Vipassana #2

- Onder voorbehoud van spelfouten :-) -

Hallo lieve allemaal,

Ik heb besloten om gewoon maar even een blog te schrijven over de Vipassana. Ik merk dat velen van jullie heel benieuwd zijn hoe zoiets verloopt. Dus bij dezen!

Oké, vanaf het begin dan maar…

Ik was te laat met inschrijven; daarom kwam ik op de wachtlijst terecht. Ik dacht: als het zo moet zijn, dan vallen er wat mensen uit en dan kan ik mee doen. Als het niet zo moet zijn, dan niet. Je raadt het al… Twee weken van tevoren kreeg ik een e-mail: ik mocht meedoen. ‘Hhhmmmm,’ dacht ik, ‘is dit nu echt het juiste moment?’

De Vipassana zou in groot contrast staan met de twee voorafgaande maanden. Maanden die eerlijk gezegd heel hectisch en slopend geweest zijn. Ik zat 4 dagen per week op de uni, moest vaak 35 uur per week werken, een stel vriendinnen zaten in de put, en een specifieke meditatietechniek maakte heel veel in mijzelf los. Maar hetgeen dat er het meest had ingehakt was een hele ernstige en droevige situatie binnen mijn familie, afgelopen najaar.

Ik besloot het aan mijn pendel te vragen: ‘Moet ik meedoen met de Vipassana?’ Je raadt het al… die twijfelde geen seconde. ‘Ja,’ was het antwoord. Oké dan maar :P Ik moet zeggen dat ik er na de kerstdagen ook wel klaar voor was hoor! Ik had twee dagen compleet niks kunnen doen.

Op 28 december nam ik de bus, trein, trein en bus naar De Glind, daar waar het allemaal zou gaan plaatsvinden. Toen ik aankwam was ik blij verrast. Wow, dit ziet er 10 x luxueuzer uit dan Myanmar?!? Tapijt op de grond en een warme kleur behang aan de muren. Ik checkte in en kreeg een klein boekwerkje mee met alle voorschriften en regels. Om maar eens een aantal regels te noemen: niet praten, geen oogcontact, geen non-verbaal contact, niet reageren op andermans acties, niet meer eten na 12:00, geen strakke kleding dragen, niet schrijven, niet lezen, geen elektronische apparaten, niet aan lichaamsbeweging doen, enzovoort...

En het rooster zag er (weer) als volgt uit:

4:00 Morning wake-up bell
4:30-6:30 Meditate in the hall or in your room
6:30-8:00 Breakfast break
8:00-9:00 Group meditation in the hall
9:00-11:00 Meditate in the hall or in your room
11:00-12:00 Lunch break
12:00-13:00 Rest
13:00-14:30 Meditate in the hall or in your room
14:30-15:30 Group meditation in the hall
15:30-17:00 Meditate in the hall or in your room
17:00-18:00 Tea break
18:00-19:00 Group meditation in the hall
19:00-20:15 Teacher's Discourse in the hall
20:15-21:00 Group meditation in the hall
21:00-21:30 Question time in the hall
21:30 Retire to your own room -- Lights out

Ik merkte een verschil in het rooster op (in vergelijking met de Vipassana in Myanmar). In Nederland wordt er veel meer vrijheid gegeven of je in de meditatiehal of in je eigen kamer wilt mediteren. In Myanmar mochten we enkel bij hoge uitzondering op onze kamer mediteren. En als je individueel wilde mediteren mocht je naar je ‘cel’. Aan die betonnen cel denk ik liever niet meer terug. :P

Toen ik mijn kamer zag wist ik niet wat me overkwam. Het was een heel schattig hotelkamertje voor twee personen. Mijn kamergenoot, Tjolina, een hele lieve meid, was haar spullen al aan het inrichten. Terwijl we aan de praat raakten liet ik me neerploffen op het andere bed. ‘Wooooow,’ zei ik, ‘dit bed is nog chiller dan m’n eigen bed?’ Ik dacht terug aan mijn bed in Myanmar. Daar lag ik op een matrasje van 3 cm; bij iedere beweging voelde ik mijn botten op de veren :P Ah, het zou zo relaxed worden hier. Geen krankzinnige hitte, geen muggen in m’n klamboe, geen Birmees gesmak en geboer om me heen, etc. Ik zat vol met goede moed, haha. Kort na de chille-kamer-verrassing kwamen we erachter dat er ook grotere slaapzalen waren, voor 8 personen, waar iedereen op een matras op de grond sliep. Huh? Waar had ik mijn megachille kamer aan verdiend? Wat chill? Kennelijk wat positieve karmapunten opgebouwd. ;-)

In de eetzaal raakte ik aan de praat met een stel andere cursisten en rond 17:00 kregen we een lichte maaltijd (soep met brood). Om 18:00 zou onze eerste groepszitting starten, en als die voorbij zou zijn zou de ‘Edele Stilte’ van kracht gaan. Iedereen praatte er dus nog even op los, dat begrijp je. ;-)

Even later zaten we er dan toch echt: in de meditatiehal. Ik zat voorin, op de tweede rij, dat is waar de ‘oud-studenten’ zitten. De groep bestond uit 50 mannen en 50 vrouwen – de helft minder dan in Myanmar. De leraar, die vooraan op een verhoging zat, was een Engelse man van ongeveer… 70 jaar oud? We sloten onze ogen. En ja hoor… Daar was ‘dat geluid’ weer… Goenka’s chanting ;-) Omdat dit werkelijk waar ONBESCHRIJFLIJK is, heb je hier een voorbeeld: https://www.youtube.com/watch?v=TqIptTnXb20. Whaha! Deze Goenka ‘draagt’ als het ware de gehele cursus door middel van audio-tapes. Op het begin van een sessie geeft hij meestal een paar minuten instructies, en op het einde zingt hij liederen in de oud-Indiase taal (Pali). De eerste sessie begint hij met chanten.

Aan de andere kant van de zaal, in het ‘mannenkamp’, hoorde ik iemand na twee seconden in de lach schieten. Hhahahaha!!!!!!!! Die persoon was ik 1,5 jaar geleden in Myanmar!!!!! Ik weet nog zó goed hóe hilarisch ik dat geluid vond?!?! Moest deze keer hard mijn best doen om niet mee te gaan lachen. ;-)

DAG 1

4:00 opstaan. Zo begon het. Godzijdank heb ik geen moeite met opstaan. Dus met volle moed liep ik naar de meditatiehal voor de eerste sessie. Goed te doen. Om 6:30 kregen we ontbijt. Net als in Myanmar waren de maaltijden in buffetvorm. Het eten zélf was wel echt compleet anders (natuurlijk). Ja, en wat is je eerste impuls als je weet dat je die dag niks meer te eten krijgt na 11:30? Hamstereeeeeen!!!!!!

Ik zat veel te vol na dat eerste ontbijt. Alsof ik bij oma An vandaan kwam. Hahahaha… Die ochtend was ik alleen maar voedsel aan het verteren en kon ik me niet concentreren op mijn adem. Nou ja, meteen weer wat geleerd op de eerste dag. Niet meer doen ;-) Die middag kregen we om 17:00 warm citroenwater. Althans, de nieuw-studenten kregen fruit en melk en de oud-studenten kregen enkel warm citroenwater. Maar daar was ik helemaal tevreden mee. Ik had een prachtige plek ontdekt in de eetzaal: vanaf een bepaalde stoel kon ik precíes door een gleuf van het raam boven me kijken. En daar zag ik vanaf een eersterangs plek de maan. Helder. Dit was acuut mijn lievelingsstoel geworden voor de rest van de cursus. Ik hou van de maan.

DAG 2

Dit schijnt een beruchte dag te zijn, net zoals dag 6. Mensen die het eigenlijk niet trekken verlaten de cursus vaak ofwel op dag 2 ofwel op dag 6. Anyways, ik vond deze dag goed te doen. Door middel van een bepaalde ademhalingstechniek verscherpte mijn bewustzijn. Overdag, buiten meditatieuren, begon ik al bepaalde dingen te merken. Zo zag ik de aarde ‘ademen’ tijdens de grote pauze. En tijdens meditatie kreeg ik ook bepaalde inzichten binnen. Eentje die me erg bijbleef was deze: “Er is geen onder water en er is geen boven water”. Huh? Ik snapte er niks van. Wat bedoelt de Universe hiermee? Maar ik liet het los en zou gaandeweg wel zien of een waarheid met betrekking tot deze woorden zich zou manifesteren.

DAG 3

Dit was oudjaarsdag! Deze dag werd net als dag 1 en 2 besteed aan het verscherpen van bewustzijn door middel van de adem (anapana). Vandaag had ik een slimme strategie bedacht, haha. Ik schonk warme thee in mijn waterfles en daardoor had ik voortaan altijd een warme kruik bij me. Tijdens de pauze-uurtjes, als ik even in bed lag te rusten, was dit werkelijk waar hemel op aarde. Verder ervaarde ik het ondertussen als een waar cadeautje om lekker in mijn eigen cocon te zitten. Even geen ruis.

DAG 4

Om 00:15 schrok ik wakker. Vuurwerk!!!!! Een kleine glimlach ontstond op m’n gezicht. Ik besloot m’n joggingsbroek, jas en schoenen aan te doen en even buiten te gaan kijken. Niemand stond buiten. Dit was een prachtig moment. Na een paar seconde stilte zag ik boven in de lucht schitterend oranje siervuurwerk uit elkaar ploffen. Weer een glimlach.

Pas de volgende ochtend, toen mijn wekker om 4:00 afging, besefte ik me dat ik aan werkelijk niemand had gedacht tijdens dat vuurwerk-moment. Ik was enkel met mezelf en het moment bezig. Lekker simpel. Het was hilarisch om te bedenken dat ik nu met mijn ochtendmeditatie van start zou gaan, terwijl al m’n vrienden nu helemaal lam feest aan het vieren waren. ;-)

Vanaf deze dag begint de echte Vipassana techniek pas écht – dag 1 t/m 3 staan in het teken van de voorbereiding daarop (i.e. verscherpen van bewustzijn). Hey maar Nadia, wat is Vipassana nu eigenlijk? Lastig om heel kort te verwoorden, maar ik zal het proberen: het is een techniek waarbij zelftransformatie plaatsvindt door middel van zelfobservatie. Mentale onzuiverheden worden opgelost en dit leidt als vanzelf tot een hele evenwichtige en gelijkmoedige geest. Er vindt als het ware een mentale operatie plaats. Alsof je je eigen kleine mentale ziekenhuisje bent geworden. Grappig om te vermelden is dat zo’n beetje iedereen me ‘veel plezier’ toewenste. Maar ik zal jullie vertellen: het is niet genieten. Het is keihard werken. Diepgewortelde complexen, opgebouwd in dit leven en vorige levens, worden opgelost. Als iemand een tumor in zijn hoofd heeft en deze laat weghalen in het ziekenhuis zeggen we van tevoren toch ook geen ‘veel plezier’? :P Het verbaast me soms hoe de hele maatschappij zo op ‘genieten’ gefixeerd is. Waarom moet alles als ‘genieten’ ervaren worden?Zo raken we de realiteit toch kwijt?

Onze geesten zijn (zonder training) überhaupt de realiteit kwijt geloof ik. Let eens op je eigen geest. Waar is je geest? Waar denk je aan? Van het verleden rol je naar de toekomst, van de toekomst naar het verleden, enzovoort. En wat gaat er in je geest om? Let er eens op. Van plezierige zaken (verlangens) rol je naar afkeer, en van afkeer rol je naar verlangens. Eindeloos. Eindeloos. Waar denkt de geest aan? Die smacht naar het moment dat het eindelijk weer weekend is, of naar een nieuwe liefde, een nieuwe auto (meer, meer, meer!!!!), of die zit te piekeren over een rotsituatie die gister op werk heeft plaatsgevonden, of over ongunstige carrièreperspectieven. Verslaafd aan verlangens, verslaafd aan afkeer, verslaafd aan het verleden, verslaafd aan de toekomst. Verslaafd aan vergelijken, ofwel met anderen ofwel met de persoonlijke vroegere situatie. Maaaadness! Conclusie: de geest is niet ingesteld op het nu. Waar ben je NU? Waar ben je nu? Lieve allemaal, met deze manier van denken vermenigvuldigen we ons eigen lijden alleen maar.

De meeste mensen lijken het idee te hebben dat de externe wereld hun (on)geluk bepaalt. ‘Als ik díe baan heb, dán ben ik gelukkig’ (verlangen) of ‘Mijn buren maken mij het leven zuur’ (afkeer). Maar dat is één grote illusie! Ook mét die baan is de geest nog steeds verslaafd aan het genereren van verlangens! Een volgend verlangen komt nét zo snel weer omhoog borrelen zodra een verlangen bevredigd is. Conclusie: onze interne wereld bepaalt ons (on)geluk. Dus wat moeten we doen? We hoeven de buitenwereld niet te veranderen. Het mag wel(!), maar we moeten niet verwachten dat ons geluk daar op de lange termijn profijt van heeft. We moeten onze binnenwereld veranderen.

Door middel van de Vipassana techniek begin je langzaam maar zeker universele natuurwetten te realiseren. Vaak begrijpen we dit wel op intellectueel niveau, maar op realisatieniveau is er helemaal niets aangewakkerd. Een voorbeeld: men zegt vaak ‘Het komt wel goed, het gaat wel weer voorbij’. Op intellectueel niveau begrijpen we dit. Maar realiseren we het ook echt? Dit is de wet van vergankelijkheid, annica in het Pali. Verder heb ik ergens altijd gedacht dat alles voor een reden gebeurde, maar ik kon het nog niet volledig aannemen omdat ik het nog niet had gerealiseerd. Ik vóel nu dat alles – ja, echt alles – met een reden gebeurt. De Universe heeft het allemaal zo bedoeld. En zo begin je dus letterlijk ieder Nu te waarderen zoals deze is, of het nu ‘leuk’ is of ‘stom’. Alles is onderdeel van het plan, niks ‘overkomt’ je zomaar. Christenen zouden dit het plan van God noemen, Moslims het plan van Allah, maar ik zie het als een plan van de stroom van de natuur (de Universe). Zodra je met de stroom mee gaat leven zul je merken dat je nergens meer voor hoeft te vechten. Ooooooh jongens, ik vind het persoonlijk fascinerend om te merken dat er steeds weer diepere lagen aan waarheid te ontdekken vallen… Steeds meer oude opvattingen brokkelen af!!!!

Oké, terug naar dag 4. De operatie diende zich ‘letterlijk’ aan nadat ik tijdens een meditatiesessie een hele korte space had waarin er een boor door mijn hersenen gejast werd. Daarna kwam ik in een paars-witte ruimte terecht, alsof ik in de wolken was. Ik ga in deze blog verder niet diep in op de precieze inhoud van de visioenen die ik gehad heb. Dat is eigenlijk slechts ‘landschap’ om vervolgens weer door te dringen tot nog diepere waarheden.

DAG 5

Vanaf dag 5 begon ik te merken dat mijn verteringssysteem echt op een laag pitje was komen te staan. Mettertijd was ik al minder gaan eten tijdens het ontbijt en de lunch. Dit is echt een verschil met 1,5 jaar geleden. Toen sneakte ik bananen van de lunch mee naar mijn kamer zodat ik ’s avonds nog wat te eten had! Hahahaa! Ik merk dat veel mensen schrikken als ik zeg dat er na 11:30 niet meer gegeten wordt, maar vergis je niet: het is éigenlijk ook gewoon weer een opvatting dat we drie keer per dag zouden moeten eten. Er werd trouwens echt Nadia-eten geserveerd, hwhaha! Voor het ontbijt was er steeds hetzelfe, namelijk havermout, fruit, yoghurt, fruit, zuurdesem brood, tahin, en nog wat dingen. De lunch was steeds verschillend. Er stond vaak pompoen op tafel! En vele andere groenten. Whoehoe! En altijd peulvruchten. Ook werd er veel met kurkuma gekookt (Daaf ;-)). En kruidnagel! Hmmmm…

Mijn bewustzijn werd steeds scherper. De kleine hoeveelheid eten draagt daar overigens aan bij, hè! Concentratie is lastig met een volle buik. Anyways, de zogenaamde ‘sweep’ of ‘free flow’ diende zich vandaag aan. Overal sensaties over mijn hele lichaam. Alsof ik opgeladen werd in een stopcontact, iedere seconde weer een nieuwe schok. Aan de ene kant is deze sensatie een goed teken: het bewustzijn verscherpt. Aan de andere kant wordt er door de leraar nadrukkelijk gewaarschuwd: ‘Pas op voor het sensatiespel’. Wat bedoel hij hiermee? Gedurende Vipassana is het van groot belang dat we heel gelijkmoedig blijven tijdens wélke sensatie dan ook, of het nu over een grove sensatie gaat (jeuk bijvoorbeeld), die voor gevoelens afkeer kan zorgen (‘AAAAH JEUK, GA WEG!), of dat het over een subtiele sensatie gaat (vibratie over het hele lichaam), die voor gevoelens van verlangen kan zorgen (‘AHHHHH, IK WIL DIT GEVOEL WEER!). Nu kan zo’n free flow dus heel prettig aanvoelen. En dan is het zaak om niet in dat verlangen van de geest mee te gaan. Je observeert de sensatie enkel. Je plakt er geen ‘prettig’ of ‘onprettig’ op. Hierdoor worden we binnen het framework van het lichaam getraind in ons observatievermogen. En hoe meer we kunnen observeren(!), hoe meer we de dingen gaan zien voor wat ze daadwerkelijk zijn. Vipassana betekent letterlijk: ‘seeing things as they really are’.

Ik denk dat ik die gelijkmoedigheid al veel heb mogen trainen tijdens de reizen die ik gemaakt heb. Daarbij denk ik bijvoorbeeld terug aan het moment dat ik zonder geld in Indonesië aankwam. Ik moest mijn paspoort meegeven aan een of andere straatjongen ‘zodat er iets geregeld kon worden’. Net nadat ik mijn paspoort had weggegeven dacht ik: ‘O jee, was ik nu te naïef?’ Ik had in de stress kunnen schieten. Maar dat deed ik niet. Anderhalf uur later kreeg ik mijn paspoort terug, plus wat geld. Een ander voorbeeld: in Vietnam lag ik negen uur lang in het gangpad van een nachtbus. Mijn heupen en schouders pasten er nét aan tussen. We reden door de bergen. Op een gegeven moment hoorde ik een raar geluid door mijn muziek heen komen. En ja hoor, een Vietnamees kereltje zat over te geven. Over mijn tas heen! ;-) Tsja, weet je, dan kunnen we ons dus opwinden. Maar wat heeft dat voor zin? Je legt alleen maar weer nieuwe knopen in jezelf. Het laatste voorbeeld dat ik nu zal geven gaat over een treinreis die ik in India had gemaakt: 21 uur lang in de hitte, in de drukte, op een harde ondergrond. Tsja, nogmaals, ik had mezelf helemaal op kunnen vreten, maar dat deed ik niet. Zolang je vanbinnen gelijkmoedig bent (je interne wereld), dan kan de externe wereld je niks maken.

Nou, nu ben ik ook niet heilig ;-) Zo was ik op dag 5 overdag gaan douchen. Ik had het koud en een warme douche leek een ideale oplossing te zijn. Dus daar stond ik: onder de warme douchestraal. Heerlijk. Maar na verloop van tijd, toen ik net mijn haar had ingezeept, nam de kracht van de douchestraal af. Met fijngeknepen ogen liet ik mijn hoofd naar achter vallen: ‘Pleeeeeeaaaase,’ smeekte ik vanbinnen, ‘Word weer sterker!’

Al snel daarna opende ik mijn ogen en ontstond er een grijns op m’n gezicht. Whaaha! Verlangen. Verlangen naar iets wat niet is. Met een binnenpretje spoelde ik mijn haar schoon onder de zwakke douchestraal.

DAG 6

Deze ochtendsessie was bizar. Ik heb nog nooit zo’n goede concentratie gehad. Ik was CONTINU met de techniek bezig, geen enkele gedachtegang kwam in me op. Mijn handen zaten vol met energie, alsof ik zomaar een spreuk had kunnen uitspreken, met mijn handen had kunnen zwaaien, en dat er vervolgens een magische situatie had plaatsgevonden. Ik geloof daar trouwens wel in. Mijn handen kunnen toveren. Jouw handen kunnen ook toveren. Dat geloof ik oprecht. We moeten ons bewustzijn gewoon vergroten en openstaan voor de werking van energie.

Die middag én die avond heb ik ontzettend diepe spaces gehad – spaces die me op zowel persoonlijk als universeel niveau weer nieuwe zaken heeft doen inzien. Misschien kwam dit allemaal naar boven doordat de ochtendsessie zo scherp geweest was. Tijdens de middagsessie werd me trouwens ook duidelijk wat er op dag 2 bedoeld werd met ‘Er is geen boven water en er is geen onder water’. Zo zie je maar weer dat je eindeloos kunt blijven nadenken op intellectueel niveau (‘Hmmmm, wat zou het betekenen?’), maar dat de echte waarheden pas tijdens realisatiemomenten gevat worden.

Haha, ik moet iets toegeven… Sinds die avond kon ik me niet meer inhouden m.b.t. het verbod op schrijven. Ik móest deze inzichten opschrijven! Ze waren te significant! Haha, ook gewoon maar weer een opvatting natuurlijk. ;-) Toen ik die avond in bed lag besefte ik me dat ik dit nog wel een maand(!) zou kunnen volhouden, de stilte. Ik besefte me ook dat ik moest oppassen dat ik niet naar deze spaces zou gaan verlangen. Dat is echt een valkuil.

DAG 7

Ja, lieve allemaal, zo zien we dat alles vergankelijk is: deze ochtend werd ik wakker met een bah-gevoel. Ik had gewoon zin in gezelligheid! Haha, check het verschil in mind-set met enkele uren daarvoor ;-) Waanzin! Daar waar ik een dag ervoor nog kristalheldere concentratie had tijdens de ochtendsessie, zo had ik tijdens deze ochtendsessie (SERIEUS) Candy Shop van 50 cent in mijn hoofd. Out of all songs!!!!! Hahahaha, ik moest er wel om lachen met mezelf.

Na het ontbijt liep ik richting mijn kamer. Daar kwam ik tot de ontdekking dat Tjolina haar tas aan het pakken was. ‘Nee hè,’ dacht ik, ‘verlaat ze de cursus??????’ Ik kreeg grote ogen bij het idee dat ze me zou verlaten. Begrijp me goed: de energie van een kamergenoot is zo belangrijk om het vol te kunnen houden. Hoewel je elkaar dus niet eens aankijkt(!), bouw je op de een of andere manier toch op elkaar. Bovendien was Tjolina degene die iedere ochtend netjes uit bed ging en het licht aandeed als de gong was geslagen. ;-)

Ik pakte een aantal spullen om te gaan douchen en liep vervolgens de kamer weer uit, met gekruiste vingers. ‘Pleeeaasseee, laat haar blijven,’ smeekte ik in mezelf, hahahaha. Tien minuten later deed ik de deur met lichtelijke spanning open. YES! YES! ZE IS ER NOG! EN HAAR TAS LIGT WEER ONDER HAAR BED! Aahhhhhhhhhhhh man, ik stond te SPRINGEN vanbinnen. Dansjes te doen!!!!!! Met een glimlach plofte ik op bed neer. ;-) Yes.

Die middagsessie verliep ineens weer heel goed. Huh, maar dag 7 was toch een bah-dag? Nou, ja, je zou je dan háást door die opvatting laten leiden! Als een soort slaaf van je herinnering aan dat recente verleden. Maar uiteindelijk… Is ieder nu gewoon weer ieder nu!

Mijn gelijkmoedigheid werd steeds sterker. Doordat je simpelweg niet meer reageert op pijntjes of verlangens, haal je de macht bij je geest weg. Zeurende pijn verdwijnt daardoor uiteindelijk zelfs. En dit is wat we o.a. leren d.m.v. Vipassana, hè! Niet zo reactief zijn. En dat allemaal, met het begrip van de wet van vergankelijkheid. Alles gaat voorbij. Observeer je fijne sensatie, observeer je onplezierige sensatie. Alles gaat voorbij.

Och, we zijn ZO reactief met z’n allen. Complete waanzin. Je hebt honger? BAM – koelkast wordt opengetrokken. Je krijgt kritiek van een collega waar je een slechte band mee hebt? RATS – je geeft een snauw terug. Je wordt op de snelweg afgesneden door een andere auto? JEZUS WAT EEN IDIOOT! Hmm… Wie hebben we daarmee? Je raadt het al: onszelf. Oude patronen van verlangens en afkeer worden enkel vermenigvuldigd door deze reactieve manier van omgang.

Oké, terug naar dag 7. Iedere sessie tusssen 14:30-19:00 heb ik muisstil gezeten, alsof mijn handen als wortels vastgegroeid waren aan mijn kniën. Geen pijn. Geen slapende benen. Ik danste vanbinnen…

Weer zo’n waarheid. We zijn altijd vrij, altijd. De ruimte is altijd beschikbaar, alleen zien we deze meestal niet. We denken dat we beperkt worden door het een of het ander, maar we worden beperkt door onze eigen opvatting(!) dat we beperkt worden!

Sinds deze avond was ik gedurende de laatste sessie (45 minuten) niet meer actief met Vipassana bezig. Ik sloot voortaan enkel mijn ogen en luisterde naar geluidjes om me heen. Ik had hiervoor gekozen omdat ik tot op dat moment echt last had van slaapproblemen. Hoewel slaap overdag je grootste vijand is (lees: knikkebollend de ochtendsessies doorkomen), lig je ’s avonds met opengespreide ogen naar het plafond te turen. Daarnaast had ik ook de meest geschifte dromen, die gingen met name over liefde en seks – twee hele basale thema’s. Echt, serieus, als deze dromen opgenomen zouden zijn op een videotape, dan had ik nu in een gesticht gezeten. Nog iets! Haha! Ik praat in m’n slaap. Dus ik was, iedere ochtend bij het wakker worden, altijd een beetje bang dat ik bepaalde zaken hardop had gezegd. Achteraf bleek inderdaad dat Tjolina me had horen praten, maar het waren geen aanstootgevende uitspraken geweest :P Thank god. Ik droomde trouwens ook bijna iedere nacht over een supermaan. Dan liep ik (in mijn droom) ergens in de natuur, en ineens verscheen er weer zo’n gigantische planeet aan de horizon. Wel dertig keer zo groot dan de ‘echte’ maan! Ik had bij thuiskomst even opgezocht waar de supermaan symbool voor staat. Nu kan ik wel heel goed plaatsen waarom hij zich steeds liet zien.

DAG 8

Deze ochtendsessie was weer kraakhelder, net zoals op dag 6. En ook de rest van de dag had hetzelfde verloop: ’s middags had er weer een hele diepe operatie plaatsgevonden. Ik was bijna twee uur in complete concentratie. Toen ik mijn ogen daarna weer opendeed moest ik ze snel weer dichtdoen. De dagelijkse wereld kwam als illusie over. Carl Jung heeft eens een prachtige uitspraak gehad: ‘Wie naar buiten kijkt, droomt. Wie naar binnen kijkt, wordt wakker’. Zo is het maar net. Daarna kwam ik onder het genot van een glas limoenwater weer bij, op mijn eersterangsplek, met uitzicht op de alsmaar groeiende maan.

Die avond was hilarisch. De groepszitting van 18:00 werd, zoals gewoonlijk, afgesloten met vijf minuten chanten door Goenka. Vanuit het mannenkamp hoorde ik (weer) een grinnik komen. Er stond een lach op m’n gezicht. ‘Inhouden, Nadia,’ dacht ik nog, ‘denk maar aan iets zieligs’. Haha, leuk geprobeerd. Ja, je raadt het al, twee vrouwen achter me begonnen ook te grinniken, en zo werd het lachvirus ook binnen het vrouwenkamp verspreid, hahahaha… Stiekem vond ik dat wel even heel fijn. Ondertussen hadden we allemaal al 8(!) dagen niet gelachen. Normaal gesproken lach ik 100 keer op een dag. Groot contrast, zo ineens.

Toen ik om 21:00 via de tuin naar onze kamer liep bleef ik even stilstaan. Het was een magische avond, magisch. Er stond een halve, heldere, oranje maan aan de hemel. Ik zag talloze sterren. Wij zijn ook sterren. Stars wrapped in skin. Het gras bestond uit triljarden glitters, allemaal vanwege de vries. Ik rook de geur van verbrand hout. Poe, het was hard werken geweest vandaag. Maar hier viel alles op z’n plek.

DAG 9

Ik stond op als een blij kind!!!!!!! De mallotendansjes die ik normaal gesproken in het echt doe, deed ik nu vanbinnen. Lalalalalalaaaa, nog maar twee dagen!!! Ik moet jullie eerlijk vertellen: deze dag heb ik niet heel serieus gemediteerd. Ik heb vooral gewoon lekker zitten dromen, wel met m’n ogen dicht natuurlijk. En ik heb wel 2,5 uur op bed gelegen terwijl ik op mijn bed had moeten zitten om te mediteren, hahaha. Nee, geen serieuze student was ik vandaag.

Zoals ik eerder al noemde, vanaf dag 6 was ik korte notities gaan maken. Nou, drie keer raden wat er deze keer gebeurde? Ik wilde weer een aantekening maken over een bepaalde realisatie die ik die middag deed en pakte daarom weer pen en papier. Dat kleine papiertje stond ondertussen propvol, er paste haast niets meer tussen. Ennnnnnnnnnnn ja hoor……. Inkt op. KARMA! Dit is nou ECHT… KARMA! Ik moest er hardop van lachen! Dit is toch te bizar voor woorden? Vorig jaar, in Myanmar, overkwam me precies hetzelfde, maar dan in andere vorm. Toen had ik mijn schrift bij het raam laten liggen en was het gaan regenen. Resultaat: doorweekt schrift. Jongens, ik vind het fascinerend.

DAG 10

De laatste dag. Met een voldaan gevoel stond ik op. Toen ik in de hal aankwam keek een andere student, Corine, me heel bewust aan. Ze gebaarde zelfs dat ik de deur naar buiten moest openen. Oké? Dus ik opende de deur. Wat een cadeautje was dit. Er lag sneeuw. Witter dan wit. Schitterend. Ik keek terug naar Corine. Dit was op de een of andere manier echt een waardevol moment.

Ik had uitgekeken naar deze dag. Om 11:00 zou de Edele Stilte verbroken worden. Daarvóór zou de metta meditatie plaatsvinden. Deze speciale techniek plakt als het ware een pleister op de opengesneden wonden, zodat iedereen klaargemaakt wordt om de dagelijkse wereld weer te betreden. Tijdens deze geleide meditatie rolden de tranen over m’n wangen. Het was prachtig.

Ja, en toen was het 11:00. We mochten vanaf nu weer praten. Ja, hmm, wat zeg je dan? Mijn eerste woorden? Ik kan het me oprecht niet eens herinneren. Maar net zoals vorig jaar was het weer heel bijzonder om te merken hoe verbonden je met iedereen bent. Ik moet zeggen dat ik het fijn vond om weer te mogen praten, luisteren en lachen. Maar, aan de andere kant, was ik uiteindelijk ook wel weer ‘op’ door al die plotselinge ruis. ;-) Het was eerlijk gezegd wel fijn dat er nog twee meditatiesessies en een lezing op het programma stonden.

DAG 11

De dag van vertrek. Om 4:00 hadden we eerst nog een meditatie en een lezing. Fijn om de dag op deze manier te beginnen. Daarna het laatste ontbijt! En vervolgens hielp iedereen met opruimen. Om 9:00 zei ik gedag tegen Tjolina. ‘Dag lieve kamergenoot,’ zei ik. We hielden elkaar stevig vast. Toen we elkaar aankeken zag ik dat de tranen over haar wangen rolden. ‘Zo mooi hoe je zo dicht bij iemand komt te staan in zo’n korte tijd,’ zei ze. Gelijk heeft ze. Dat is schitterend. Vervolgens stapte ik de auto in bij een andere medestudent. Zij zou me bij station Amersfoort afzetten. Die plek viel me behoorlik tegen. Wat een input, zeg. Ik pakte mijn oortjes om lekker Om Mani Padme Hum te luisteren. ;-) Toch nog even lekker een beetje in mijn coconnetje zitten in de trein.

Haha, ja, en toen stond er meteen een open dag en openingsfeestje bij Namasté op het programma! Ik kon meteen door! Als verrassing kwamen m’n vader, Sophie en Jacq meedoen met m’n les. Kim kwam ook meedoen met de les. Fijn om Kim te zien. En oh, wat was het fijn om les te geven. Het openingsfeestje dat we daarna hadden was heel gezellig, maar stiekem ook redelijk overweldigend. Daarna ben ik lekker gaan chillen in m’n kamer.

TOT SLOT :-)

En dan nu echt nog even wat losse fladders die ik graag met jullie wil delen.

Ten eerste over yoga. Vaak hoor ik geluiden zoals ‘ik wil niet op yogales want ik ben niet flexibel’. Hmm, tsja, daarmee is de essentie van yoga verloren. Dit is niet waar yoga om draait. Er zijn compleet gerealiseerde yogi’s die nog nooit één yogahouding in hun leven gedaan hebben. Echt, men kan 10 levens lang miljoenen yogahoudingen doen in een yogales, maar door een starre mindset geen stapje(!) verder komen. De houdingen kunnen enkel fungeren als middel om verder te komen.

Begin anders eens met het observeren van jezelf in het dagelijks leven. :-) Hoe begin jij met de afwas? Wat voor gedachten gaan er in je om? Wat denk jij als je baas je vertelt dat je een uur moet overwerken? Hoe sta je tijdens een yogales in de hoofdstand? Vanuit starre wilskracht of vanuit vitale levensenergie? Verwelkom jij de winter, of stuur je hatelijke gedachten de kosmos in? Misschien vind je dit waanzin, maar ik weet ondertussen dat dit vroeg of laat allemaal naar ons terugkomt. Observeer jezelf. :-)

Ook nog iets over de natuur. Mensen die mij goed kennen weten dat ik een soort van… geobsedeerd ben door de natuur. Als klein kind moest ik ’s avonds in bed al huilen ‘omdat ik in de jungle wilde wonen in plaats van hier’. Ook ben ik op m’n 7e gestopt met dieren eten. Oké, het zat er dus al jong in, maar ik ben nog stééds aan het ontdekken over de natuur. Er valt zoveel van te leren. Zelfs tegenwind is prachtig. Pocahontas’ liedje ‘Kleuren van de wind’ raakt echt mijn hart: ‘De regen, de rivier, het zijn mijn broeders’. En zo VOELT het ook echt!!!!!!!! We ZIJN familie. Zelfs met de stenen!!!!! Aaaaaaalles is onderling verbonden. Alles is één. Goddelijke eenheid. Sorry voor iedereen die allergisch is voor het woord God. Hey en weet je, met dit begrip bestaan jaloerse gevoelens etc. ook gewoon niet meer, hè… Alles is jou, en jij bent alles. Je KUNT nu eenmaal iets niet ‘bezitten’. Het is een wet van de natuur! Complete illusie! Oké, hier zal ik nu mee ophouden, want anders staken jullie het lezen straks nog, haha. Terug naar de natuur. Wisten jullie dat bomen onderling in contact staan met elkaar? En dat als een zieke boom extra voeding nodig heeft, dat een gezonde boom dit dan deelt? Dit is onze ware aard. Eenheid. Delen. Los van ego. Van bomen kunnen we leren. Oók wij kunnen zaadjes planten. Welke zaadjes plant jij? En geef je deze zaadjes wel water? Vergeet je het onkruid niet te wieden? Laat jij je oude patronen en opvattingen los wanneer de tijd daarvoor rijp is? Net zoals een boom haar blaadjes loslaat in de herfst?

Ja, ik wil het ook nog heel even over compassie, medeleven hebben. Lieve, lieve, lieve allemaal. Ik wil jullie… heel graag… uitnodigen om iets meer compassie te hebben voor alles dat is, alles dat was en alles dat gaat komen. Om compassie te hebben voor jezelf, voor je vrienden, je familie, en degenen waar je misschien een bloedhekel aan hebt. Júist degenen die naar jou snauwen, die over je roddelen, die radicale opvattingen hebben, of de mensen waaraan je je gewoon ergert, juist díe mensen hebben het het hardste nodig. Spreid je liefde, spreid je compassie. :-)

Ook nog even dit: ik hoor regelmatig uit allerlei hoeken ‘dat ik zo een positief mens ben’. Maar persoonlijk(!) zie ik dat helemaal niet zo. Ik ben een realist! Alles IS nu eenmaal mogelijk. Dat is geen optimisme. Dat is realisme.

Oké, ik wil graag eindigen met het volgende… Vaak wordt mij één vraag gesteld, zodra iemand een duidelijk beeld heeft van wat de cursus écht inhoudt: ‘Mijn GOD, Nadia, WAAROM doe je dit????’ Erg lastig om concreet te maken. Maar weet je, ik ervaar de effecten gewoon. Sinds ik mediteer stroomt de universele levenskracht, de prana, steeds vrijer door mijn hele systeem. Steeds opnieuw blijf ik diepere waarheden ontdekken. Laagje… na laagje…. na laagje… zo ont-dek ik mijzelf. :-) Het werkt.

Bhavatu sabba mangalam ~ May all beings be happy, may all beings be free