“Wear this, please,” zei hij. “Huh? Just this?”

Volbepakt rijden we in een minuscuul busje vanuit Leh richting het zuiden. Mensen met claustrofobie moeten dit oprecht niet proberen. Ik zit bij het raam, een raam dat niet dichtgeschoven kan worden. Nu zouden jullie kunnen denken: ‘Nadia, je bent in India, dat is toch juist lekker verkoelend?’ Maar (!) nu zijn we nog in de Himalayas :P En daar wordt het koud gedurende de nacht! Ik wikkelde mijn witte ‘good-luck’-sjaal om mijn nek en zette mijn vliegtuigmasker op m’n mond en neus. In die kou kon ik namelijk niet ademen als ik dat ding afhaalde :P Bbbbrrrr….. Haha, en wat denk je? Vanwege de bezeten rijstijl van de chauffeur, raakten twee Indiers wagenziek. Dus bovenop de kou kwam ook nog eens een mega-aangename kotsgeur :-) Maar het maakte niet uit. Ik tuurde naar buiten. Als ik goed keek, zag ik de lijnen van de bergen. En in het diepzwarte heelal zag ik eindeloos veel betoverende sterren.

Rond zessen openen mijn ogen zich. Ik zie hoe we op smalle wegen, langs diepe kloven, door de wolken, tussen de roofvogels, in de bergen aan het rijden zijn. Af en toe zie ik een berg met sneeuw erop. Het voelt alsof dit het gebied van de Koning van de aarde is. Je moet – naast claustrofobie – trouwens ook geen vertrouwensproblemen hebben denk ik :P Je leven hangt aan een dun draadje in zo’n busje. Het enige wat ik kon doen was me eraan overgeven. Met mijn hand reikte ik naar mijn nek,ik zocht mijn kettinkje. Hey? Waar is mijn Om-ketting? Shit. Het touw was uit de knoop geraakt en daardoor was mijn bedel verdwenen. Nou, goede onthechtingsoefening maar weer.

Zeventien uur later komen we eindelijk op de bestemming aan: Manali. Bij het hostel komt Nino direct uit z’n kamer. ‘I thought I recognized that laugh!’ zegt hij, en hij komt met open armen naar me toegelopen om me een knuffel te geven. Goed om hem te zien! Het hostel is een hele fijne plek, met uitzicht over de mystieke bergen en dennenbomen van Manali. Nino neemt me mee naar de winkels. Kenzie schijnt ergens in een tattoo-shop te zijn samen met Jonty (Zuid-Afrika) en Tom (OZ). Ik heb Tom maar heel kort meegemaakt, maar Jonty is echt een hele toffe jongen. Mocht ik binnenkort weer eens naar Zuid-Afrika gaan, dan zou ik ‘m zeker opzoeken. Kenzie gaf me een knuffel toen hij me zag: ‘Heeeey, you’re here!’ Op dat moment lagen Jonty en Tom op de bank om getattoeëerd te worden.

Kenzie probeerde een wedje met me te leggen. Ik durfde te stellen dat hij geen tattoo zou laten zetten; hij durfde dat wel te stellen. Hij stelde voor dat ik ervoor zou betalen als hij het zou doen. ‘Best,’ zei ik, want hij zou er toch geen een laten zetten, haha. Uiteindelijk bleek dat ik een cruciaal onderdeel van dat wedje verkeerd begrepen te hebben. Het ging niet meer om een tattoo, maar vlechtjes in z’n haar. Tssssja, en nu mocht ik dat dus voor ‘m gaan betalen ;-) In ieder geval was hij er zelf dolgelukkig mee.

Die avond gaan Nino, Kenzie, Jonty, Sarah en ik naar een café om wat te eten. Er speelt een live band! Leuk sfeertje. Op een gegeven moment voelt Kenzie zich zelfverzekerd genoeg om te vragen of hij de gitaar even mag overnemen. Hij doet het goed! Maar na een tijdje wil de gitarist zijn gitaar graag weer terug ;-) Op dat moment neemt Kenz de microfoon in z’n handen. Het hele publiek werd enthousiast en stond gelijkmatig op om te dansen. Uiteindelijk stond de hele dansvloer vol. Je zag ‘m stralen! Na afloop kwam de baas van het café naar hem toe om te vragen of hij nog een keertje zou willen spelen/zingen die week. Leuk. Het is ‘m gegund. En ja hoor! Het was weer zover! Nu ik weer met de jongens was lag ik weer hartstikke laat in bed.

En ja, daardoor werd ik weer laaaat wakker. Maar we gingen wel wat leuks doen vandaag: we gingen naar de waterval die ergens in de buurt was! Samen met Nino, Kenzie en Jonty stapte ik de tuktuk in. Wauw, dit gebied is echt heel mooi. Een beetje Twilight-achtig :P Het water bleek ijskoud te zijn! Niet letterlijk natuurlijk, want we hebben erin gezwommen, haha, maar het was wel koud! Vers water vanuit de bergen! Ik geloof dat ik die avond Jan leerde kennen? Hij komt uit Volendam! Hij was zich aan het voorbereiden om op de motor (!) richting Leh te rijden. Denkende aan de rit die ik in dat busje had gehad, had ik daar best wel heel veel respect voor. We hadden diner met de rest van de jongens. Daarna besloot ik naar een café te gaan waar ze iedere avond een film draaiden, de jongens gingen drinken. Daar had ik allemaal geen behoefte aan, dus ik deed even lekker m’n eigen ding!

De volgende ochtend stond ik om 7:00 op, want ik had een afspraak gemaakt om te gaan paragliden! Hoe COOL!? Ik werd opgepikt door Vinay, een 41-jarige man. Ik mocht voorin zitten. De rest van de paragliders, zeven Koreanen, zaten achterin de bus. We raakten aan de praat over van alles en nog wat. ‘Your father works at Tata Steel? Your father is rich man!” zei hij, haha. Na een tijdje kwamen we op de bestemming aan. Exciting! Ooooooh lieve allemaal, dit gevoel, was onbeschrijflijk. Ik droom heel vaak dat ik aan het paragliden ben! En nu heb ik het in het echte leven ervaren. Het is zo kalm in de lucht. Het lijkt me cool om een vogel te zijn.

Toen ik weer op de grond was aangekomen vroeg Vinay of ik zin had om met hem naar de bossen te gaan. Hij had een motor en had wel zin in een ‘long ride’, zoals ze dat hier allemaal noemen. Meerdere mannen hadden me hetzelfde al gevraagd in India, en iedere keer had ik vriendelijk bedankt, maar nu was ik eigenlijk zo klaar met dat eindeloze hostel-gehang dat ik zin had in avontuur. ‘Yes, that’d be cool, I’d love to,’ zei ik.

Even later zaten we op de motor, op naar de bossen en bergen. De Koreanen werden door iemand anders teruggebracht met de auto. Hard rijden op een motor vind ik zo leuk, hè! Het voelt zo vrij! Op een gegeven moment stoppen we bij een klein winkeltje. Vinay koopt een fles whiskey. Uhhhh? Wat is dit? We rijden weer verder, totdat we bij een klein café aankomen. Het is ondertussen 14:00, en ik heb honger, want ik had niet ontbeten. Dus, ik bestel wat te eten. Vinay bestelt geen eten – hij drinkt enkel whiskey en rookt hasj. Vanaf dit moment begon ik me al niet meer helemaal op m’n gemak te voelen… Ik ga verder niet in alle details treden, maar om een lang verhaal kort te maken: door deze middag ben ik (met betrekking tot Indiase mannen) echt weer even op scherp gezet. Je moet als vrouw toch wel echt, echt oppassen in dit land. In plaats van 12:00, kwam ik rond 18:00 terug in het hostel. Kenzie en Nino waren bezorgd geweest en spraken me (na een lange knuffel gegeven te hebben) behoorlijk streng toe. Kennelijk was er vier dagen geleden een Israelisch meisje in diezelfde bossen verkracht.

Nino en Kenzie vinden me heel naïef, dat hebben ze meerdere keren gezegd. Dat heeft me aan het denken gezet! Ben ik naïef? Ik vertrouw wel snel op mensen. Maar of dat meteen naïef is? Ik denk persoonlijk dat het wel meevalt? Maat goed, het heeft me alsnog aan het denken gezet. M’n moeder noemde het ‘mijn kinderlijke enthousiasme’ die instemt met dit soort aanbiedingen.

De volgende ochtend ging ik samen met drie jongens naar een yogales in een afgelegen ashram. Geinig, hier zag ik vooral mannen in de les staan! Yoga werd voorheen enkel door mannen gepraktiseerd – nu vrouwen in het westen vooral mee aan de hatha yogalessen. Dit was nou echt een coole les. Heel klassiek.

‘s Middags maak ik een wandeling met Kenzie langs het prachtige bos van Manali. Ik geloof echt dat ik in de buurt van bergen en dennenbomen moet wonen! Na die wandeling breekt het moment aan om écht gedag te zeggen. Ik ging namelijk de bus naar Rishikesh pakken, ook wel de ‘yoga capital of the world’ genoemd. Gelukkig kon ik ook Nino op het laatste moment nog gedag zeggen. Nét voordat ik de tuktuk instapte, kwam hij terug van een wandeling. Ik kreeg tranen in m’n ogen van blijdschap! Ik waardeer Nino heel erg! Oh oh oh. Loslaten is zo’n groot onderdeel van reizen en ik ben er nog steeds geen ster in.

De volgende ochtend bereik ik om 5:30 een stad waarvan ik de naam nu alweer vergeten ben. Vanuit hier moest ik een lokale bus naar Rishikesh pakken. Die gaat pas om 7:30, jeetje. Nou, even een ontbijtje scoren dan. Ik kies voor spicy parantha (uhm, een soort pannenkoek) met curd (yoghurt). Bij dit lokale tentje zijn ze slechts 25 rupees. Geinig, in Manali, een toeristisch gebied, is een parantha zomaar 100 rupees. Twee uur later kom ik weer aangezeuld met m’n tassen. ‘No, miss, bus leaves at 9 AM,’ hoor ik nu ineens, Haaaaa! Nog langer wachten. Oké. Nou, ik denk dat het tijd is voor wat Shiva Shambo. Ik ga op een stenen bankje zitten en leun tegen m’n tas aan. Shiva Shiva Shiva Shambooooooo, Shiva Shiva Shiva Shaaaamboooo……

Om 15:30 komen we uiteindelijk bij een busstation aan dat tien kilometer van Rishikesh verwijderd is. De bus werd extra vertraagd vanwege een groot festival dat toegewijd is aan Shiva. Iedereen draagt oranje kleding (ja, het leek net Koningsdag) en loopt tientallen, soms wel honderden kilometers met bepaalde objecten op hun schouders. Ze lopen van de ene stad naar de volgende stad. Anyways, ik was nu bij een busstop, en hier moest ik kennelijk uitstappen om een tuktuk te pakken. Maar een vrouw (Arju) die vlak naast me zat gaf aan dat haar broer haar met de auto kwam oppikken, en dat hij mij ook wel even zou afzetten. Wat superlief. We namen plaats in de auto, eentje met airconditioning. Hemels! We rijden eerst naar het huis van haar broer toe. ‘Take rest,’ zegt ze met een vriendelijke lach. Ik stap uit en loop het huis binnen. Cool om te zien hoe ze in dit gebied van India leven. De vrouw van de broer van Arju maakt meteen chai en ze schotelt een bakje met pittige pinda’s voor. We zitten op het bed van Arju’s broer en haar vrouw! De televisie maakt kabaal. Twee baby’s spelen gemoedelijk met elkaar, ook op het bed. Nadat we zo’n twee uur lang op deze manier hebben doorgebracht, vraagt Arju of ik niet gewoon wil blijven slapen! Haha, dat vond ik wel een beetje teveel van het goede. Misschien wel weer ontzettend Nederlands – ik weet niet? – maar ik had na zo’n lange reis (24 uur) best wel behoefte aan m’n eigen space.

Dat begreep ze gelukkig goed. Haar broer bracht me naar het hostel waar ik een reservering geplaatst had. Ik koop een paar bananen en een paar mango’s en eet dat voor diner. Lekker fris en licht. Daarna val ik als een blok in slaap.

De volgende dag leer ik mijn twee kamergenoten kennen, Jon en Oli, allebei uit Engeland. Ze kennen elkaar sinds twee dagen. Jon doet mee met m’n ochtendmeditatie. Dit was interessant. Hij deed in principe niet aan meditatie, maar hij kon dertig minuten stil blijven zitten en zijn ogen gesloten houden. Knap hoor. Had het hem echt niet nagedaan indertijd. Hierna gingen we met z’n drieën ‘ontbijten’ (het was 14:00) aan de rivier, Ma Ganga. De Ganges wordt als zeer, zeer heilig beschouwd in India. Ergens begrijp ik dat wel. De rivier is ontzettend breed, en alsnog is de stroming heel erg krachtig. Ik heb nog nooit zo’n rivier gezien! Er zijn ondertussen zóveel ceremonies en rituelen uitgevoerd bij en rondom deze rivier, dat er wel bepaalde krachten en vibraties in móeten zitten. En je kunt het daadwerkelijk voelen! Vanaf dit café zien we de brug. De brug is een heel karakteristiek onderdeel van Rishikesh :-) Op het menu staat enkel vegetarisch eten. Jon laat weten dat er in Rishikesh geen vlees te verkrijgen is. Wauw, wat cool. ‘Alcohol is also not available here,’ zegt hij knikkend. Wauw, wat cool.

Als we uitgegeten zijn lopen we langzaamaan weer terug. Rishikesh is echt één grote speeltuin voor me. Werkelijk overal worden yogalessen, meditatiesessies, massages en ayurvedische consulten aangeboden. Je hoort het geluid van instrumenten en zangstemmen uit de ashrams komen. Overal worden satsangs gehouden. Wat leuk! Wel heel commercieel, maar stiekem alsnog heel leuk. We winkelen wat rond. Yes! Ik zie een mooie Om-bedel liggen. Dan heb ik eindelijk m’n kettinkje weer ‘terug’, haha. Ook koop ik een CD voor Marie-José en Nathaly. Zij gaan een yogaschool opstarten onder m’n huis, zo fantastisch.

Uiteindelijk moet Oli doorlopen naar het hostel om z’n spullen te pakken. Hij pakt vanavond de bus naar Delhi. Ik en Jon besluiten een massage te nemen, een deep tissue massage om specifieker te zijn :D We worden allebei een verschillend kamertje ingeleid, allebei door een man. De vorige keer (in Udaipur) werd ik door een vrouw gemasseerd, en uh, ja, toen moest ik dus bijna naakt. Moet dat deze keer weer? Alsof hij mijn gedachtegang kon volgen, duwde hij een lapje in m’n handen. ‘Wear this, please,’ zei hij. ‘Huh? Just this?’ vroeg ik. Ik had even wat extra bevestiging nodig, hahaha. Het was een onderbroekje van hetzelfde materiaal als wat je om je schoenen kunt doen als je een binnenzwembad met schoenen wilt ingaan! ‘Yes, just this,’ zei hij op een kalme toon. Alrighty… Hahaha, ik werd er heel even een beetje ongemakkelijk van. Ik denk vooral doordat de mannen in India me al wekenlang zo doordringend hebben aangekeken. Oké, Nadia, relax. En toen ging ik liggen. Het was een hele goede massage. De masseur maakt al zijn oliën zelf. Dat soort dingen kan ik nou echt waarderen :-)

Nadat we Oli gedag gezegd hebben gaan Jon en ik samen naar Soul Food, een biologisch café dat vlakbij het hostel ligt. Het was een hele hippe tent voor Indiase begrippen. Toen we opstonden was het donker. Jon vroeg of ik zin had om naar Ma Ganga te gaan – hij wist een mooi stukje. Jazeker, daar ben ik helemaal voor in. We moesten even een stukje wandelen. Door de afwezigheid van licht – en de afwezigheid van oplettendheid ;-) – stond ik voor zo ongeveer de tiende keer in de koeienstront. Hopelijk geeft dat ook ‘good luck’ :P Na vijftien minuutjes kwamen we bij het water aan. We stapten er met onze voeten in, en lieten ook onze polsen zakken. Washing our sorrows away. Ik heb veel indrukken moeten verwerken in India en dit was het ideale moment om het allemaal weer los te laten. Ik ben echt heel blij dat ik Jon heb leren kennen. We hebben urenlang zitten praten. We zien 'the Real' op precies dezelfde manier!