het was best wel een ver-van-haar-bed-show. Thuis merk ik ook dat ik voorzichtig moet zijn met dat onderwerp. Het wordt vaak verkeerd begrepen in het westen.

De zon kwam steeds dichterbij de horizon. ‘Let’s climb the mountain!’ zei Anu enthousiast. Op dit moment was ik al één grote fan van Anu, we waren echt snel maatjes geworden. We lagen heel erg op één lijn. Tijdens het gesprek met Baba kwam ik erachter dat hij, naast een hele blije jongen, ook een hele spirituele jongen is. Als ik Indiaas was geweest zou ik zonder enige twijfel met hem trouwen, haahahha!! Anyways, we bedankten Aloo Baba en deden onze schoenen weer aan. Op naar die bergtop! Onderweg kwamen we tientallen pauwen tegen, ik zag ze zelfs vliegen! Hebben jullie ooit een vliegende pauw gezien? Ik had nog nooit een vliegende pauw gezien… Kennelijk staan pauwen voor voorspoed in India.

Toen we op de top aankwamen deden we onze schoenen weer uit. We namen alle vier plaats op een platte steen. We voelden de avondzon, we zagen de kleuren van de wind, we hoorden de stemmen van de bergen (met dank aan Pocahontas :-)). Anu vertelde dat De Alchemist zijn lievelingsboek is. En dat bleek nu net het boek te zijn dat ik op dat moment aan het lezen was! Ondertussen is ie uit. Wat een waarheid leeft er in dat verhaal.

Toen de maan de wacht overnam besloten we weer op te staan om terug te gaan. Ik liet Anu weten dat ik een maan-mens ben in plaats van een zon-mens. ‘You live by the sun, you feel by the moon,’ zei hij met een glimlach. Hij is ook een maan-mens. Op de scooter krijg ik weer eens tranen in m'n ogen. India maakt me high, en niet alleen door die chillum. Ik voelde me zo intens gelukkig.

Bij terugkomst diende het volgende avontuur zich meteen aan. ‘Let’s crash a wedding!’ zei Anu. WAaaa! Jaaaaaa! Sarah en Eleanor were down for this as well. Anu liep een kamer binnen en na een aantal seconden kwam hij terug met een sari in zijn handen. ‘Wear this!’ zei hij. Dit is zo cool. Met lippenstift maakten we een bindi tussen onze wenkbrauwen. Ready to go ;-)

Bij de ingang voelden we ons een beetje ongemakkelijk, hhahaha. Maar dat gevoel was snel verdwenen. Een Indier had ons opgemerkt en sleurde ons als het ware mee naar binnen. We liepen door een soort tunnel, een tunnel die verlicht was met de mooiste kleuren die je je maar kunt voorstellen. Mijn ogen konden deze schoonheid zowat niet aan! Aan het einde van de tunnel wist ik wederom niet wat ik meemaakte. Dit is net een sprookje. Overal blijdschap, overal kleur, overal glitter, overal vrede. We werden echt heel vriendelijk ontvangen. Veel mensen wilden – hoe kan het ook anders? – met ons op de foto. Ze namen ons mee naar de food bar en lieten ons allerlei verschillende dingen proeven. Sommige hapjes waren zo pittig! Sommige hapjes waren zo zoet! Kortom, weer net zo intens als India zelf :-)

We raakten aan de praat met drie voormalige studiegenoten van de bruidegom. Zij legden ons uit dat er een ‘trouwseizoen’ in India is. Aan de hand van de stand van de sterren wordt er besloten wanneer het wél en wanneer het géén goed idee is om te trouwen. Dat heeft weer alles met ‘good luck’ te maken. Kennelijk was dit het einde van het huidige trouwseizoen. Het volgende seizoen start over vier maanden. De studiegenoten lieten ook weten dat de bruidegom en bruid elkaar slechts één dag hadden meegemaakt voordat deze dag plaatsvond. Beide families hadden als het ware een overleg gehad, een overleg waaruit zou blijken of de bruid geschikt is voor de bruidegom, en of de bruidegom geschikt is voor de bruid. Dit heeft meestal met aanzien van de familie, salaris en opleiding te maken. Zoals jullie kunnen lezen staat liefde niet in dit rijtje. Wat een andere wereld, hè… We hoorden bovendien dat een bruidegom over het algemeen vijftien nieuwe outfits, en gouden en zilveren sieraden voor een bruid moet kopen als ze een huwelijk aangaan. Ook moet hij 40.000 rupees aan de familie van de bruid overhandigen. We hoorden op het einde van de avond trouwens nog dat de zus van de bruidegom de volgende dag op precies dezelfde locatie zou trouwen! En precies dezelfde gasten zouden aanwezig zijn. Het is echt een andere wereld. Deze bruiloft was echt weer zo anders dan de bruiloft in Cambodja! Of de bruiloft in Vietnam! (zie eerdere blogs)

De volgende dag ging ik met Sarah en Eleanor naar de markt. Ik was op zoek naar een horloge. Best handig om niet steeds mijn mobiel bij de hand te hoeven hebben, toch? Uiteindelijk vond ik er eentje, precies mijn stijl, voor zover ik een stijl heb, hhahaa… Nou, die kocht ik dus! Even later kwamen we bij een ander kraampje aan, eentje waar je simpelweg niet voorbij kón lopen. De verkoper had hoge ‘zandbergen’ op zijn kraam liggen. Geen gewone zandbergen! Zandbergen van de meest intense kleuren die je je kunt voorstellen: goud, paars, geel, roze, groen. Het bleek waterverf van natuurlijke materialen te zijn, extracted from the mountains! Hoe cool is dit?!? Ja, natuurlijk heb ik dit gekocht. Dit kon ik niet laten liggen.

We liepen door naar het falafelkraampje. Falafel is goed beschikbaar in India, omdat India een populair land voor Israelische reizigers is! Daar maak ik graag gebruik van :P Love falafel. We namen alle drie een falafel wrap met gegrilde aubergine, sla, tahin, humus en olijven. Werkelijk goddelijk. De drie mannen die er werken zijn uiteindelijk onze vrienden geworden, we kwamen er steeds weer terug ;-) Net voordat we opstonden keek ik naar m’n horloge. Huh, is het zo vroeg? ‘Nee, het is een stuk later dan op jouw horloge!’ zei Sarah. Haha, op dat moment kwam ik erachter dat de wijzers bewegen als je je hand te snel heen en weer beweegt :P Hilarisch. Het was weer een mooi teken: tijd doet er niet toe. Tijd bestaat in principe niet eens! En al helemaal niet in India :P Ik geloof dus oprecht dat alles een teken is.

De volgende dag gingen we weer op pad met Anu. Deze keer gingen er ook andere reizigers mee. Het begon met veel succes ;-) Eerst viel een Engelse jongen van zijn scooter en kort daarna viel Eleanor op de grond. Sarah zat bij mij achterop, die durfde niet zelf te rijden. Dat was juist heel gezellig, en (!) ze fungeerde als m’n persoonlijke filmer en fotograaf, haha. Uiteindelijk hadden ook wij last van ‘bad luck’: onze benzine was op :P Haha…. Anu reed snel door naar het volgende dorpje om een fles benzine te halen. Een half uur later was hij terug. Zoooo! And we’re off again!

Anu bracht ons naar een Shiva tempel in de Bergen. Terwijl de rest aan het rondneuzen was, zongen wij samen een paar mantra’s. Daarna liepen we met de hele groep weer verder, op naar een bergtop. Voor de zoveelste keer zag ik de zon zakken. Wat draagt de zonsopgang en de zonsondergang toch een sterke energie met zich mee. Ik vind het zo fijn om zo nauw met de zon en de maan te leven! In de stad, in Leiden, vind ik dat best nog wel eens jammer eerlijk gezegd! Er is geen horizon…

Op de terugweg stopten we bij een kraampje. ‘This is the best kulfi you’ll ever have,’ zei Anu. Kulfi is traditioneel Indiaas ijs, dat gemaakt wordt van kokos, melk, mango, suiker, kardemom, en nog allerlei andere kruiden. Anu zei dat de lokale kulfi’s veel beter zijn dan de kulfi’s die je in de stad vindt. En wauw, dit was inderdaad echt heel erg lekker. Ik had nog nooit zoiets geproefd! India blijft mijn smaakpupillen keer op keer verrassen.

Die avond wist ik wat me te doen stond. Ik moest in de keuken van het hostel een avondmaaltijd voor Anu gaan bereiden. Ik had namelijk verloren tijdens een potje schaken :P ‘I want typical Dutch food, please!’ had hij zijn wens uitgesproken, maar dat ging ik dus echt niet doen, hwahaha! Ik schaam me zowat voor Nederlands eten als ik het vergelijk met Indiaas eten! Ik wilde heel graag Indiaas koken, aangezien ik dat nu juist geleerd had van Raj, maar daar zat Anu niet op te wachten ;-) Op zich best logisch… Uiteindelijk heeft Sarah me geholpen om een Indiase versie van de Italiaanse pizza te maken! Het was één grote improvisatie maar het eindresultaat was verrassend goed (al zeg ik het zelf :P). Anu was een tevreden mens.

De volgende ochtend laat Anu weten dat hij mij, Sarah en El mee op avontuur wilde nemen. Yes! Weer op avontuur :-) Rond tweeen springen we de scooters op. We rijden Pushkar uit en komen bij een bergpad aan. Daar gaan we weer! De berg op! Wat een hitte… Eenmaal op de berg aangekomen zoeken we de schaduw op. Even bijkomen. In de verte, on the ridge of the mountain, zien we een herder lopen. Hij wordt omgeven door tientallen berggeiten. Langzaam maar zeker komt hij onze kant opgelopen. Zooo, wat is hij mager. En jeetje, hij draagt geen water bij zich! Ongelooflijk. We delen onze waterflessen met de herder. Hij bedankt ons op een bescheiden manier en vervolgens loopt hij op hetzelfde rustige tempo weer verder.

Ik kijk om me heen en zie allemaal hoopjes van stenen. ‘Dit is niet het werk van de natuur lijkt me?’ vraag ik aan Anu. Hij legt uit dat het bouwen van een ‘huis’ (van stenen dus) zorgt voor ‘good luck’. Het zou ervoor zorgen dat je een goed huis krijgt in de toekomst. Indiers doen alles voor ‘good luck’! Haha :-) Vanbinnen besef ik me dat ik eigenlijk helemaal geen huis wil bezitten “als ik later groot ben”. Het lijkt me fantastisch om juist geen huis te kopen. Als we weer teruglopen begint Anu met het zingen van een aantal mantra’s. Ik zing iedere mantra met hem mee. Uiteindelijk draait hij zich om en kijkt hij me verbaasd aan: “You know more about India than most Indian people.”

Later die middag gaan we weer naar Aloo Baba toe. Deze keer zit ik bij Anu achterop. Hij rijdt zonder handen! Aaaaaah! Such a sense of freedom though… Even later begint hij al rijdend uit te leggen hoe de motor bestuurd moet worden. Ik snap er niks van. Oh well, gelukkig ben ik niet degene die voorop zit. Op dat moment vermindert hij snelheid totdat we tot stilstand komen. ‘Now it’s your turn!’ zegt hij enthousiast. ‘Are you kidding me?’ zeg ik met grote ogen. Nee, hij maakte geen grapje. Dus daar gingen we hoor, ik voorop, Anu achterop. Het was één grote grap, hahahaha. Ik snapte niet hoe ik de versnelling moest veranderen. Maar we gingen vooruit ;-) En met wat aanklooien met m’n handen en voeten leek het erop dat we het zouden overleven.

Na een tijdje kwamen we – levend – bij Aloo Baba aan. Het regende en stormde op dat moment. Ik hou van regen en ik hou van storm. Voor mij voelt bliksem en donder als de meest intense kracht van de natuur! In de tempel chantten we 108 keer ‘om namah Shivaya’. Wauw, wat was dit een bijzonder moment. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht als ik eraan terugdenk.

Tijdens de rit terug naar het hostel zit Anu (gelukkig) weer voorop. We hebben gesprekken over hem en over mij. Ik analyseer hem en hij analyseert mij. Ik hou altijd van dit soort gesprekken, haha, elkaar lekker uitpluizen :P Hij zei dingen als: ‘Nadia, you never express frustration. You keep it to yourself.' Dat klopt wel 8-) 'Also, you don’t hate anyone. You have compassion for anything and anyone.’ Anu is echt een schatje! Toen we eenmaal aankwamen bij het hostel en weer opgedroogd waren, liet hij weten dat ik in het hostel mocht werken als ik zou willen! Aaaaaaah! Jaaaaaa! Oh man, als ik nou geen vliegticket terug naar huis had, had ik zonder enige twijfel ja gezegd.

De volgende dag was het tijd om eindelijk eens die beroemde Brahma tempel te bezoeken. Brahma tempels zijn heel zeldzaam in India. Meestal zijn ze toegewijd aan Lord Shiva of Lord Vishnu of iets dergelijks. Onderweg kom ik Matias tegen, een Argentijnse jongen. Ik herkende hem van het hostel. We raken aan de praat en besluiten samen door te lopen. Om de een of andere reden voelde het vanaf seconde één heel vertrouwd met hem! Hij voelde echt als een soort broer van me. Zo ben ik werkelijk tientallen keren in het Nederlands tegen hem begonnen! Echt uit automatisme of iets dergelijks. We kopen allebei een mala-ketting, hij een lichtbruine, ik een groene. ‘It matches your eyes,’ zei Matias met een glimlach.

Die middag neemt Anu ons weer mee op pad. Deze keer waren we met een grote groep. Matias was er ook bij! Het regende behoorlijk, de stenen werden spekglad. Wat een leuk avontuur! We moesten echt klimmen, niet alleen wandelen! Op een gegeven moment raakte de zool van een van m’n bergschoenen los. O jee. Nou ja, met wat improvisatie met mijn veter zou ik het prima redden tot de grond. Anu had ondertussen een nieuwe song aan me geleerd, eentje waarin ‘Nadia’ voorkomt. ‘Nadia’ betekent kennelijk ‘rivieren’ in Hindi! Vanuit de yogafilosofie wist ik al wel dat de Nadi’s de kanalen in ons lichaam zijn, maar in het westen wordt er dus een ‘s’ achter gezet, in plaats van de ‘a’ die er in India achtergezet wordt. Rivieren. Hmm, best cool :P Ik vraag wat ‘Anugar’ betekent. ‘Liefde,’ zegt hij tevreden.

Toen we rond 20:00 weer bij het hostel aankwamen, ging ik met Matias naar een travel office om een trein naar Udaipur te boeken. Ik moest mezelf echt toespreken: ‘Nee Nadia, je kan niet voor altijd in Pushkar blijven hangen :-)’ Nou ja, alles kan natuurlijk, haha, maar het zou geen goed plan zijn. Toen die treinreis geboekt was liepen Matias en ik naar Pushkar Lake. Onderweg kochten we een mango juice bij Krishna, een fantastisch mannetje. Eén en al glimlach. Het regende nu echt keihard. Ooooh, wat een krachtige energie is dit toch! We liepen een van de ghats naar beneden, zodat we bij het meer aankwamen. Daar stonden we dan, pratend over het leven. Het regende pijpenstelen. We zagen de bliksem, we hoorden de donder. Wat was dit een ongelooflijk moment. ‘Some people feel the rain, others just get wet,’ heeft Bob Marley eens gezegd. Zo is het maar net.

Uiteindelijk bedachten we dat het tijd was om weer terug te lopen. In town kreeg Matias de slappe lach: vanuit allerlei hoeken hoorden we Indiers ‘Heeeey Nadia!’ roepen. Allemaal Indiers waarmee ik voorheen aan de praat was geraakt. ‘You’ve been here for too long ;-)’ zei Matias grappend. Bij het hostel bestellen we wat te eten: roti met een curry van ui, paprika en paneer. Die avond vallen we onder het genot van mellow muziek in slaap op het dakterras.

De volgende ochtend, om 6:00, besloot Matias mee te doen met m’n ochtendmeditatie. Alhoewel dit zijn eerste meditatiesessie ooit was, zat hij meteen stil voor twintig minuten. Wauw, wat knap! Bij mij ging dat net wat anders :P (Ik verwijs naar mijn blogs van 1,5 jaar geleden, haha.) Toen we eenmaal ready waren namen we de taxi naar Ajmer om vervolgens de trein naar Udaipur te pakken. Dit zou mijn eerste treinrit in India worden. Na (slechts) twintig minuten wachten zag ik uiteindelijk de trein aankomen. Hhahhaha, deze trein!!! Dit is gewoon ECHT net zoals op Google Images!!!! Er zaten bijvoorbeeld geen ramen in de trein, enkel tralies. Mensen wiebelden met hun benen uit de openstaande treindeuren. Matias had een hogere klas geboekt, we zouden elkaar in Udaipur weer zien. Ik keek op mijn ticket: wagon nummer D6. Oké, dan moet ik dus de linker kant oplopen. Wat chill, de nummers van de wagons werden superduidelijk aangegeven: C6, C7, D1, D2, D3, D4, D5, D7…… Huh? Waar is mijn wagon? :P Ik snapte er niks van. Toen ineens ging het fluitje. De trein zou vertrekken. Hhahhaha!! Jongens!! Waar is mijn wagon? :P Ik sprong snel wagon D5 binnen. Het zal allemaal wel, haha. Iedereen keek me met grote ogen aan. Ik vroeg wat rond of er toevallig iemand Engels sprak. En ja hoor, die was er :-) Een man zou eventjes voor me gaan rondvragen. Al snel kwam hij weer terug: ‘Miss, D6 is missing, you can sit here,’ wijzend naar een leeg gedeelte op een bankje. Wat chill! Anders had ik zes uur lang moeten staan in deze overvolle trein. Ik zette mijn tas bij m’n benen en keek om me heen. Aan het plafond hingen tientallen fans. Tja, zo kan het ook natuurlijk :-) De twee zusjes die naast me zaten probeerden in gebrekkig Engels een gesprek met me te voeren, zo leuk. Ze deelden hun samosa’s met me. Dat zijn gefrituurde snacks van deeg en (in dit geval) spicy aardappel. Samosa’s zijn echt heel erg lekker. Het is heel goed te verkrijgen op straat! Uiteindelijk vroeg een van de zusjes of ik mee wilde komen naar hun huis. Ahhhh, wat een schatje. Dit zouden wij Nederlanders dus echt niet zo snel doen, toch? Ik vind het zo mooi!