Mangoes & Mongoose

Namasteeeeee lieve allemaal :)

Tegen mijn eigen verwachtingen in heb ik toch ineens de behoefte gekregen om (weer) te bloggen. Daarom heb ik mijn Facebook-account ook maar weer tijdelijk opengegooid. :P Deze keer zullen het niet de lappen tekst zijn die jullie gewend zijn, maar daar zullen jullie vast geen probleem mee hebben – integendeel waarschijnlijk. :P We spoelen bij deze even terug naar 25 juni: de dag dat ik in India arriveerde.

Toen de wieltjes van het vliegtuig de grond aanraakte kreeg ik accuut tranen in mijn ogen. Yes, ik ben er weer. Ik ben me ervan bewust dat als je interne wereld in balans is, het in principe niets uitmaakt waar je je bevindt op deze aarde, maar toch voel ik een immens groot geluksgevoel in dit land. Echt thuiskomen op de een of andere manier. Bij het uitstappen viel er meteen een deken van 88993 kilo over me heen. Oja, Delhi. Ongekende hitte en goorheid. :P Na de visumcontrole bleef ik een uur lang bij de bagageband zitten. Huh? Waarom? Nou! Kim kwam me vergezellen!!!! Dus ik wachtte met smart af tot het moment dat ik een relatief lang blank figuur om de hoek zag komen lopen. ;-) Heeeuyyy! Daar is ze! Dikke knuffel natuurlijk. Daarna liepen we door naar de terminal voor de binnenlandse vluchten: op naar Dehradun (in het noorden). Normaal gesproken vind ik het leuk om een vercrackte sleeper bus te pakken en een nachtje ‘af te zien’, maar aangezien Kim voor een kleine twee weken zou blijven was het een goed plan om zo fris mogelijk te blijven. Dus we stapten het vliegtuig weer in! Kim keek met grote ogen naar de propellers waar het relatief kleine vliegtuig zichzelf mee de lucht in zou brengen. ;-) Stiekem vond ik dat wel grappig om te zien.

Op Dehradun werden we opgepikt door een taxi-chauffeur. Note aan iedereen die georganiseerd wil reizen: ik raad Kim met 5 sterren aan. Op weg naar onze eerste accommodatie zagen we hoe de lege autoband van een auto met pech werd opgepompt met een fietspomp. Yep, we zijn er weer hoor :P Ik moet hier zo hard om lachen. Weet je? Ik ben ervan overtuigd dat, zodra iedereen voor een wat langere tijd in dit soort landen zou doorbrengen, de praktische ‘problemen’ in het dagelijkse leven niet meer als problemen ervaren worden. Dat verschil voel ik in mijzelf althans heel duidelijk aan. Een deel zal verklaard worden door yogabeoefening, maar ik weet ook zeker dat er een deel verklaard wordt door het reizen. Ik lach tegenwoordig vaak om de dingen die over het algemeen als problemen bestempeld worden? Er bestaat een filmpje dat hier heel nauw op aansluit. Ik herken mezelf er in ieder geval wel in. Kijk maar eens op YouTube bij ‘Osho my life is full of jokes’. Misschien vind je het wat en kun je er wat mee.

Nadat we een bumpy ride hadden gemaakt over een landweggetje kwamen we bij de Nature Care Village aan. De host, Jag, wachtte ons vriendelijk op. Zijn moeder gaf ons direct een vriendelijke glimlach. Op deze plek zouden we even de tijd nemen om terug te schakelen. Onze yogaleraar heeft het ooit zo beschreven: vaak staan we in het dagelijks leven toch constant in de 5e versnelling. In de 5e versnelling staan is niet verkeerd – op bepaalde momenten is het nodig – maar in welke versnelling sta je bijvoorbeeld als je ’s avonds thuiskomt en televisie gaat kijken? Lichamelijk sta je misschien in de 1e versnelling, maar mentaal gezien is dat vaak een ander verhaal. De vraag is: wanneer is welke versnelling functioneel? Voor dit moment was het functioneel om terug te schakelen. Dat hield in: rondlopen in de natuur, gesprekken voeren, eten, staren, badmintonnen, lezen, slapen. Over de laatste was Jag heel duidelijk: ‘Sleep is the best medicine’. Ik kan me herinneren dat ik de eerste avond heel stoer zei dat ik wel rond 7:00 wel wakker zou zijn. Kim lachte me een beetje uit toen ik uiteindelijk om 11:15 mijn ogen opendeed. Het was een hele… dynamische nacht geweest voor ons beide. Veel gedroomd, veel wakker geworden.

Goed, dit was onze eerste echte dag in India. We vonden het superfijn dat er geen WiFi beschikbaar was: even een paar dagen ECHT in connection zijn. Er bleek niemand anders te zijn in de Nature Care Village – wij waren de enige gasten. Extra chill. We kregen een lekker ontbijtje en praatten wat met Jag. Hij wist veel van medicinale planten af. Hij liet ons onder andere Nachtjasmijn en de Moringa-plant zien. Die laatste is een ware super herb! Verder heeft hij badminton met ons gespeeld en zijn we gaan zwemmen in de rivier. Ik heb hem schoolslag geleerd! Het was eerlijk gezegd best een geinig aanzicht om z’n tulband boven het water uit te zien steken. ;-) Op de plekken waar de rivier ondiep was konden we zien dat er bronwater uit de grond kwam borrelen. Dit was het water dat we dronken in de accommodatie! We konden ons water uit een waterpomp halen. Dit zijn echt de coole dingen. Ik hou ervan om zo dicht bij de natuur te leven. Kim was stoer, want hoewel ze zich eerst niet zo gerust voelde bij het drinken van het water, heeft ze het toch geprobeerd (en volgehouden!). Tijdens het badmintonnen zagen we trouwens een mongoose voorbijrennen. Grappige beesten die ik nog herinner van mijn tijd in Botswana. Verder roken we een ontzettende wietlucht. Toen we dat tegen Jag zeiden liet hij in de jungle (waar ook olifanten en luipaarden leven!) een heel stel marihuanaplanten zien. Dat kon de wietlucht echter niet verklaren want we wisten dat de lucht pas ontstaat zodra je er iets mee doet. Jag wilde het geloof ik liever niet toegeven, maar de buren waren gewoon lekker bezig :P Ik vroeg aan Jag of hier vaker gerookt wordt. Hij legde uit dat er tijdens Shivaratri (de nacht van Shiva) collectief marihuana gebruikt wordt – in de vorm van een drankje (‘Holy drink’). Ik vind het best grappig dat zo’n beetje alles hier in India ‘Holy’ is. :P Ik kan me trouwens niet voorstellen hoe leip zo’n ceremonie dan zal zijn. Zonder marihuana vind ik het al mega intens.

We hebben veel regen, donder en bliksem mogen meemaken. Dit vind ik het krachtigste weerbeeld dat er is. Alsof Moeder Aarde al haar krachten helemaal los laat gaan. Onder het genot van het luide weer zaten Kim en ik samen met Jag en zijn moeder rond de eettafel. Hij had zijn tarotkaarten erbij gepakt. Hij gaf aan dat hij ze nog nooit had gelegd, hij had ze pas onlangs gekregen. Tijdens het interpreteren van ieders kaarten kwamen we erachter dat hij een natuurtalent was. Hij KEEK echt naar de kaarten. Ik denk dat je helemaal geen interpretatieboek nodig heeft. Wij hebben Jag nu aangeraden om een vliegend tapijt aan te schaffen. ;-) Met z’n tulband op is het plaatje dan helemaal volledig, haha.

Verder zijn Kim en ik samen het platteland opgegaan. Er was niets rondom de Nature Care Villages, behalve wat plantages en kleine huisjes. Zodra we langs zo’n huisje liepen ging er vaak heel voorzichtig een raampje open. Dan zagen we een stel kindergezichtjes. Diepe, intense blikken. In Nederland geldt de norm dat er niet te lang in andermans ogen gekeken wordt. Hier is dat anders. We lachten wat met elkaar en daarna mochten we een paar foto’s maken. Uiteindelijk raakten drie kinderen zo op hun gemak dat ze ons naar een plek leidden waar zo’n 15 gezinnen woonden. Er was zelfs een klein schooltje. Een heel ander schooltje dan de scholen in Nederland. Het zag er zo slecht uit dat ik me voor een kort moment afvroeg of het nog wel in gebruik was. Maar eigenlijk weet ik wel dat dit het geval moet zijn. Na verloop van tijd liepen wij weer richting naar huis. De kinderen gaven ons allebei een komkommer van het land mee! ;-) Nadat we gedag gezegd hadden kreeg Kim tranen in haar ogen. Ik ken die tranen. Alles stroomt op zo’n moment. Gevoed met leven en liefde. Het deed mij heel goed om haar zo te zien.

Op de vierde en tevens laatste dag kwamen we erachter dat er al die tijd wel degelijk WiFi beschikbaar was :P Yes! Gelukkig wisten we dat niet! Het was een verademing om even zonder internet te leven. Ik heb er nog altijd een ontzettende haat-liefde verhouding mee… Anyways, het was nu tijd om door te reizen: op naar de Anand Prakash Ashram in Rishikesh. Tijd voor sadhana! We gaven Jag en zijn moeder een dikke knuffel. Zijn moeder was ook een beetje als onze moeder gaan voelen.

De tuktuk stond klaar. We gooiden onze rugzakken en onszelf erin en zo reden we steeds weer wat dichter naar de bewoonde wereld toe. Eerst weer die bumpy ride. Deze keer in een tuktuk in plaats van een taxi. Even een klein detail zodat jullie een idee hebben: ik moest mijn borstgebied goed vasthouden om er enigszins pijnloos doorheen te komen. :P Op dat moment, in die tuktuk, werd ik me weer even zo bewust van hetgeen dat je leert d.m.v. reizen: alles gaat voorbij. Zowel dingen die je als meer positief beschouwt als de dingen die je als meer negatief beschouwt. Het is een wet die je heel duidelijk gaat voelen d.m.v. meditatie (zoals Vipassana), maar het wordt ook ZO duidelijk d.m.v. reizen. Je moet constant het ‘positieve’ achterlaten (omdat je vanbinnen voelt dat je Legende iets anders moet doen dan vastgebonden blijven aan een bepaalde situatie) en je moet constant het ‘negatieve’ doorleven (zoals deze bumpy rides of treinritten van 20 uur, haha). Op die manier heb ik in ieder geval geleerd om me in het dagelijkse leven niet meer zo te hechten aan ofwel het positieve ofwel het negatieve. Die stempels vervagen uberhaupt gewoon. Oke, dat was even een intermezzo, haaha. Terug naar de tuktuk. Beetje bij beetje zag Kim steeds duidelijker wat India (behalve de jungle en het platteland) ook inhoudt: drukte, luchtvervuiling en armoede. Ik vond het heel leerzaam om te zien wat het met Kim deed. Mijn ogen zien de dingen toch wat anders ondertussen.

Een uur later kwamen we bij de ashram aan. Dit was de plek waar ik vorig jaar ook geweest was! Kim leek hier al snel als een vis in het water te zijn. De eerste yogales was extreem goed (‘reeeeeeeelaaaaaaaax’ – sorry, alleen Kim begrijpt deze). We waren blij. Die avond werd Kim meteen een kans geboden om uit haar comfort zone te stappen: er werd tijden de kirtan (mantra’s zingen) namelijk gevraagd of iemand harmonium speelde. ;-) Kim was cool. Ze ging spelen. Vanbinnen was ik aan het rondtrappelen van trots. Na haar prachtige versie van Jai Jagadambe (slow) nam ik het harmonium over om Shiva Shambo te spelen (meer up-tempo). Lieve allemaal, kirtan is zo cool! Het is zo…. unifying! Ik heb overigens ontdekt dat ik de tabla (drum instrument) echt wil leren spelen. Het harmonium is heel soothing in sound, en de tabla geeft een bepaalde…. diepe, tribal, earth sound aan de performance. Voor je het weet ben je in trance.

Nadat we de eerste ochtendles en de fire puja hadden bijgewoond (fyi: 5:20-8:20), was het tijd voor het ontbijt (in stilte). Hier gaat iedereen in een rijtje op de grond zitten met een mini-tafeltje voor zich. Vervolgens komt de kitchen staff voorbij met het eten. Deze keer kregen we er mango bij! De mango’s in India zijn werkelijk ongekend. Ik keek even naar Kim: ook Kims ogen kregen sprankels, haha.

Gedurende de dag mochten we gewoon praten met elkaar en de andere beoefenaars in de ashram. We hadden al snel een goede klik met twee van de drie yogaleraren: James en Marcelo. Met James zijn we zelfs nog twee keer een ginger-lemon-honey tea (whoeoheoe!) gaan drinken in een cafeetje. Verder zijn we een paar keer op bezoek geweest bij Alok en we hebben geluncht met Madhav. Alok is een winkeleigenaar om de hoek van de ashram, zo’n 10 miuten lopen. Toen we aankwamen in zijn winkel sprong hij op: ‘NADIA?!?!!?’ Hij gaf me een intense knuffel en kon alleen maar lachen. Hij bleek die dag jarig te zijn (30 jaar). Hij zei dat ik z’n mooiste verjaardagscadeau ooit was, haha. Misschien herinneren jullie je Alok nog wel van mijn blog van vorig jaar. Toen heb ik ook over hem geschreven (‘Sweet nice spicy night hug to you!’). Het voelt een beetje stom om dit op te schrijven, haha, maar hij is dus oprecht verliefd op me. Hij was er op een gegeven moment zelfs helemaal sip over (‘I want to be with you all my life’). We hebben toen wel eventjes een serieus gesprek gehad samen. Daarna kon hij weer glimlachen. Nou goed, hij heeft me wel laten weten ‘dat hij altijd op me zal wachten’, haha, pff. Indiers zijn ware romantici! Gaat mij een beetje te ver eerlijk gezegd! :P Het is wel echt een leuke kerel, hoor. Als de winkel binnenkomt vraagt hij altijd of je iets wilt drinken: ‘tea, coffee, water, juice?’ En als je dan zegt: ‘Nah, thanks, I’m good’, zegt hij altijd: ‘I don’t have Nah thanks I’m good :)’. Hahaha. Dan neem je toch altijd maar weer gezellig een theetje. Kim heeft allemaal supermooie spullen gekocht bij Alok. Zelfs een roze rok. Go Kiiiiiiiiimmmm…!!! Zelf heb ik weer een wandkleed gekocht. En een Shiva beeldje. En een grote schelp waarmee je keiharde oergeluiden kan maken. Cool man.

Kim en ik waren – natuurlijk – ook nog over de beroemde brug van Rishikesh gelopen samen. Over de Ganges (Ma Ganga) heen Daar doe je gemiddeld zo’n 10 minuten over. En dat terwijl de brug denk ik niet langer dan 150 meter lang is. Huh, hoe is dat mogelijk dan? Nou ja, de ene keer pikt een aap je spullen, een andere keer besluit er een koe languit te gaan liggen, en zo’n beetje altijd vraagt iedere(!) Indier aan je of je met hen op de foto wilt. De rivier is zo krachtig. Ik snap zo goed dat de rivier als heilig beschouwd wordt. Je voelt de sterke vibratie aan alle kanten.

Dan nu over Madhav. Hij was m’n yogaleraar in de ashram vorig jaar! Met hem was ik toen op een ochtend op pad gegaan met z’n motor. Nu heeft hij een Ayurveda center opgezet. Weten jullie iets van Ayurveda af? Soms vind ik het lastig wat ik wel en niet moet uitleggen. Oke, komt ie in het kort: Ayurveda betekent letterlijk ‘kennis van het leven’. Het is gebaseerd op de drie dosha’s: kapha, pitta en vata. Iedereen heeft een unieke fysieke emotionele en mentale constitutie waardoor ieders welzijn beinvloed wordt. Iemand wordt als gezond beschouwd zodra alle dosha’s in balans zijn met elkaar. Vaak is dat niet het geval. Op internet kun je wel een leuk testje doen om enigszins te bepalen hoe jouw constitutie is. Anyways, dit is waar Madhav zijn levenswerk van gemaakt heeft. Hij houdt zich bezig met yoga, ademhaling, voeding en medicinale kruiden. Het verbaast mij nog steeds dat de reguliere zorg ‘de reguliere zorg’ genoemd wordt. In de natuur is zoveel power te vinden. :) Zonde, hoe de mens over het algemeen met zichzelf omgaat. Anyways! Kim is heel erg geinteresseerd in Ayurveda dus voor haar was het boeiend om met Madhav te praten. Ik vind het gewoon een waanzinnige man dus ik vond het sowieso een fijne ontmoeting. Toen hij me zag zei hij dat ik veranderd was! ‘In what way?’ vroeg ik. ‘More clear. You know what you want now,’ zei hij toen. Scherp. We hadden met elkaar geluncht in zijn centrum! Toen hij hoorde dat ik op zoek was naar een coole trekking begon hij over de Shrikhand Mahadev. Deze trekking is echt g r u w e l i j k. Het is een van de zwaarste pelgrimstochten van India en slechts twee weken per jaar open. De timing was perfect: tussen 16-23 juli. Ik wilde deze track in m’n eentje gaan doen. Wat een ongekende uitdaging zou dit zijn: gemiddeld 10 uur per dag wandelen, in m’n eentje, tot 5227 meter boven de zeespiegel. Op een aantal specifieke plekken zou er slaapgelegenheid zijn in tentjes. Ik hield mijn eigen enthousiasme niet meer. Dit zou een mooi debuut zijn voor mijn nieuwe wandelschoenen.

In de ashram hebben Kim en ik veel muziek gemaakt samen. Als ik op het harmonium speelde pakte Kim de tamboerijn erbij :P en als Kim op het harmonium speelde pakte ik de tabla erbij. De tabla is een drum. Het maakt hele diepe oergeluiden. Ik heb het sterke gevoel dat ik een tabla (of iets vergelijkbaars) wil leren spelen. Het is net een soort dans. Je komt er zowat door in trance. Leuk detail: Manu, de 22-jarige neef van de Guru van de ashram, had ons natuurlijk al horen spelen en zingen tijdens de kirtan. Nu wilde hij graag met ons een YouTube-kanaal gaan beginnen waar we Kirtanmuziek en –films op zouden posten. :P We waren er in de eerste instantie best wel enthousiast over, maar bij nader inzien besloten we om er niet in mee te gaan. Dit is het pad van Manu. Kim en ik vinden het gewoon leuk om een live kirtan bij te wonen of te leiden. Hhahaha, ik moet er nu gewoon even heel hard om lachen. Echt, Manu kan gigantisch mooi zingen. Net zoals Madhav klinkt het als een waar gebed als hij zingt. Alsof hij in direct contact staat met de Devine.

Ik heb nog niet zoveel over de yogalessen verteld merk ik. Hmm… dat komt denk ik doordat dit proces toch wel heel persoonlijk is. Kijk, zodra je begint met yoga voel je vooral ontspanning. Je gaat wat relaxter en flexibeler in het leven staan, etc. Maar als je met focus dit pad blijft bewandelen komen er ook andere zaken aan het licht. Dan is het aan jou of je blijft vasthouden aan je ego of dat je ‘het diepe’ in durft te duiken. Een aantal lessen hebben me zo diep geraakt dat er weer behoorlijk wat is veranderd. Wat blijf ik lekker crypisch, haha. Maar ik denk dat – aangezien dit een openbare blog is – jullie kunnen begrijpen waarom ik dat doe. Ook Kim heeft grote stappen gezet.

Had ik jullie al verteld over de rooftop? Nee, ik geloof het niet! Aangezien het regenseizoen is horen we zowat altijd keiharde spetters op het dak van de yoga hall vallen tijdens de les. Dat is extreem krachtig. De natuur is oprecht mijn God, haha. Na een les kwam Kim op het geniale idee om naar de rooftop te gaan. Raphael ging ook mee (daarover zal ik het in mijn volgende blog hebben). Het ging heeeellllemaal los! Zoiets kennen we in Nederland eigenlijk niet. We renden door de regen! Toen Raphael uiteindelijk aangaf dat we een sliding over de grond zouden gaan maken kwam er echt een vrolijk kind in me op! ZZZOOEEFFFFF!!!!!! Daar gingen we hwahahahha!!! Daarna nog een keer!!!! En daarna bleven we wat rondhuppelen in de regen. Het is zo waar: ‘Anyone who says sunshine brings happiness has never danced in the rain.’

Op 6 juli brak de dag aan dat Kim weer terug zou gaan naar Nederland. Het was een gek gevoel om de kamer op de ruimen (ik deed gewoon met haar mee). Einnnnndelijk gooide Kim het afvalemmertje leeg. :P Just kidding, haha. Vanaf vandaag zou het niet meer mogelijk zijn om naakt door de kamer te lopen en met de deur open op de wc te zitten hhaaha. Treurig. Haha, nee even zonder dollen: het was lastig om gedag te zeggen tegen elkaar. Ik denk niet zozeer dat dat komt door het feit dat we elkaar voorlopig niet kunnen zien (ik ben weg tot 18 augustus); ik denk eerder dat het komt doordat we een hele bijzondere tijd gehad hebben samen. We zijn als individuen gegroeid en we zijn als duo gegroeid. Mooi mens.

Nou, het is redelijk gelukt toch? Geen lappen tekst? OK, I’m OFF now!!!! Ook offline!!! Op naar een groep devotees in een Kirtan-grot in de Himalayas!!! Geen WiFi!!! LIEFS!! XXXXXX

PS. Ik ga die coole track trouwens bewaren voor een andere periode in dit leven.