Ga. Naar. Nieuw-Zeeland.

Dit land heeft me echt stil gemaakt. Het is hier zo krankzinnig mooi. Laat ik maar weer netjes beginnen waar ik gebleven was: 24 november.

Die dag ben ik samen met Daaf en Marloes (een vriendin die zojuist in Australie was aangekomen!) naar Sydney airport gegaan, om vervolgens allemaal een andere kant op te vliegen. Ik had me voorgenomen om heel stoer te blijven en vooral niet te gaan huilen toen ik Daaf - weer - gedag moest zeggen, maar zoals jullie begrijpen lukte dat natuurlijk helemaal niet. Ik voelde me ineens best wel eenzaam toen ik de douane voorbij was. Het was echt weer wennen om alleen te zijn.

Eenmaal in Auckland aangekomen bedacht ik me dat er hier geen dodelijke dieren en planten meer om me heen zouden leven. Dat is nog eens een verademing ;-) Het was heel grijs toen ik in de bus richting het centrum zat. Eigenlijk vond ik dat helemaal niet zo vervelend! Het voelde eigenlijk wel natuurlijk om me in dit klimaat te bevinden. Misschien een soort..... seizoensklok?! Ik weet het niet. Eenmaal in de supermarkt aangekomen voelde ik me nog eenzamer dan ik al was: ze draaiden kerstmuziek!!!! Toch moest ik er maar mee zien te leven. De kiwi's blijken hier dus echt goedkoop te zijn trouwens. Heb er eentje met schil geprobeerd, net zoals de Nieuw-Zeelanders dat doen, maar die blijf ik er in de toekomst toch echt afhalen.

Twee dagen later nam ik de bus naar Raglan, een soort surfdorpje. Het was helaas te slecht weer om een board te huren. Het was wel echt een prachtige busrit geweest. TOEN was ik al betoverd. Het leek net teletubbieland eigenlijk. De dag erna ging ik door richting de Waitomo caves. Hier had ik een heeeeel chill hostel met een library en een fire place :-) Daar kon ik even bijkomen voordat ik een dag later m'n avontuur in de caves zou beleven. Dit was....... ON-GE-KEND cool. We spendeerden zo'n vijf uur lang 60 meter onder earth's surface. Het begon allemaal met 35 meter abseilen: adrenalineboost voor het leven :p Vanaf daar klommen we verder door de hele smalle gangetjes, waar zelfs iemand zonder claustrofobie claustrofobisch van wordt. Ook kwamen we bij een punt waar we met een kabelbaan door de donkerste donkerte naar beneden moesten slingeren. Ondertussen kon je wel de glow worms zien gloeien: dat zijn hele speciale beestjes en ze zijn prachtig! Het voelde alsof ik in een droomwereld was. Verder hebben we door het koude water gezwommen om vervolgens twee watervallen te beklimmen. Dat was uuhhhh lastig. Het water knalde met een bizarre speed en massa naar beneden. Dit was echt een heeellle spectaculaire dag.

De dag erna ging ik naar Rotorua, een dorp dat op de grens van twee tectonische platen ligt en daardoor veel geothermal activity vertoont. Het ruikt er naar rotte eieren ;-) M'n hostel was cool: het had een klimmuur. In Rotorua ben ik gaan raften! Een echte maori nam ons de rivier op. Hij vroeg de rivier van tevoren om een veilige trip. Ik vind hun taal ontzettend mooi. Op een bepaald punt gierde de adrenaline wel weer even door m'n lichaam, want we zouden een waterval van 7 meter gaan bevaren! Dat was wel heel erg cool. Ik merk wel, hier in Nieuw-Zeeland zijn al die activiteiten toch allemaal een stuk meer gefocust op veiligheid :p Vorig jaar ging ik in Zimbabwe raften en dat was van een ander kaliber. Daar kregen we geen wet suits, geen schoenen, er zwommen krokodillen rond, etc. Dit was allemaal heel... veilig. Zimbabwe was honderd keer vetter.

De volgende dag was het tijd om die geothermal activity maar eens te bestuderen. Ik ging naar Whakarewarewa, een dorpje waar de maori's nog heel traditioneel leven. Het schijnt dat de bewoners van dit dorpje significant ouder worden dan de gemiddelde Nieuw-Zeelander. Zelf wijten ze dit aan het feit dat ze elke dag baden in de warme natuurlijke baden, en dat ze hun voedsel bereiden door middel van een 'hangi': ze 'vouwen' hun eten in doeken en/of bladeren en 'begraven' dit onder de (warme) grond. Na een paar uur is hun vlees en groente klaar om gegeten te worden. De grond was er echt, echt warm. Het is een groot risico om in dit gebied te wonen, omdat de kans op aardbevingen heel groot is, maar ik begrijp dat ze zich hier hebben gevestigd toen er nog geen verwarming etc. was. Het was zo cool om de geisers te zien spuwen! Iemand vertelde me trouwens dat ieder woord in de maori taal eindigt op een klinker. Dat is geinig. Net voordat ik het dorpje verliet was er nog een traditionele maori voorstelling. Wat een prachtige liedjes maken deze mensen. Zodra ik thuis ben ga ik dit downloaden en op m'n iPod zetten.

Die middag nam ik de bus naar Lake Aniwhenua. Hier verbleef ik bij een maori familie, een familie met het hart op de goede plaats. Hele speciale mensen. Ze hadden een hangi voorbereid: kip, varken, kumara (zoete aardappel), pompoen, etc. Ook was er aal! De aal is een speciaal dier voor de maori's. Wanneer ze gaan vissen moeten ze altijd de eerst gevangen aal teruggooien; de tweede mogen ze pas 'binnenhalen'. Bijzonder, he? Net voordat het diner startte zong het dochtertje des huizes een maori song, dat was heel aandoenlijk. Voor mij had de moeder des huizes een omelet gemaakt (aangezien ik geen kip/varken eet) zoals alleen oma An die na zou kunnen maken. Het was met avocado, rode pepers, en kaas: smullen!! Er bleek heel veel eten over te zijn. Daarom gingen we het de volgende dag naar de plaatselijke basisschool brengen. Het bleek een school te zijn waar veel (maori) kids zonder ontbijt naar school worden gestuurd en bovendien geen lunch mee krijgen. In ruil hiervoor performden de kids een 'haka', wat letterlijk 'dans' betekent. Het ziet er heel powerful uit, eigenlijk zou je het even moeten youtuben. Ik moet eerlijk zeggen: ik moest zowat huilen toen deze minimensen deze kleine voorstelling gaven. Het was heel speciaal. Na deze haka gingen de kinderen knutselen, en ik ging een meisje (Jade) helpen. Ze bleef maar knuffels geven en ze bleef maar vragen naar mijn leven in Nederland. Het schijnt dat de school zich erg focust op het verbreden van het wereldbeeld van hun leerlingen. Ze proberen de kinderen de ambitie te geven om meer te willen dan later te gaan werken bij de plaatselijke McDonalds. Dit was een hele speciale ochtend! Ik heb bij m'n afscheid nog Manuka honing gekocht. Heeeeel lekker en het is heel goed voor je.

Sorry maar dit gaat echt een hele lange blog worden.

Die middag kwam ik bij de Haka falls aan: wat een VOLUME!! Bizar. Wel echt hoe ik me Nieuw-Zeeland had voorgesteld ;-) Ook is er trouwens OVERAL mos. Dat ziet er zo fris en gezond uit. Prachtig. 's Avonds sliep ik in Whakahoro, een plek in de middle of nowhere. Er bleek ook een meisje uit Leiden te zijn, Laura!! Daar heb ik heel veel dagen mee opgetrokken sinds die dag. We hebben lekker 8 km gewandeld en verder hebben we uitgerust. Dat moest wel, want de volgende dag zouden we de Alpine Tongariro crossing gaan doen....

Deze dag, de dag waarop jullie allemaal Sinterklaas aan het vieren waren, verdient een eigen alinea. De Tongariro crossing zou lang (20 km), maar te overzien zijn. De weersvoorspelling was in ons voordeel: rond 11:00 zouden de wolken plaats maken voor de zon. Dus, toen we om 8:00 bij het bedrijf aankwamen dat wandelaars van een goede uitrusting voorziet, kreeg ik te horen dat ik slechts een thermal shirt en een regenjas zou moeten huren. Een regenbroek zou niet nodig zijn; mijn legging was volgens hen voldoende. Allrighty. Met een groepje van zes meiden en twee jongens gingen we van start. Na een kilometer deed ik lachend m'n thermal shirt uit - "Wat een afklopperij, het is hier toch veel te heet voor?!". Daar zou later verandering in komen. Na een aantal kilometers bleken we al een van de meiden kwijt te zijn. Hier was ik al bang voor geweest: ze was namelijk niet fit, zowel fysiek als mentaal niet. We hadden ervoor kunnen kiezen om terug te lopen om haar op te zoeken, maar dit hebben we niet gedaan. Ondertussen was het namelijk al ijzig koud aan het worden. We hoopten dat ze zou omdraaien en een lift terug naar het hostel zou nemen. Nog steeds weet ik niet of ik me hier nu schuldig over voel of niet. Enfin, het werd met de meter kouder omdat we steeds hoger de vulkaan op kwamen. Het werd grimmig, guur en mistig. Ik kon niet verder kijken dan zo'n twee a drie meter. Dit waren hele barre weersomstandigheden. Het begon te regenen en hagelen. Uiteindelijk zaten we in een sneeuwstorm. Ik – in m'n legging – kreeg het werkelijk ijs- en ijskoud. M'n lippen waren blauw, ik kon geen foto's meer maken omdat m'n vingers bevroren waren, ik kon m'n waterfles daardoor ook niet meer open krijgen. Dit was gewoon een andere wereld. Eigenlijk was het gewoon horror. Toen ik op een bepaald moment viel brak ik echt zowat. M'n legging was kapot, er zat acuut een ei op m'n scheenbeen omdat ik precies op een rots was gevallen, ik moest uit onmacht serieus bijna huilen, en.... ik had gewoon honger. Door de storm konden we niet eten, er was nergens beschutting. Tsja, en daar werd ik dus nog extra naar van. Op een bepaald punt werd ik volledig stil en ging ik zonder na te denken verder lopen. De laatste vier kilometer waren weer goed te doen: we kwamen weer lager en de wolken bliezen langzaam maar zeker weg. Ik kon weer praten. Man man man, ik heb nog nooit zo'n zware walk gedaan. HOE erg moet de Mount Everest wel niet zijn?! Zelfs een van de jongens gaf na afloop toe dat ie op een bepaald punt bijna had moeten huilen – om maar even aan te geven dat ik niet overdrijf. Die avond heb ik liters water gedronken – ik bleek slechts 0,3 liter gedronken te hebben doordat die dop niet open ging – en heel veel gegeten. De dag erna moest ik gewoon serieus mentaal bijkomen. Ik zou de crossing echt graag nog een keer willen doen, maar dan met mooi weer. Ik heb daar foto's van gezien en het is werkelijk prachtig. Wat betreft het meisje dat was kwijtgeraakt: ze kwam drie uur later dan wij aan bij de finish; ze was meegenomen door een andere groep wandelaars. Ik denk dat ik me niet schuldig voel dat ik niet op haar heb gewacht. Ze had realistisch naar zichzelf moeten kijken en besloten moeten hebben om het niet te doen. Ze was heel kwaad op ons.

Tsja, je raadt het wel: 6 december was het ineens strakblauw ;-) Nou ja ;-) Samen met Laura kwam ik in Wellington terecht, de hoofdstad. Hier hebben we met een leuk treintje de botanic gardens bezocht - lekker tuttig - en we zijn naar een museum geweest. Dit museum, Te Papa, was echt LEUK. Het ging over Nieuw-Zeeland in het algemeen: het ontstaan, de cultuur, de natuur, etc. Een paar dagen later namen we de ferry naar het Zuidereiland, waarna we ten eerste in Abel Tasman National Park terecht kwamen. Het blijkt daar supermooi te zijn, maar we hadden helaas alleen maar regen. We hebben dus de hele dag een beetje gelezen en spelletjes gespeeld. O ja, ik was 's middags trouwens in slaap gevallen. Het resultaat was dat ik die avond vier uur lang voor me uit heb liggen staren. Daaf, hoe doe je dat toch :p

Op weg naar de Franz Josef glacier stopten we bij de pancake rocks. Deze rocks heten zo omdat ze simpelweg op stapels pannenkoeken lijken ;-) Ziet er bijzonder uit. Daar zagen we trouwens ook zeehonden!!!! In Franz Jozef sliepen we in een heel leuk hostel. 's Avonds hebben we gezellig in een bar gehangen. Die nacht was ver-schrik-ke-lijk!!!! Er sliep een jongen uit Singapore in onze kamer. Deze kerel.... Ik heb er gewoonweg GEEN woorden voor.... Hij snurkte harder dan ik OOIT voor mogelijk had gehouden!!!! Uiteindelijk werd het best grappig, want Lau en ik gingen allebei - heel kinderachtig ;-) - van die oude telefoonrinkels afspelen op onze telefoons. Alsnog gaf ie geen kick!!! Ik bewoog z'n been heen en weer.... niks. Hoe is dit mogelijk? De volgende dag hebben we om een nieuwe kamer gevraagd bij de receptie :p Nou, die dag was WAANZINNIG!!! We gingen met een helicopter de glacier op. Hier hebben we drie uur rondgewandeld met een gids. Ik was wederom betoverd!! We zagen nog een stuk gletsjer naar beneden vallen, bijzonder om te zien. Het schijnt dat de gletsjer elke dag verandert, omdat het gemiddeld 10 meter per dag naar beneden glijdt. Ik betrapte mezelf er trouwens nog op, dat toen de gids vroeg wat het coolste was wat ik tot nu toe in NZ had gedaan, ik de Tongariro crossing antwoordde. Puur afzien resulteert toch gewoon echt in voldoening. (Mama gaat dat een stomme Huijzer-uitspraak vinden :p) 's Avonds gingen we nog naar de hot pools :-) Lekker luxueus baden in 40 graden haha.

De volgende dag deden Laura en ik de zoveelste wandeling. Daarna namen we de bus richting lake Wanaka, een waanzinnige plek. Sorry, ik blijf maar waanzinnig, krankzinnig en prachtig zeggen, maar ik kan het gewoon niet anders omschrijven. Nou, na lake Wanaka gingen we naaaaarrr.... QUEENSTOWN!!! Een hele leuke, jonge en mooie plek. Hier gaan heel veel mensen skydiven of bungy jumpen; dat heb ik niet gedaan. Voor dat geld kan ik een maand in Azie verblijven, joh. In Queenstown heb ik eindelijk weer eens een yogales kunnen volgen!! Ik werd al he-le-maal gelukkig toen ik m'n sportkleding aan deed - ik mis het echt. Het was heerlijk! Ik blijk wel echt uit vorm te zijn, zeg. Dit wordt nog wat als ik straks in Nederland terugkom. Die avond zijn we met een grote groep wezen stappen!!!!!! Superleuk, want dat was ondertussen al zo'n drie maanden terug :p De dag erna had ik dodelijke spierpijn en was ik moe dus dat was een relaxdagje met smoothies bij het meer ;-)

Uiteindelijk was het tijd om Queenstown weer te verlaten: op naar Milford sound. Hier gingen we een boottocht door de sounds maken. Het was supermistig, maar dat maakte het eigenlijk juist wel mystiek. De dag erna gingen we door naar Invercargill, het zuidelijkste stadje. Dat was maar een saaie stad eerlijk gezegd :p Die nacht was geen feest, want ik was ineens ziek geworden??? Heb van 2:00 tot 5:30 in de keuken van het hostel gezeten. De dag erna bleek het te regenen, dus we bleven binnen films kijken. Dat kwam me eigenlijk wel goed uit, want zo kon ik even bijslapen. Oja, ik ben ook nog met Tom winkeltjes gaan kijken, want hij had een kerstcadeautje voor z'n Fillipijnse crush nodig, vet schattig. Die avond reden we weer terug naar Queenstown. Daar bleef ik toch maar weer drie nachtjes slapen omdat het er zo leuk is ;-) We hebben gepicknickt op het strand, gezwommen, ik heb een wandeling gemaakt met Tom, etc. Tijdens die wandeling zagen we nog mountainbikers gaan trouwens! Bub, dit zou jij ook echt vet vinden. Tsja, toen kwam het moment dat ik m'n nieuwe vrienden gedag moest zeggen! Zij bleven allemaal in Q'town hangen voor kerst en oud en nieuw; ik moest door. Het was een hele goede tijd geweest.

Dus daar ging ik! Op weg naar Mount Cook. Dit was...... te mooi om te processen. Ik ga niet eens proberen om het te beschrijven. Hier heb ik samen met een aantal anderen een wandeling van drie uur gemaakt. Het was heet! Terwijl het bij jullie steeds kouder wordt, wordt het hier natuurlijk steeds warmer. Het hostel had een prachtig uitzicht. Ja, geslaagde dag. De volgende dag ging ik door naar Rangitata. Die avond was het kerstavond. Ik moet eerlijk zeggen dat ik sinds mijn aankomst in Nieuw-Zeeland al een beetje inzat over kerst: wat moest dat een eenzame boel worden.... Kerstavond bleek gelukkig juist heel knus te zijn :-) Het was een heel huiselijk hostel en we hebben met een groepje Love Actually gekeken!! Haha Rowan Atkinson heeft daar een klein rolletje in. Ik begrijp gewoon niet dat anderen hem dan niet grappig vinden :p Ik was weer eens de enige die lachte haha. De volgende dag, 25 december, kerst, hadden we een pancake breakfast gemaakt. In de bus werd kerstmuziek gedraaid. Het was allemaal wel gezellig, maar het was toch gewoon ECHT geen kerst! We reden die dag naar Kaikoura toe, een plek die bekend staat om de crayfish/lobster. Hier zag ik dolfijnen gracieus boven de oceaan springen hihi. Nou, als kerstdiner hebben we dus crayfish gegeten. Ook was er paua, dat is dat schaaldier met die waanzinnig mooie schelp! Al met al leek die avond meer op een zomerse verjaardag dan kerst: geen kerstliedjes, geen kerstspeech, geen kersttrui, etc. Iedereen thuis bleef maar tegen me zeggen dat ik ervan moest genieten, dat zij in druilerig weer zitten, dat dit een nieuwe ervaring is, bladieblaideibalaba... maar..... met kerst wil je gewoon met je familie zijn. De 26e had ik 's ochtends even geskypt met pap, mam en Daaf. Zij waren op dat moment bij opa en oma voor het kerstdiner. Daar werd ik zowel blij als een beetje sip van. Volgend jaar ben ik er meer dan graag weer bij. En Daaf, Bub en Eef, dan draaien we Noel totdat we erbij neervallen :p

Nou, in ieder geval zat kerst er toen wel op. Ik nam weer de ferry naar het Noordereiland, waarna een lannnnge busrit naar Auckland volgde. Altijd een soort van prettig om weer ergens terug te komen: het voelt een beetje als thuiskomen ;-) Ik heb daar een hele goede art gallery bezocht, met zowel klassieke, moderne als maori kunstwerken. Ik hoorde hier van m’n kamergenoten trouwens voor de zoveelste keer dat ik in het Engels zat te praten in m’n slaap. Twee dagen later ging ik door naar het noorden: Paihia. Dit was een meeeegachill hostel!!! Ik kreeg een grote witte handdoek bij m’n check-in :-) Lekker afdrogen met een echte handdoek in plaats van zo’n klein synthetisch travel handdoekje. Ook hadden we een televisie, waterkoker en servies in onze kamer staan. Ik heb die middag samen met twee anderen een wandelingetje in de omgeving gemaakt. De dag erna was het 30 december: de dag dat ik precies een half jaar weg was!! Aan de ene kant is het afgelopen half jaar voorbij gevlogen; aan de andere kant lijkt mijn bezoek aan Taiwan een eeuw geleden! De 31e ging ik terug naar Auckland, waar ik opgehaald werd door Jack en Gerda, vrienden van m’n tante Anneke. Het bleken hele open en lieve mensen te zijn. We hebben vuurwerk gekeken bij een look out waar de stad goed te zien was. Het vuurwerk duurde letterlijk vijf minuten en toen leek iedereen gewoon naar bed te gaan ;-) Echt anders dan in Nederland dus. Wij lagen uiteindelijk rond twee uur in bed of zoiets. Ik vond het veeeel minder erg om met oud en nieuw weg te zijn van huis dan met kerst, dit was prima. De volgende dag hebben we gezellig de Top 2000 meegeluisterd op de radio!!! ;-) Lachen om zo’n AH reclame weer eens te horen, haha!!! Verder hebben we gedurende die dagen echt leuke plekken bezocht met z’n drieen: zwarte zandstranden, mount Victoria, een Engelse pub, het dorpje waar ze voorheen hadden gewoond, etc. Fijn om weer even in een huiselijke omgeving te zijn.

Al met al ben ik FAN van Nieuw-Zeeland. Het is zo lekker fris en gezond en groen. Op het begin had ik erg last van heimwee, waarschijnlijk omdat Daaf er dus ineens niet meer was. Maar dat echte rotgevoel is gelukkig steeds minder geworden. Ik ben me bijzonder bewust van alles dat ik thuis heb. Ik kan niet wachten om iedereen weer te kunnen knuffelen. Naast m'n mensen thuis begin ik ondertussen ook gewoon DINGEN te missen :p Ik mis m'n kledingkast, m'n joggingbroek in het speciaal, m'n fiets, m'n sportlessen, m'n eigen koelkast, m'n staafmixer, m'n stereo, m'n eigen stille slaapkamer, en zo kan ik oprecht nog heel lang doorgaan. Ik voel me net zo'n luxe paard als ik dit opschrijf.

Morgen vlieg ik naar Bangkok. Daar slaap ik vier nachtjes, en vervolgens vlieg ik naar Jakarta, Indonesie. DAAR KOMT ELISA DAN OOK AAN!! Ze gaat meereizen voor een maand. Jullie begrijpen niet hoe blij ik hiermee ben. Na een maand vliegt Elisa weer terug naar huis - de romanticus moet thuis zijn voor Valentijnsdag ;-) - en dan vlieg ik naar Siem Reap in Cambodja. Het plan is nu om vanuit Cambodja naar Vietnam te reizen om vervolgens via Laos naar Thailand te reizen. Ik ga m'n trip eindigen in Myanmar, voormalig Birma. Ik kijk heeeel erg uit naar Azie. Australie en NZ zijn geweldig, maar uiteindelijk is het een feit dat de cultuur supersaai is voor ons: gewoon westers. In Taiwan was dat gewoon allemaal wat interessanter. Nou, wens me een goede vlucht, het gaat lang duren. Eerst moet ik naar Sydney, dan naar Taipei, en dan naar Bangkok.

Lieve allemaal, ik wens jullie een heel vrolijk, open, creatief, avontuurlijk en gezellig 2015 toe!!!!! Proberen jullie allemaal goed aan onze wereld te denken? De wereld is zo mooi......

Liefs, Nadia