Analyseer je huidige situatie. Kan je wel ademen?
Door: Nadia
Blijf op de hoogte en volg Nadia
29 Juli 2017 | India, Bīkāner
Nadat ik ruim twee weken in ashrams had doorgebracht, merkte ik dat het tijd werd om door te gaan. Ik pakte samen met Daniel (de Australier) de taxi naar Haridwar. Daar stapten we de – voor Indiase begrippen – gigantisch luxe bus richting Dharamsala in. Dan had onze tickets gekocht – ik had geen idee dat hij deze klasse had uitgekozen! Stiekem was ik er blij mee. Ik begon gelijk te reflecteren op mijn eigen (reis)gedrag. Ik kies eigenlijk zowat altijd voor afzien. Ik ben er nog steeds niet helemaal uit waarom ik dat doe. Enerzijds vind ik het leerzaam om te zien hoe de bevolking werkelijk leeft (er wordt geschreeuwd, gedeeld, gepraat, etc) en anderzijds vind ik het interessant om te merken dat ik iedere situatie heus wel ‘overleef’ – zolang ik me maar compleet overgeef aan de situatie. Overgave aan iets wat veel groter is dan mijzelf.
Nou goed, ik ben wel een stuk vriendelijker geworden voor mezelf dan +/- drie jaar geleden. Ik zeg maar wat: in Taiwan heb ik nog 5 km gewandeld met m’n 18-kilogram rugzak in 35 graden en een luchtvochtigheid van 98%. Ik had indertijd de taxi kunnen pakken voor 60 cent, maar dat deed ik niet omdat ik m’n grenzen wilde opzoeken/verleggen. Leerzame momenten. Er verandert namelijk wel iets in je mentale systeem: ‘Ik kan dit’ wordt de standaardovertuiging. Dit doet me trouwens denken aan een quote van Henry Ford: ‘Whether you think you can or whether you think you can’t, you’re right.’ Anyways! Nu doe ik die dingen over het algemeen wel anders. Ik ben nu op andere manieren aan het leren.
Ondertussen was het half 8 ’s avonds. We waren om half 2 ’s middags bij de ashram weggegaan. Nou, gokje, hoeveel kilometer waren we verder gekomen in die 6 uur?
…………………………
Yup, 36 kilometer, in vogelvlucht zelfs, whahha. India toch. Het werd nu donker buiten en ook de lichten in de bus gingen uit. Ik zette mijn all-time favourite Shiva Shambo op en viel in een diepe slaap. Zes uur later werd ik wakker: er lag (wederom) een boom dwars over de (berg)weg ;-) We stapten uit en trokken het zware hout aan de kant. Zo, dat ging een stuk gemakkelijker dan de vorige keer. Ik voelde mijn voeten. Wat was het hier heerlijk FRIS! Dit moest zo’n 15 graden zijn?! Wat een FEEST! Ik word altijd extreem gelukkig van 15 graden. 15 graden met zon is mijn lievelingsweer. Warm welkomstcomite dus. Kort na dit mankement op de weg kwamen we aan. We stapten uit in McLeodGanj, een veel pittoresker dorpje dan Dharamsala. Daar vonden Dan en ik een prachtig terras dat uitkeek over de voet van de Himalayas. We bestelden een lekker ontbijtje en hadden goede gesprekken. De Dalai Lama komt trouwens uit Dharamsala! Dan weten jullie dat. ;-)
We verbleven niet in dezelfde accommodatie want Dan wilde zich focussen op z’n muziek. Ik denk dat ik al had verteld dat ie een muzikant is, ja toch? Ik koos ervoor om naar een hostel toe te gaan in plaats van naar een guesthouse. Ik had op de een of andere manier wel zin in gezelligheid met andere reizigers (ik heb daar regelmatig helemaal geen zin in eerlijk gezegd). Toen ik in het hostel aankwam en de bedden zag maakte mijn hart een sprongetje. Echte dekens!!!! Het was hier zo koud dat ze geen lakens maar dekens hadden!!! En mijn bed keek ook nog eens compleet uit over de bergen!!! Na een warme (!) douche klom ik met een grote glimlach het trappetje van m’n stapelbed omhoog. Daar viel ik voor een uurtje in slaap. :-)
Die middag had ik zin in een yogales. Ene Raj werd aanbevolen, dus dat ging ’m worden. Stijl? Ashtanga. Niks voor mij. Maar! Ik zal nooit of de nimmer willen vastroesten in mijn eigen stijltje dus het leek me een mooie uitnodiging om juist wel te gaan. Man man man. Wat een les :P Wat een zielloze les. Dit was niks voor mij. Alsof er een robot aan het lesgeven was. Ik moest er eerlijk gezegd een beetje van lachen. Ik keek om me heen. Iedereen stond in de vechtstand. Van de ene pose (ZOEF), naar de andere pose (ZOEF), en ga zo maar door (ZOEF ZOEF ZOEF). De leraar duwde zijn studenten dieper in de poses. Dat was helemaal niet oke. Aan die verdieping waren ze nog lang niet toe. En dit is nu precies wat er over het algemeen ook in het dagelijks leven vaak gebeurt: maar weinig mensen staan werkelijk STIL bij wat ze doen. HOE voelt je houding (situatie) precies? Is het nu de BEDOELING dat je dieper gaat of is het wellicht zelfs beter om een stapje terug te doen? Analyseer je huidige positie. Kan je wel ademen? Deze Raj pakte het anders aan. Hij duwde iedereen gewoon even lekker tien stappen verder dan hun systeem op dat moment aankon. Hij vroeg iedere student wel of deze hulp gewenst was, maar ze stonden gewoon helemaal nog niet voor zichzelf en hun lichaam in! Hey enne, het is niet enkel een lichamelijk dingetje he. Juist het proces (met repect en bewustzijn steeds een stapje verder exploreren) is zo waardevol. Men is zo doelgeorienteerd. Het boeit bij wijze van spreke geen moer of je nu wel of niet bij je tenen kunt komen in een zittende vooroverbuiging. Het gaat om je houding in je houding. Oke, ik hou op, haha, dat was even mijn pleidooi tegen Raj. :P
Wat echt ontzettend leuk was, was dat Iza (vriendinnetje dat ik 2,5 jaar geleden in Indonesie had leren kennen) op dit moment ook in dit gebied was. Ze is bezig met een langdurige cursus Ayurveda – heel vet. We hebben elkaar redelijk vaak gezien. Meestal was een yogaleraar die ze had leren kennen er ook bij. Ik ben zijn naam vergeten. Ik noem hem gewoon ‘de yogaleraar’, haha. Goed, de yogaleraar had veel interesse voor tantra. En dat kwam goed uit want ik vind het extreem boeiend om hierover te leren. Gewoon even voor de duidelijkheid: het onderwerp is breder dan (enkel) seks. Ik vind het echter wel mooi dat seks (en daarmee dus verbinding (!) met anderen) onderdeel uitmaakt van de leer. Het is simpelweg onze natuur natuurlijk, hoe we het ook wenden of keren. Anyways! Met de yogaleraar spraken we over het onderdrukken van emoties en verlangens, iets wat denk ik connnnstant gebeurt, als we ECHT heel eerlijk durven te zijn (denk maar eens aan het uiten van angst, verdriet of woede, of verlangens zoals intimiteit of – een klassieker – chocola). Vanuit de tantra wordt het zo benaderd: zodra je je verlangens met bewustzijn bevredigt, transcendeer je ze. Ik wou dat ik ‘met bewustzijn’ dikgedrukt kon maken, haha. dat is namelijk wel heel belangrijk. Nou, over dit onderwerp zal ik later waarschijnlijk nog wel wat schrijven.
De volgende dag ging mijn wekker om 6:00. Het was tijd om samen met Dan de Triund trek te bewandelen! Toen we bij onze meeting point aankwamen moesten we echter concluderen dat we niet omhoog konden gaan. De weersomstandigheden waren te slecht. We besloten enkel het eerste half uur omhoog te wandelen en daar te ontbijten (er zou een klein cafeetje zijn). Dat cafeetje bleek natuurlijk dicht te zijn :P Maar we namen alsnog plaats op de twee stoelen die uitkeken over een bulderende waterval. Daar hebben we urenlang zitten praten. Dan heeft een hele lichte en gezonde energie, echt zo’n Australische surfer dude energie. Terwijl ik mijn bergschoenen aan had, vertrouwde hij op z’n blote voeten. Hij krijgt dagelijks een gratis reflexologie-massage van zichzelf! Moeder Natuur is ook zijn god, dus we vibeden wel lekker. We raakten aan de praat over de macro en de micro – een onderwerp waar ik sinds zo’n zes maanden veel mee rondloop. Ik zal wat voorbeelden geven. Kijk eens naar andermans pupillen (micro). Dat zijn toch net zwarte gaten in het universum (macro)? Kijk eens naar de manier waarop onze hersencellen communiceren (micro). Dat is toch precies het universum? Kijk misschien ook eens naar de rivieren op deze aarde (macro). Dat zijn toch net onze aderen (micro)? Of vulkanen (macro)? Ons verteringssysteem (micro)? En ijstijden (macro)? Die doen me denken aan de adem (micro)? Alles lijkt steeds meer te kloppen of zoiets. Alles past.
Verder hadden we het over pijn. Pijn is goed :-) Pijn is een echte leermeester. Het helpt ons om te voelen wat aandacht nodig heeft zodat we er energie naartoe kunnen sturen. Hmm, ik ga even heel eerlijk zijn hier. Ik vind eerlijk gezegd dat er collectief roofbouw gepleegd wordt door (bijna) iedereen op zijn/haar lichaam. Pijn is zo mooi! Waarom wordt er een parecetamol ingegooid terwijl je lichaam zegt dat je nu even moet chillen en liefdevolle energie naar hetgeen dat zich aandient moet sturen? Tsja, waarom wordt dat gedaan? Omdat we het niet WILLEN voelen. We willen doorgaan. Afspraken, verplichtingen, ontmoetingen, blablabla. Ik ben zelf ook niet heilig hoor! Zeker niet. Ik heb zelf twee jaar lang met twee blessures rondgelopen en ik bleef stug doorgaan met mijn yogabeoefening. Maar het coole is: sinds twee weken is de blessure die nog over was compleet verdwenen. En ik denk dus(!) dat dit komt vanwege de doorbraak die ik in de ashram had meegemaakt (wat ik wel benoemd heb in mijn vorige blog, maar niet zo uitgebreid beschreven heb). Ik ben echt weer een laag dieper gegaan in mijn werkelijke voelvermogen. Omdat ik die les nu heb geleerd (tot op zekere hoogte, aangezien er altijd meer te ontdekken valt), is mijn blessure opgelost. Anyways, ik wilde dit toch even met jullie delen, haha. Dus mocht je chronisch pijn hebben in je lichaam, of mocht je vaak moe zijn of somber… ik wil je met alle liefde voorstellen… om eens na te gaan wat je werkelijk voelt… neem geen genoegen met een beetje voelen… ga werkelijk voelen… wat wil jouw lichaam communiceren met jou?
Pijn is een echte leermeester – dat idee heb ik nu met jullie gedeeld :P Verder denk ik dat iedere persoon en iedere situatie een leermeester kan zijn. In de Babaji ashram (waar karma yoga en bhakti yoga centraal stonden) wordt Babaji als de echte leermeester gezien. Dat kan natuurlijk. Maar eigenlijk denk ik dat de beoefenaars zichzelf daarmee op non-actief zetten in relatie tot het leren van de mensen en situaties om zich heen. Als ik in de bus zit, en een Indiase vrouw deelt haar samosa’s met me, dan beschouw ik haar als mijn leermeester. Als ik kinderen in een rivier zie spelen, dan zijn zij op dat moment mijn leermeesters. Als ik een berg bewandel en de regen barst los, dan is Moeder Natuur op dat moment mijn leermeester. Het is in ieder Nu! Ik word daar zo ecstatisch van! Hoe meer we leren open te staan voor ieder Nu, hoe meer we kunnen leren (of ont-leren, maar dat is een ander verhaal :-)). In potentie zijn er denk ik ontelbare guru’s. Soms hoor ik mensen wel eens zeggen: ‘Tijd is je beste leermeester.’ Maar daar ben ik het ontzettend niet mee eens :P Het klinkt veel te passief in mijn oren.
Okeeeeee, terug naar de avonturen. Tijdens het ontbijt in m’n hostel vroeg een groepje reizigers (+/- 8 man?) op een dag of ik mee wilde wandelen naar een waterval aan de andere kant van de berg. Het zou zo’n zes uur duren. Yep! Let’s do it! Het was prachtig weer: heldere lucht en niet te warm. Ik leerde twee fantastische jongens kennen: Miiska uit Finland en Macca uit Australie. Met deze twee heb ik veel opgetrokken sindsdien. Zij waren de waterval daadwerkelijk ingesprongen. Daarvoor paste ik (helaas!!!!), want dit was me echt… echt… echt te koud. Het kwam net van de gletsjers af! Malle jongens. Anyways, net voordat we weer thuis waren brak de regen los. Mooie timing. Als het hier losbreekt breekt het ook echt los namelijk. Dan ontstaan er rivieren middenin het dorp ;-)
Verder ben ik trouwens bij een healer geweest! Deze locatie in de bergen was echt een waar Walhalla als het gaat om yoga, ayurveda, kristallen, mandala’s, healing, reiki, etc. Ik voelde me als een visje in het water, haha. Het leek me een mooie ervaring om eens zo’n healing te ondergaan. Ik koos voor ene Dani, een Israelier die zich ondertussen al zo’n 20 jaar bezighoudt met een techniek die zo’n 5000 jaar oud is. Hij werkt met kristallen, geometrische figuren en een complex natuurlijk medicijn dat Navapasanam heet. De behandeling duurde zo’n 2 a 3 uur. Eerst hadden we een praatje over ‘hetgeen wat me hier bracht’. Op dat moment moest ik het flesje met de Navapasanam in mijn handen vasthouden. Vervolgens moest ik mijn ogen sluiten en zo hield hij zijn handen op mijn hoofd. Dit duurde misschien vijf minuten. Daarna liet hij me een paar druppels van het medicijn innemen en vroeg hij of ik wilde gaan liggen. Naast me lag een kleed met daarop een waanzinnig kunstwerk van mandala’s en kristallen. Ik heb oprecht nog nooit zoiets gezien in mijn leven. Dit is de manier waarop hij mensen heelt: hij gaat zelf in meditatie (aan de andere kant van het kunstwerk) en de kristallen en mandala’s zijn de channels. Het was bizar: binnen een minuut verkeerde ik in meditatiestaat. Anderhalf uur later vroeg hij me zachtjes om weer terug te komen. Ik kreeg wat water en daarna kwam een heel waardevol gesprek op gang. De gehele behandeling was extreem waardevol. Je zou voor de ‘lol’ eens moeten kijken op z'n website (http://www.siddhakundalini.com/) en lees dan ook eens over Navapasanam!
De plek waar ik mijn tijd voornamelijk heb doorgebracht is OneNest. Hier werden allerlei activiteiten georganiseerd waarbij de tantraleer centraal stond. Voorbeelden zijn ‘contact ecstatic dance’, ‘tantric meditation’ en ‘from sex to love’. Ik heb mezelf gewoon compleet opengesteld voor het gehele repertoire. Ik heb zelfs meegedaan aan de intensieve 3-daagse cursus waarbij we met een groepje van zes mensen (3 mannen, 3 vrouwen) iedere middag zo’n zes uur lang bij elkaar waren. Intermezzo: hoewel er wel openlijk over seks gesproken werd, was er van seksuele oefeningen absoluut geen sprake, hoor! Dat wou ik even gezegd hebben, haha. We hebben vooral veel in elkaars ogen gekeken… en niet voor een minuutje of iets dergelijks, maar echt voor zo’n 15 minuten en soms zelfs nog langer. Dat is intens man. Soms kwam er lichaamscontact bij kijken. Dan moest je bijvoorbeeld je hand op het hart van de ander leggen en elkaar liefde sturen. Of je moest met elkaar dansen terwijl enkel de wijs- en middelvingers elkaar aanraakten. Soms moest je de ander zelfs meer dan een kwartier lang knuffelen. Of ‘ik hou van je’ en ‘ik sta je toe in mijn hart’ tegen elkaar zeggen. Ik zou liegen als dit geen weerstand bij me opriep. Dat deed het wel namelijk. Het interessante is echter dat die weerstand uiteindelijk toch vervaagt en dat er daardoor toch een bepaalde bekrompenheid overwonnen wordt. Verder hebben we natuurlijk veel ervaringen gedeeld en zo leerden we van elkaar. De leraar heeft bovendien redelijk wat theorie met ons gedeeld – over de natuurlijke chakrasystemen van de man en de vrouw bijvoorbeeld en hoe deze polariteiten samen kunnen werken om eenheid te kunnen creeren. Dat vond ik extreem boeiend.
Al met al waren het intensieve dagen; ik heb veel geleerd. Maar (!) ik heb ook geleerd dat ik niet compleet opgeslokt wil worden door de tantraleer. Binnen deze stroming worden grenzen overschreden (om uiteindelijk te ontdekken dat ze er niet zijn), maar ik vind het zelf belangrijk om wel degelijk bepaalde grenzen in mezelf te respecteren. Ik hoef mezelf bovendien niet zo nodig compleet open te stellen voor alles en iedereen. Het lijkt me overigens wel waanzinnig om Ecstatic Dance classes te gaan geven. Dus ehhh, Namaste, bereid je voor :P
Los van al deze tantra-leringen heb ik ook gewoon lekker gerommeld in het dorpje. Ik ben veel bij kristalwinkeltjes en juweliers geweest, ik heb zo’n sliert in m’n haar laten zetten (ik kan even geen charmanter woord bedenken, haha), ik heb lekker gegeten, ik ben even bij een muziekconcert geweest met Iza, en ga zo maar door…
Erg leuk en inspirerend allemaal, maar na een week was het wel weer genoeg geweest. Tijd om door te gaan. Deze keer had ik behoorlijk wat nieuwe vrienden gemaakt! Vooral Miiska en Macca zijn echt m’n maten geworden. En Linda en Tomer van de tantracursus ook. Mikki was ook een hele bijzondere meid (een 19-jarige Leidenaar!).
Deze keer wil ik afsluiten met een filosofisch vraagstuk dat me de afgelopen dagen bezighoudt. Als ons bewustzijn collectief aan het toenemen is… wat gebeurt er dan met De Balans? Mocht je ideeen hebben, schroom niet om deze te delen :P
Liefs van Nadia
Nou goed, ik ben wel een stuk vriendelijker geworden voor mezelf dan +/- drie jaar geleden. Ik zeg maar wat: in Taiwan heb ik nog 5 km gewandeld met m’n 18-kilogram rugzak in 35 graden en een luchtvochtigheid van 98%. Ik had indertijd de taxi kunnen pakken voor 60 cent, maar dat deed ik niet omdat ik m’n grenzen wilde opzoeken/verleggen. Leerzame momenten. Er verandert namelijk wel iets in je mentale systeem: ‘Ik kan dit’ wordt de standaardovertuiging. Dit doet me trouwens denken aan een quote van Henry Ford: ‘Whether you think you can or whether you think you can’t, you’re right.’ Anyways! Nu doe ik die dingen over het algemeen wel anders. Ik ben nu op andere manieren aan het leren.
Ondertussen was het half 8 ’s avonds. We waren om half 2 ’s middags bij de ashram weggegaan. Nou, gokje, hoeveel kilometer waren we verder gekomen in die 6 uur?
…………………………
Yup, 36 kilometer, in vogelvlucht zelfs, whahha. India toch. Het werd nu donker buiten en ook de lichten in de bus gingen uit. Ik zette mijn all-time favourite Shiva Shambo op en viel in een diepe slaap. Zes uur later werd ik wakker: er lag (wederom) een boom dwars over de (berg)weg ;-) We stapten uit en trokken het zware hout aan de kant. Zo, dat ging een stuk gemakkelijker dan de vorige keer. Ik voelde mijn voeten. Wat was het hier heerlijk FRIS! Dit moest zo’n 15 graden zijn?! Wat een FEEST! Ik word altijd extreem gelukkig van 15 graden. 15 graden met zon is mijn lievelingsweer. Warm welkomstcomite dus. Kort na dit mankement op de weg kwamen we aan. We stapten uit in McLeodGanj, een veel pittoresker dorpje dan Dharamsala. Daar vonden Dan en ik een prachtig terras dat uitkeek over de voet van de Himalayas. We bestelden een lekker ontbijtje en hadden goede gesprekken. De Dalai Lama komt trouwens uit Dharamsala! Dan weten jullie dat. ;-)
We verbleven niet in dezelfde accommodatie want Dan wilde zich focussen op z’n muziek. Ik denk dat ik al had verteld dat ie een muzikant is, ja toch? Ik koos ervoor om naar een hostel toe te gaan in plaats van naar een guesthouse. Ik had op de een of andere manier wel zin in gezelligheid met andere reizigers (ik heb daar regelmatig helemaal geen zin in eerlijk gezegd). Toen ik in het hostel aankwam en de bedden zag maakte mijn hart een sprongetje. Echte dekens!!!! Het was hier zo koud dat ze geen lakens maar dekens hadden!!! En mijn bed keek ook nog eens compleet uit over de bergen!!! Na een warme (!) douche klom ik met een grote glimlach het trappetje van m’n stapelbed omhoog. Daar viel ik voor een uurtje in slaap. :-)
Die middag had ik zin in een yogales. Ene Raj werd aanbevolen, dus dat ging ’m worden. Stijl? Ashtanga. Niks voor mij. Maar! Ik zal nooit of de nimmer willen vastroesten in mijn eigen stijltje dus het leek me een mooie uitnodiging om juist wel te gaan. Man man man. Wat een les :P Wat een zielloze les. Dit was niks voor mij. Alsof er een robot aan het lesgeven was. Ik moest er eerlijk gezegd een beetje van lachen. Ik keek om me heen. Iedereen stond in de vechtstand. Van de ene pose (ZOEF), naar de andere pose (ZOEF), en ga zo maar door (ZOEF ZOEF ZOEF). De leraar duwde zijn studenten dieper in de poses. Dat was helemaal niet oke. Aan die verdieping waren ze nog lang niet toe. En dit is nu precies wat er over het algemeen ook in het dagelijks leven vaak gebeurt: maar weinig mensen staan werkelijk STIL bij wat ze doen. HOE voelt je houding (situatie) precies? Is het nu de BEDOELING dat je dieper gaat of is het wellicht zelfs beter om een stapje terug te doen? Analyseer je huidige positie. Kan je wel ademen? Deze Raj pakte het anders aan. Hij duwde iedereen gewoon even lekker tien stappen verder dan hun systeem op dat moment aankon. Hij vroeg iedere student wel of deze hulp gewenst was, maar ze stonden gewoon helemaal nog niet voor zichzelf en hun lichaam in! Hey enne, het is niet enkel een lichamelijk dingetje he. Juist het proces (met repect en bewustzijn steeds een stapje verder exploreren) is zo waardevol. Men is zo doelgeorienteerd. Het boeit bij wijze van spreke geen moer of je nu wel of niet bij je tenen kunt komen in een zittende vooroverbuiging. Het gaat om je houding in je houding. Oke, ik hou op, haha, dat was even mijn pleidooi tegen Raj. :P
Wat echt ontzettend leuk was, was dat Iza (vriendinnetje dat ik 2,5 jaar geleden in Indonesie had leren kennen) op dit moment ook in dit gebied was. Ze is bezig met een langdurige cursus Ayurveda – heel vet. We hebben elkaar redelijk vaak gezien. Meestal was een yogaleraar die ze had leren kennen er ook bij. Ik ben zijn naam vergeten. Ik noem hem gewoon ‘de yogaleraar’, haha. Goed, de yogaleraar had veel interesse voor tantra. En dat kwam goed uit want ik vind het extreem boeiend om hierover te leren. Gewoon even voor de duidelijkheid: het onderwerp is breder dan (enkel) seks. Ik vind het echter wel mooi dat seks (en daarmee dus verbinding (!) met anderen) onderdeel uitmaakt van de leer. Het is simpelweg onze natuur natuurlijk, hoe we het ook wenden of keren. Anyways! Met de yogaleraar spraken we over het onderdrukken van emoties en verlangens, iets wat denk ik connnnstant gebeurt, als we ECHT heel eerlijk durven te zijn (denk maar eens aan het uiten van angst, verdriet of woede, of verlangens zoals intimiteit of – een klassieker – chocola). Vanuit de tantra wordt het zo benaderd: zodra je je verlangens met bewustzijn bevredigt, transcendeer je ze. Ik wou dat ik ‘met bewustzijn’ dikgedrukt kon maken, haha. dat is namelijk wel heel belangrijk. Nou, over dit onderwerp zal ik later waarschijnlijk nog wel wat schrijven.
De volgende dag ging mijn wekker om 6:00. Het was tijd om samen met Dan de Triund trek te bewandelen! Toen we bij onze meeting point aankwamen moesten we echter concluderen dat we niet omhoog konden gaan. De weersomstandigheden waren te slecht. We besloten enkel het eerste half uur omhoog te wandelen en daar te ontbijten (er zou een klein cafeetje zijn). Dat cafeetje bleek natuurlijk dicht te zijn :P Maar we namen alsnog plaats op de twee stoelen die uitkeken over een bulderende waterval. Daar hebben we urenlang zitten praten. Dan heeft een hele lichte en gezonde energie, echt zo’n Australische surfer dude energie. Terwijl ik mijn bergschoenen aan had, vertrouwde hij op z’n blote voeten. Hij krijgt dagelijks een gratis reflexologie-massage van zichzelf! Moeder Natuur is ook zijn god, dus we vibeden wel lekker. We raakten aan de praat over de macro en de micro – een onderwerp waar ik sinds zo’n zes maanden veel mee rondloop. Ik zal wat voorbeelden geven. Kijk eens naar andermans pupillen (micro). Dat zijn toch net zwarte gaten in het universum (macro)? Kijk eens naar de manier waarop onze hersencellen communiceren (micro). Dat is toch precies het universum? Kijk misschien ook eens naar de rivieren op deze aarde (macro). Dat zijn toch net onze aderen (micro)? Of vulkanen (macro)? Ons verteringssysteem (micro)? En ijstijden (macro)? Die doen me denken aan de adem (micro)? Alles lijkt steeds meer te kloppen of zoiets. Alles past.
Verder hadden we het over pijn. Pijn is goed :-) Pijn is een echte leermeester. Het helpt ons om te voelen wat aandacht nodig heeft zodat we er energie naartoe kunnen sturen. Hmm, ik ga even heel eerlijk zijn hier. Ik vind eerlijk gezegd dat er collectief roofbouw gepleegd wordt door (bijna) iedereen op zijn/haar lichaam. Pijn is zo mooi! Waarom wordt er een parecetamol ingegooid terwijl je lichaam zegt dat je nu even moet chillen en liefdevolle energie naar hetgeen dat zich aandient moet sturen? Tsja, waarom wordt dat gedaan? Omdat we het niet WILLEN voelen. We willen doorgaan. Afspraken, verplichtingen, ontmoetingen, blablabla. Ik ben zelf ook niet heilig hoor! Zeker niet. Ik heb zelf twee jaar lang met twee blessures rondgelopen en ik bleef stug doorgaan met mijn yogabeoefening. Maar het coole is: sinds twee weken is de blessure die nog over was compleet verdwenen. En ik denk dus(!) dat dit komt vanwege de doorbraak die ik in de ashram had meegemaakt (wat ik wel benoemd heb in mijn vorige blog, maar niet zo uitgebreid beschreven heb). Ik ben echt weer een laag dieper gegaan in mijn werkelijke voelvermogen. Omdat ik die les nu heb geleerd (tot op zekere hoogte, aangezien er altijd meer te ontdekken valt), is mijn blessure opgelost. Anyways, ik wilde dit toch even met jullie delen, haha. Dus mocht je chronisch pijn hebben in je lichaam, of mocht je vaak moe zijn of somber… ik wil je met alle liefde voorstellen… om eens na te gaan wat je werkelijk voelt… neem geen genoegen met een beetje voelen… ga werkelijk voelen… wat wil jouw lichaam communiceren met jou?
Pijn is een echte leermeester – dat idee heb ik nu met jullie gedeeld :P Verder denk ik dat iedere persoon en iedere situatie een leermeester kan zijn. In de Babaji ashram (waar karma yoga en bhakti yoga centraal stonden) wordt Babaji als de echte leermeester gezien. Dat kan natuurlijk. Maar eigenlijk denk ik dat de beoefenaars zichzelf daarmee op non-actief zetten in relatie tot het leren van de mensen en situaties om zich heen. Als ik in de bus zit, en een Indiase vrouw deelt haar samosa’s met me, dan beschouw ik haar als mijn leermeester. Als ik kinderen in een rivier zie spelen, dan zijn zij op dat moment mijn leermeesters. Als ik een berg bewandel en de regen barst los, dan is Moeder Natuur op dat moment mijn leermeester. Het is in ieder Nu! Ik word daar zo ecstatisch van! Hoe meer we leren open te staan voor ieder Nu, hoe meer we kunnen leren (of ont-leren, maar dat is een ander verhaal :-)). In potentie zijn er denk ik ontelbare guru’s. Soms hoor ik mensen wel eens zeggen: ‘Tijd is je beste leermeester.’ Maar daar ben ik het ontzettend niet mee eens :P Het klinkt veel te passief in mijn oren.
Okeeeeee, terug naar de avonturen. Tijdens het ontbijt in m’n hostel vroeg een groepje reizigers (+/- 8 man?) op een dag of ik mee wilde wandelen naar een waterval aan de andere kant van de berg. Het zou zo’n zes uur duren. Yep! Let’s do it! Het was prachtig weer: heldere lucht en niet te warm. Ik leerde twee fantastische jongens kennen: Miiska uit Finland en Macca uit Australie. Met deze twee heb ik veel opgetrokken sindsdien. Zij waren de waterval daadwerkelijk ingesprongen. Daarvoor paste ik (helaas!!!!), want dit was me echt… echt… echt te koud. Het kwam net van de gletsjers af! Malle jongens. Anyways, net voordat we weer thuis waren brak de regen los. Mooie timing. Als het hier losbreekt breekt het ook echt los namelijk. Dan ontstaan er rivieren middenin het dorp ;-)
Verder ben ik trouwens bij een healer geweest! Deze locatie in de bergen was echt een waar Walhalla als het gaat om yoga, ayurveda, kristallen, mandala’s, healing, reiki, etc. Ik voelde me als een visje in het water, haha. Het leek me een mooie ervaring om eens zo’n healing te ondergaan. Ik koos voor ene Dani, een Israelier die zich ondertussen al zo’n 20 jaar bezighoudt met een techniek die zo’n 5000 jaar oud is. Hij werkt met kristallen, geometrische figuren en een complex natuurlijk medicijn dat Navapasanam heet. De behandeling duurde zo’n 2 a 3 uur. Eerst hadden we een praatje over ‘hetgeen wat me hier bracht’. Op dat moment moest ik het flesje met de Navapasanam in mijn handen vasthouden. Vervolgens moest ik mijn ogen sluiten en zo hield hij zijn handen op mijn hoofd. Dit duurde misschien vijf minuten. Daarna liet hij me een paar druppels van het medicijn innemen en vroeg hij of ik wilde gaan liggen. Naast me lag een kleed met daarop een waanzinnig kunstwerk van mandala’s en kristallen. Ik heb oprecht nog nooit zoiets gezien in mijn leven. Dit is de manier waarop hij mensen heelt: hij gaat zelf in meditatie (aan de andere kant van het kunstwerk) en de kristallen en mandala’s zijn de channels. Het was bizar: binnen een minuut verkeerde ik in meditatiestaat. Anderhalf uur later vroeg hij me zachtjes om weer terug te komen. Ik kreeg wat water en daarna kwam een heel waardevol gesprek op gang. De gehele behandeling was extreem waardevol. Je zou voor de ‘lol’ eens moeten kijken op z'n website (http://www.siddhakundalini.com/) en lees dan ook eens over Navapasanam!
De plek waar ik mijn tijd voornamelijk heb doorgebracht is OneNest. Hier werden allerlei activiteiten georganiseerd waarbij de tantraleer centraal stond. Voorbeelden zijn ‘contact ecstatic dance’, ‘tantric meditation’ en ‘from sex to love’. Ik heb mezelf gewoon compleet opengesteld voor het gehele repertoire. Ik heb zelfs meegedaan aan de intensieve 3-daagse cursus waarbij we met een groepje van zes mensen (3 mannen, 3 vrouwen) iedere middag zo’n zes uur lang bij elkaar waren. Intermezzo: hoewel er wel openlijk over seks gesproken werd, was er van seksuele oefeningen absoluut geen sprake, hoor! Dat wou ik even gezegd hebben, haha. We hebben vooral veel in elkaars ogen gekeken… en niet voor een minuutje of iets dergelijks, maar echt voor zo’n 15 minuten en soms zelfs nog langer. Dat is intens man. Soms kwam er lichaamscontact bij kijken. Dan moest je bijvoorbeeld je hand op het hart van de ander leggen en elkaar liefde sturen. Of je moest met elkaar dansen terwijl enkel de wijs- en middelvingers elkaar aanraakten. Soms moest je de ander zelfs meer dan een kwartier lang knuffelen. Of ‘ik hou van je’ en ‘ik sta je toe in mijn hart’ tegen elkaar zeggen. Ik zou liegen als dit geen weerstand bij me opriep. Dat deed het wel namelijk. Het interessante is echter dat die weerstand uiteindelijk toch vervaagt en dat er daardoor toch een bepaalde bekrompenheid overwonnen wordt. Verder hebben we natuurlijk veel ervaringen gedeeld en zo leerden we van elkaar. De leraar heeft bovendien redelijk wat theorie met ons gedeeld – over de natuurlijke chakrasystemen van de man en de vrouw bijvoorbeeld en hoe deze polariteiten samen kunnen werken om eenheid te kunnen creeren. Dat vond ik extreem boeiend.
Al met al waren het intensieve dagen; ik heb veel geleerd. Maar (!) ik heb ook geleerd dat ik niet compleet opgeslokt wil worden door de tantraleer. Binnen deze stroming worden grenzen overschreden (om uiteindelijk te ontdekken dat ze er niet zijn), maar ik vind het zelf belangrijk om wel degelijk bepaalde grenzen in mezelf te respecteren. Ik hoef mezelf bovendien niet zo nodig compleet open te stellen voor alles en iedereen. Het lijkt me overigens wel waanzinnig om Ecstatic Dance classes te gaan geven. Dus ehhh, Namaste, bereid je voor :P
Los van al deze tantra-leringen heb ik ook gewoon lekker gerommeld in het dorpje. Ik ben veel bij kristalwinkeltjes en juweliers geweest, ik heb zo’n sliert in m’n haar laten zetten (ik kan even geen charmanter woord bedenken, haha), ik heb lekker gegeten, ik ben even bij een muziekconcert geweest met Iza, en ga zo maar door…
Erg leuk en inspirerend allemaal, maar na een week was het wel weer genoeg geweest. Tijd om door te gaan. Deze keer had ik behoorlijk wat nieuwe vrienden gemaakt! Vooral Miiska en Macca zijn echt m’n maten geworden. En Linda en Tomer van de tantracursus ook. Mikki was ook een hele bijzondere meid (een 19-jarige Leidenaar!).
Deze keer wil ik afsluiten met een filosofisch vraagstuk dat me de afgelopen dagen bezighoudt. Als ons bewustzijn collectief aan het toenemen is… wat gebeurt er dan met De Balans? Mocht je ideeen hebben, schroom niet om deze te delen :P
Liefs van Nadia
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
