“Miss, this is INDIA! [...] I called the police!

Lieve allemaal,

Deze keer heb ik het verprutst m.b.t. het regelmatig schrijven van blogs, haha. Ik kan natuurlijk zeggen dat ik er geen tijd voor had, maar dat is niet waar. Ik heb de tijd er simpelweg niet voor genomen. ‘Tijd is prioriteit,’ zoals mijn vader altijd zegt! Anyways, ik ga m’n blogs dus met enige vertraging uploaden…. ;-)

Om maar bij het begin te beginnen………….

Donderdag 30 juni werd ik met een glimlach op mijn gezicht wakker: vandaag zou ik naar India vliegen. Ik merkte al een tijdje dat dit mijn eerste reis zou zijn waar ik echt compleet achterstond. Voor Afrika was ik veel te zenuwachtig, en mijn tweede reis duurde natuurlijk een jaar – dat zal altijd wel een dubbel gevoel teweegbrengen denk ik. (Leuk detail: alle drie de reizen zijn op 30 juni gestart!)

Mijn vader, moeder en broertje brachten me naar Schiphol toe. Daar werd ik door Roos verrast met haar aanwezigheid! Wat een lieverd. Al snel was het tijd om door de douane te gaan. Doei lieve allemaal! Tot over 6-7 weken!

Ik hou van het moment dat ik door de douane loop. Vooral als ik dat alleen mag doen. Het geeft me een heel…. Vrij gevoel……

Ik vloog met Emirates, de meest luxueuze vliegtuigmaatschappij waar ik (in m’n eentje) ooit mee gevlogen heb, haha. Toen ik binnenkwam zag ik allemaal mooie stoelen, veel ruimte, grote tv’s, etc. ‘Mooie business class,’ dacht ik, totdat ik erachter kwam dat dit de economy class was! :P Waaaah! Dit zou de meest relaxte vlucht ooit worden. Op weg naar Dubai had ik een Bollywood film aangezet. Het was een mooie introductie over de manier waarop India met het huwelijk en vrouwen omgaat.

De overstap in Dubai duurde vier uur. Ik zocht snel een ligstoel op. Wat fantastisch om weer in m’n eentje op pad te zijn. Op mijn mobiel nam ik het artikel door dat mama me had opgestuurd: het reisadvies in India. Het hele land is een risicogebied, maar rondom de grenzen is het risico kennelijk wel heel hoog. Daar moet je als toerist niet komen. Ik sta altijd een beetje versteld van het hele concept van een grens. Waarom bestaan grenzen?

In de vlucht van Dubai naar Delhi zaten zowat alleen maar Indiërs. Het zijn mooie mensen, vind ik. Ze hebben – in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Taiwanezen ;-) – hele grote ogen. Hun bouw is ook veel groter dan wat ik gewend ben van de rest van Azie. Ik zat naast een jongeman met een oranje tulband op. Dat maakte best wel indruk, haha! Ik vond het wel gracieus eigenlijk. Tijdens de landing in Delhi zag ik hoe dicht de woningen bij het vliegveld gebouwd zijn: letterijk PAL naast de landingsbaan. Het is wat.

Bij aankomst besloot ik aardig tegen mezelf te zijn: ik nam de taxi in plaats van de metro en tuktuk. De taxi-chauffeur en ik maakten een praatje. Al snel vroeg hij of ik getrouwd was of niet ;-) Een vraag die ik de afgelopen weken misschien wel honderd keer naar m’n hoofd geslingerd heb gekregen, haha. ‘Nee,’ zei ik. Haha, shit, ik had expres een trouwring omgedaan en dan verklap ik bij de eerste de beste man meteen dat ik niet getrouwd ben. Oh well. Op mijn mobiel opende ik meteen even Maps.me (offline Google Maps). Al snel constateerde ik dat we de verkeerde kant op reden. ‘Sir, this is the wrong way,’ zei ik met een neutrale stem. ‘No, miss, we go right direction,’ antwoordde hij. Dat was gewoon niet waar, haha, en hij wist dat ook wel. Vanaf dat moment ben ik hem op een redelijke ‘strenge’ toon gaan uitleggen waar we wel/niet af moesten slaan.

Na 40 minuten (om)rijden arriveerden we bij het hostel dat ik geboekt had. Ik stapte uit. Haha, oh ja, zó ruikt Azie ;-) Je kunt je de geur niet herinneren totdat het je neus weer binnendringt. Ik keek om me heen. Het leek net alsof ik in een filmset beland was. De gebouwen in Delhi zijn anders dan de gebouwen in Zuid-Oostaziatische steden. Ik zag overal een soort van…. Vervallen kasteeltjes? Nadat ik een half uurtje geslapen had, besloot ik naar het treinstation te lopen - ik wilde namelijk een ticket naar Varanasi boeken. Afstand: 1,3 km. ‘Easy peasy,’ dacht ik. De tocht bleek echter een ware uitdaging te zijn ;-) Werkelijk overal liepen koeien rond, en geiten. Het verkeer was één grote chaos. Vietnam is er niks bij. Ik moest ook echt even wennen aan de Indiase mannelijke helft van de bevolking. Ze staarden me con-ti-nu aan. En dat ging niet zozeer met een vriendelijke, geinteresseerde blik :P Ik merkte aan mezelf dat ik al snel minder oogcontact zocht met de mensen in deze stad. Er liepen relatief weinig vrouwen op staat. De vrouwen die er wél liepen droegen allemaal een prachtige, kleurrijke sari. Wat vrolijk. Om een lang verhaal kort te maken: twee uur later verliet ik het treinstation zonder een treinticket naar Varanasi. Het regende keihard. Ik zag hoe er door een aantal mannen in de regenplassen geplast werd! En daar liep ik nu in! Hahaha! Wat goor!

Die avond besloot ik om de volgende ochtend weg te gaan uit Delhi. Hier hoor ik niet thuis. Aangezien een ticket naar Varanasi niet wilde lukken, besloot ik naar Agra te gaan – daar waar de Taj Mahal staat. Het was een relaxte avond! Ik at samen met een Belg en een Nederlander. Mijn eerste Indiase eten was heerlijk: dal, chana masala en roti. De Nederlander vertelde dat die bewolking, waar ik het eerder over had, geen bewolking was, maar smog. Oh ja, dûh :P

De volgende ochtend at ik drie mango’s voor ontbijt. Omg, zo lekker. Na m’n vorige reis koop ik zowat nooit meer mango in Nederland omdat het altijd zo’n deceptie is :P Nou, op naar Agra! Ik nam een tuktuk naar het busstation om daar met een lokale bus richting Agra te gaan. Voor 3,40 EUR zat ik vier uur lang in de bus – om maar even aan te geven hoe de prijzen hier zijn. In de bus kocht ik voor 0,25 EUR een hapje met kikkererwten, tomaat en rode ui. Love Indian food! Oprecht 280 keer beter dan bijvoorbeeld Vietnamees eten (naar mijn smaak). De bus zat vol met mannen. De man die naast mij zat was heel vriendelijk. We praatten wat heen en weer. Hij vertelde dat trouwen hier een heel groot proces is, in vergelijking met het westen. En kennelijk dragen vrouwen pas een sari als zij getrouwd zijn. Wat ik trouwens boeiend vind, is dat vrouwen hun schouders en enkels niet mogen laten zien, terwijl hun buik wel bloot is! In het westen is dat anders. We praatten over religie. Hij was verbaasd toen ik zij dat ‘wij Nederlanders’ over het algemeen niet voor iemand bidden als iemand verdrietig is. Hij leerde me bovendien dat het niet ‘Tazj Mahal’ is, maar echt ‘TaJ Mahal’. Hij vond het leuk om te horen dat m’n vader bij Tata Steel (een Indiaas bedrijf) werkt ;-)

In Agra leerde ik al snel wat medereizigers kennen: Dominique (NL), Sameer (Qatar), Nino (USA) Mackenzie, Harry en George (UK). We regelden diezelfde dag vast een busticket naar Jaipur bij het busstation. Mackenzie werd door een bejaarde man aangesproken of hij niet toevallig met zijn nichtje zou willen trouwen. De hele scene was werkelijk hilarisch. Kort daarna werd ik weer door een andere man benaderd of ik met zijn zoon zou willen trouwen. Gelukkig werken mijn mannelijke medereizigers over het algemeen goed mee in dit soort situaties en slaan ze gewoon een arm om me heen, waarna de Indiers geleidelijk weer afstand nemen. Eerlijk gezegd was het best fijn om India te starten met een groep westerlingen om me heen! Die avond was gezellig. We praatten, tekenden, speelden muziek, speelden volleybal, etc. Ikzelf zonderde mezelf ook even af voor een meditatiesessie. Haha en guess what? Eén van de honden van het hostel kwam in mijn schoot zitten ;-)

De volgende ochtend stond ik om 4:00 op. Tijd voor yoga. Sterren in de lucht. Ontsnapt aan de smog. Anderhalf uur later vertrokken we met z’n allen naar de Taj Mahal. Wat een prachtige plek. Subliem. Ik had er oprecht zo’n vijf uur door kunnen brengen denk ik. De jongens waren allemaal behoorlijk haastig. Gelukkig was Dominique ook deel van de groep. Met haar ben ik die middag nog naar een fort geweest. Echt een hele fijne meid. Helaas was Agra haar laatste bestemming in India en moesten we dus meteen weer afscheid nemen.

Die middag zou ik samen met de jongens om 16:00 de bus instappen om naar Jaipur te gaan. Met de nadruk op ‘zou’ ;-) Dat liep natuurlijk net wat anders, aangezien we in India zijn. De bus reed niet. Oké, wat nu? Gelukkig hadden we Sameer bij ons, hij spreekt Hindi omdat zijn moeder uit India komt. Hij had iets geniaals voor ons geregeld: we kregen bustickets voor een bus die om 17:00 zou vertrekken, eentje die nog veel luxueuzer was dan de bus die we oorspronkelijk geboekt hadden. Zo zou er bijvoorbeeld airconditioning zijn! Top. Eerst maar even wat eten dan. Rond half vijf kwamen we weer bij het busstation aan. Daar kregen we weer leuk nieuws te horen: met z’n vijven hadden we één twee-persoons sleeper-plek en één seater-plek :P Hahhahhaha!! Nu ik dit opschrijf moet ik weer zo keihard lachen!!! Op dat moment zelf vond ik het ook werkelijk één grote grap!!! De jongens vonden het echter minder grappig :P Nou, uiteindelijk had Sameer geregeld dat we een extra seater-plek kregen. Prima. De twee grootste jongens (Sameer en George) gingen op de seater-plekken, en ik ging samen met Mackenzie en Harry op de sleeper-plek. Er bleek natuurlijk helemaal geen airconditioning te zijn, hahahaha…. Oooooooh wat was het heet….. Het was zo heet…… Maar we vermaakten ons alsnog heel goed. Een stel Indiase mannen blééf maar naar mij en Kenzie staren. We hadden heel goed door dat ze stiekem eindeloos foto’s probeerden te maken. Uiteindelijk was er eentje zo stoer om te vragen of hij een foto van ons mocht nemen (zodat we zouden poseren). Toen Kenzie vroeg of we de foto mochten zien bladerde hij snel door de filmrol van de Indier. Daar zagen we dat hij al zo’n 100 blurry foto’s van ons had gemaakt :P Uiteindelijk begonnen we over Kenzie’s carriere als ‘famous musician’ in Engeland! Hhahaha!!! En George zou zijn bodyguard zijn. ZO kinderachtig, maar op dat moment ZO grappig. Kenzie begon een stukje te zingen; je had de ogen van die Indiers moeten zien! Ze geloofden werkelijk dat ze te maken hadden met een beroemde muzikant. Uiteindelijk was het wel even klaar met de pret. Het werd laat en iedereen werd moe. Harry, Kenzie en ik verdeelden onze armen en benen strategisch over de ruimte die we hadden, en zo vielen we onder het genot van wat psychedelische muziek in slaap.

Toen we midden in de nacht in Jaipur aankwamen, zochten we snel een hostel op. De volgende ochtend deed Harry mee met m’n yogasessie. Harry is echt een hele goede kerel. Die middag gingen we met z’n allen naar de Hawa Mahal. ‘Mahal’ betekent trouwens paleis! Het was prachtige architectuur! Maar net zoals bij de Taj Mahal gedroegen de jongens zich weer een beetje als cultuurbarbaren ;-) Ik dacht bij mezelf: ‘Nu is het nog oké, maar na Jaipur ga ik weer mijn eigen weg.’ Pas om 16:00 nuttigden we onze eerste maaltijd van de dag. Door die hitte vermindert je eetlust behoorlijk.

Die avond wilde ik graag naar de Monkey Temple, maar niemand van de jongens wilde mee. Hmmm, dan ga ik gewoon in m’n eentje? Een tuktuk-driver bood me een heenrit en terugrit aan voor 200 rupees. Prima. Zodra hij me afzette, gaf hij aan dat hij op precies dezelfde plek op me zou wachten om me weer terug te brengen. Prima. Ik wandelde de berg op. Toen ik daar een tijdje aan het rondsnuffelen was, dook Harry ineens op! Hey, yes! Wat gezellig. De eigenaar van het hostel had gezegd dat er een ‘geheim deel’ van de tempel was, als je de berg aan de andere kant weer naar beneden zou lopen. Nou, dat deden we natuurlijk. Ondertussen was het donker. Toen we er eenmaal aankwamen kon ik mijn ogen niet geloven. We waren middenin een filmset beland. Wat een sprookje. De tempels waren prachtig verlicht. Overal werd heilige muziek gespeeld en er werden mantra’s gezongen. Er werd gebeden. Wat een vredige plek. We deden onze slippers uit en liepen een van de tempels binnen. Daar kwam een baba naar ons toe om een bindi tussen onze wenkbrauwen te smeren en om touw rondom onze polsen te wikkelen (bij mannen om de rechterpols, bij vrouwen o de linker pols). Ondertussen sprak hij een blessing uit. Wauw.

Na een tijdje beseften we ons dat we maar eens terug moesten gaan lopen. Ondertussen was ik al drie uur weg. Ik hoopte maar dat mijn tuktuk-driver ervandoor was gegaan, anders zou hij zo lang op me gewacht hebben… We liepen de berg weer op. Overal sprongen apen rond, en vanuit iedere hoek hoorden we hun geschreeuw. Het voelde een beetje als een triller, haha. Toen we het hoogste punt van de berg bereikten zag ik een man staan. Ho, shit, is dat nou m’n tuktuk-driver? ‘Miss,’ hoorde ik hem roepen, ‘This is India! I was so worried! I called the police!’ Hij hield met zijn handen zijn hart vast. Ik wist even niet wat ik moest zeggen. ‘Miss, you are a woman! This is dangerous!’ zegt hij bezorgd als ik samen met Harry voor zijn neus sta. Wat voelde ik me schuldig. Hij had al die tijd gewacht en hij had zich zelfs druk gemaakt om mijn veiligheid. Mijn vierde dag in India, dat gaat lekker! :P

We liepen met z’n drieen naar beneden om vervolgens weer in de tuktuk te stappen. Hij nam ons mee naar de moslimwijk van Jaipur, daar waar een familielid van hem een winkeltje met edelstenen heeft. Ze laten honderden edelstenen zien. Ik wijs een paarse amethist aan: ‘I like this one!’ Ze snapten er niets van dat ik de onbewerkte steen mooier vond dan de bewerkte glitterende versie, haha. Je had hun gezichtsuitdrukking moeten zien. Harry koopt ook een paarse amethist. We vragen aan de shop-keeper of ze er een gaatje in kunnen boren, zodat er een draad doorheen kan. De dag erna zou het klaar zijn. Oké, prima.

Na dit bezoekje nam de tuktuk-driver ons mee naar de kledingmaker, bij grootse toeval óók weer een bekende van hem ;-) Er zijn mooie saree’s en suits, maar we kopen niks. Ik wil wel een saree kopen, maar liever ergens op het einde van m’n trip. Uiteindelijk brengt hij ons weer terug naar het hostel. Onderweg roken de tuktuk-driver en Harry samen een joint, haha. Wisten jullie dat er krankzinnig veel geblowd wordt in India? Zowat iedere tuktuk-driver of shop-keeper zou je van hasj kunnen voorzien.

De volgende ochtend ga ik in mijn eentje met dezelfde tuktuk-driver naar het edelstenen-winkeltje. Harry voelt zich ziek. De stenen blijken niet klaar te zijn. Maar daar wist m’n tuktuk-driver wel wat voor: ‘My family can do this!’ Dus we stapten de tuktuk weer in, op naar z’n huis. Ik werd ontvangen door een oude vrouw, een vrouw van m’n moeders leeftijd, en drie jongens van mijn leeftijd. Twee daarvan vroegen me al snel ten huwelijk. De vrouw van mijn moeders leeftijd voorzag me steeds van een nieuw kopje chai thee. Ik bleef het uit beleefdheid steeds maar drinken, haha. Chai is wel echt heel erg lekker. Het is een thee, gemaakt van allerlei kruiden, melk en een gigantische hoeveelheid suiker. Op iedere hoek van de straat kun je chai krijgen in India.

Ook hier werd ik weer uitgelacht om de steen die ik had uitgekozen. ‘No polished?’ werd er meerdere malen naar mijn hoofd geslingerd, haha. Na 1,5 uur chai drinken en gebrekkig Engels spreken was de steen klaar. De tuktuk-driver nam me weer mee de weg op. Op een gegeven moment kreeg ik tranen in m’n ogen. Wat is het heerlijk om hier te zijn. Wat zijn mensen goed. Wat is India rijk.

De tuktuk-driver nam me mee naar een ander winkeltje, daar waar voornamelijk spices verkocht werden. Ik zag een foto van Zidane hangen, samen met de shop-keeper. Kennelijk was hij hier ook eens geweest ;-) In deze winkel heb ik achteraf veel, veel, véél te veel betaald. Ik had chai kruiden gekocht, een houten bakje, spices voor dal (een heel gangbaar gerecht in India), een aantal slingers en een klankschaal. De klankschaal was 4000 rupees, en dat heb ik er complete voor betaald. Bij terugkomst in het hostel kreeg Sameer grote ogen toen ik zei hoeveel ik voor de klankschaal betaald had. ‘You’ve been fucked, honey’ zei hij. Nou ja, hmmm, laten we het dan maar als lesgeld beschouwen (aldus Jan).

Die avond gingen we naar het Amber fort met de hele groep. Er werd een lichtshow afgespeeld waardoor het fort heel majesteus werd. Door grote speakers hoorden we de geschiedenis van Rajasthan (deze provincie). Op de achtergrond werd traditionele muziek gespeeld. Ik vond het een waarachtige voorstelling. Wederom zat ik tussen de blowende jongens, haha, oh oh oh, maar goed, gelukkig hielden ze zich wel stil.

Die avond waren we allemaal uitgeput thuisgekomen, dus we lieten eten bezorgen. Dit was de lekkerste dal die ik tot op de dag van vandaag gegeten heb. Ik wou dat ik smaken kon teleporteren. India is echt helemaal ‘mijn land’ wat eten betreft. Waar ik in bijvoorbeeld Vietnam of Indonesie nog eindeloos met mijn bakje in de weer was (om bijvoorbeeld havermout met fruit te maken o.i.d.) heb ik ’m hier in India nul keer gebruikt. Zowat het hele menu is vegetarisch. Er wordt veel met peulvruchten gekookt en alles is vers. Je zit hier niet vast aan die eindeloze rijstmaaltijden, omdat er in plaats van rijst veel roti (wraps-achtige dingen) gegeten wordt. Geniaal, want ik ben niet zo’n witte-rijst-liefhebber :D De masala’s zijn werkelijk goddelijk!!!!!

Oké, dat was het voor nu….. Hopelijk kan ik de volgende blog snel online zetten……

Veel liefs