“Om mani padme hum, om mani padme hum.”
Door: Nadia
Blijf op de hoogte en volg Nadia
13 Augustus 2016 | India, Manali
Nadat Matias, Oscar en ik in het hostel in Delhi aangekomen waren, wisten we niet hoe snel we naar buiten konden gaan om wat te eten te scoren. In de trein moet je gewoon echt geen eten kopen, daar word je negen van de tien keer ziek van. Tsja, en als je 21 uur lang in een trein zit, dan heb je pech als je geen eten bij je hebt :P Ik had een hele lekkere mix veg masala met roti, en we deelden pakora en paneer snacks. Yummie.
De volgende ochtend stonden Oscar en ik om half zes op: tijd om naar het vliegveld te gaan! Matias is een echte die-hard, hij zou om 10:00 de 17-uur durende trein naar Varanasi pakken. Leuk hè, dat reizen? :P Oké, Leh was dus de volgende bestemming! Leh ligt middenin de Himalaya’s, zo’n 90 kilometer bij China vandaan. Het uitzicht vanuit het vliegtuig was subliem, surrealistisch bijna. Zo majestueus. De 100$ die ik aan dit vliegticket had besteed waren de beste 100$ die ik tot op dat moment in India besteed had. Er zaten veel relatief westerlingen van +/- 50 jaar in dit vliegtuig! Oscar en ik waren veruit de jongste westerse passagiers.
We stapten het vliegtuig uit. Wauw. Dit lijkt net de maaaaan! We waren twee tevreden mensen. Het vliegveld was superschattig, binnen twee minuten hadden we allebei onze rugzak al. We pakten een taxi en lieten ons naar een guesthouse toebrengen. Ik werd helemaal euforisch toen ik de vlaggetjes in de taxi zag hangen: het waren om mani padme hum vlaggetjes!!!! Ik pakte m’n mobiel erbij en begon de mantra te af te spelen. Deze song staat zo’n beetje constant op repeat als ik muziek luister :P De taxi-chauffeur werd er helemaal enthousiast van. Oscar wist niet wat hij meemaakte geloof ik, hwahaha. Z’n gezichtsuitdrukking was goud waard.
We keken om ons heen. Deze plek was zo anders dan wat we tot nu toe van India gezien hadden! Dit is hoe ik me Nepal en Tibet voorstel! Er was geen sari te zien, en ook geen bindi’s tussen de wenkbrauwen. Hier is men over het algemeen Boeddhist in plaats van Hinduïst. Om mani padme hum is dan ook een Boeddhistische mantra ;-)
De accommodatie bleek tien minuutjes lopen bij het dorpje vandaan te zijn. Soms was dat ontzettend onpraktisch (we hadden geen WiFi hier), maar aan de andere kant was het hier wel lekker rustig. Vanuit het grote balkon kon je de besneeuwde bergtoppen zien. We raakten aan de praat met de vader des huizes. We dronken chai en aten wat snacks. Hij liet o.a. weten dat er in Kashmir en Lammu, een provincie direct naast Leh, momenteel hele nare gevechten aan de hand. Daar mag, moet en kun je als toerist niet komen. Best wel een bizar idee dat het zo dichtbij was.
Oscar en ik wilden het dorpje allebei wel eens gaan onderzoeken. Na een aantal minuutjes keken we elkaar op dezelfde manier aan: compleet uitgeputte gezichtsuitdrukkingen :P Onze hartslag ging als een malle tekeer (die van mij uiteindelijk zelfs 120 in rust). Als een oude opa en een oude oma liepen we over straat. Hoogteziekte. We besluiten het rustig aan te doen en lachen onszelf en elkaar ondertussen keihard uit. Uiteindelijk komen we bij de zogenaamde Tibetaanse markt uit. Oscar koopt een Tibetaanse klankschaal voor 700 rupees, daar waar ik nog 4000 rupees voor had betaald op mijn vierde dag in India :P Ikzelf laat mijn bergschoen weer repareren. Het leek erop dat de ‘schoenmaker’ in Pushkar gewoon wat plaksel gebruikt had :P
We besluiten om even een middagdutje te doen voordat we onszelf aan een diner wagen. Zodra we weer wakker worden voelen we ons allebei net aangeschoten! Alsof onze hersenen langzamer werkten! We waren een beetje lacherig en sloom, en onze hoofden voelden zwaar. Nou ja, dit hoort erbij als je ineens naar een hoogte van 3.500 meter vliegt! We moesten het voor lief nemen. Nadat we wat hadden gegeten gingen we gewoon weer terug naar bed. Daar hebben we keihard gelachen om de meest dome dingen. Onze hersenen waren echt een beetje dronken. Hij leerde mij Zweeds en ik leerde hem Nederlands. Over het algemeen is Oscar echt een hele… Ja, hoe moet ik het noemen… Redelijke jongen? Heel rechtvaardig!
De volgende ochtend deed hij mee met m’n ochtendmeditatie. Daarna gingen we op jacht naar wifi – we moesten namelijk onderzoeken welke wandeling we wilden gaan doen. In totaal hebben we wel zes café’s bezocht die dag, hahahha! Steeds even een verandering van scenery. Oooooh, en hóe vaak we wel geen ginger/lemon/honey tea besteld hebben. Deze ingredienten schijnen tegen hoogteziekte te werken, en daarom wordt het veel aangeboden in café’s. Na lang onderzoek verricht te hebben, besloten we de 5-daagse Markha Valley track te boeken. Het hoogste punt van die track is 4800 meter! Wauw! Nu hopen dat meerdere mensen zich aanmelden – dan wordt de prijs per persoon een stuk minder. Jammer dat Kenzie en Nino niet meegevlogen zijn! Dat zou zo handig geweest zijn. Kenzie had die middag wel laten weten ‘dat het niet zo goed met hem ging’ en ‘dat hij me miste’. Hij zei dat hij wachtte op geld van z’n ouders, en dan zou hij een ticket naar Leh boeken. Tsja, op zich een leuk plan, maar Oscar en ik konden niet eindeloos op zijn aankomst in Leh wachten natuurlijk.
Ikzelf had die dag gelukkig zowat geen last meer van een zwaar hoofd, loomheid en/of een snelle hartslag. Oscar nog wel. Hij moest constant z’n hoofd ondersteunen omdat hij zoveel pijn had en hij was nog steeds kortademig. Mamma waarschuwde ons via WhatsApp: we moesten dit echt niet onderschatten. We konden pas meegaan op de track als de symptomen van hoogteziekte compleet verdwenen waren. Oké, mamma O:-) Haha! Ach, en die nacht erop werd Oscar pas echt ziek. Hij had hoge koorts en bewoog de hele nacht heel onrustig. Hij was aan het ijlen! Arme jongen. Dit was een lange nacht. Oscar was bang dat hij de track moest cancelen.
Maar de volgende ochtend draaiden de rollen als het ware om. Oscar begon zich beter te voelen. De koorts zakte, hij kon weer vrijuit ademen en z’n hoofdpijn verdween. Dat was mooi :-) Maar wat had ik gedaan? Ik had een spier naast m’n longen verrekt tijdens een yoga-oefening. En nu deed inademen al zeer. Slim, Nadia, heel slim. Ik vroeg me diep vanbinnen al af of ik in deze staat wel zou kunnen bergwandelen. Dan ligt je ademhaling natuurlijk continu hoger. Om 18:00 hadden we afgesproken bij een travel office. Hier zouden we de gids ontmoeten, de gids die de dag erna met ons op pad zou gaan voor vijf dagen. Nu bleek dat er een Indier was die de track ook geboekt had. Dit zorgde ervoor dat de prijs wat omlaag ging, chill! Diep vanbinnen weet ik eigenlijk nog steeds dat de wandeling geen goed plan is. Maar ik wilde het Oscar eigenlijk niet aandoen om alleen, of alleen met de Indier te moeten wandelen. Hij wilde heel graag dat ik meeging.
En toen gebeurde er iets raars. Ik stond op om watt e drinken te pakken, en tijdens die beweging ontstond er een immense steek in m’n long/hart/wat dan ook (biologie was nooit mijn vak). Ik maakte een heeeel raar geluid toen dat gebeurde. Daarna dacht ik oprecht dat mijn ademhalingssysteem kapot was gegaan. Ik begon te vloeken in het Nederlands, iets wat ik echt niet zo snel doe. En uit paniek ontstonden er tranen in m’n ogen. Tegelijkertijd wist ik dat de paniekstaat ook juist weer verhoogd wordt als je heftig ademt, dus ik probeerde zo snel mogelijk weer zo rustig mogelijk te ademen. Dat werkte. Oké, dat ademhalingssysteem is niet kapot, mooi. Maar dit is echt niet best. Oscar was geschrokken en hij zei dat ik naar het ziekenhuis moest. Maar bij het woord ‘ziekenhuis’ krijg ik hele nare flashbacks (zie: blaasontsteking in Cambodja) en daarom wees ik een ziekenhuisbezoek faliekant af. Nu moest ik echt even huilen. Oscar was heel lief en gaf een hele lange knuffel. Ik realiseerde me: die wandeling kan echt niet doorgaan. De gids had het ook allemaal zien gebeuren. Hij probeerde me ervan te overtuigen dat de dokters in Leh echt heel goed zijn. ‘And you really don’t have to take medicine if you don’t want!’ zei hij vriendelijk. Ik dacht terug aan het moment dat die dokter in Cambodja mij een abortuspil had voorgeschreven en laten slikken! (Dat had ik zelf even moeten checken van tevoren natuurlijk.) ‘Oké, dan gaan we wel even naar dat ziekenhuis toe,’ zei ik met behoorlijke tegenzin.
We stappen in een taxi. Zodra we bij het ziekenhuis aankomen loopt de taxi-chauffeur met ons mee de wachtkamer in. We worden direct doorgesluisd naar de behandelkamer. Blanken hebben in India voorrang in dit soort situaties :-( Als ik me minder naar had gevoeld had ik uit principe gewacht op mijn beurt, maar nu had ik er toch maar gebruik (a.k.a. misbruik) van gemaakt. Het bleek echt een hele lieve dokter te zijn. Ze had snel door wat era aan de hand was. Ik mocht een paar dagen geen yogahoudingen doen, en ik moest crème opsmeren. Ook moest ik sterke pijnbestrijders slikken voor vier dagen. Die heb ik niet geslikt, maar het was hoe dan ook goed om even een ‘diagnose’ te krijgen van iemand die er verstand van leek te hebben. Hoeveel ik af moest tikken voor zowel het consult als de pijnbestrijders? 30 rupees. Dat is 0,40 EUR. Bizar. Gewoon echt bizar. Ze checkte ook nog even snel mijn zuurstof. Die bleek hoog te zijn voor op deze hoogte! Dus dat was goed nieuws. Die van Oscar bleek redelijk laag te zijn en hij moest dus eventjes een zuurstofmasker op.
Ik moest de wandeling dus cancelen. Dat vond ik echt heel erg jammer. Er gaat niets boven de bergen wat mij betreft. Oscar vond het ook heel jammer. Maar goed, het is zoals het is. We moesten het accepteren. Er zal wel weer een reden voor zijn? De volgende ochtend hebben we onze laatste ginger/lemon/honey tea in ons (inmiddels) favoriete café. Daarna zet ik Oscar af bij de travel office. Daar laat de eigenaar weten dat ik mee mag rijden in de auto naar Chilling. Chilling is het startpunt van de wandeling, op zo’n twee uur rijden bij Leh vandaan. Oooooooooo, dat wil ik wel! Een mooie tour door dit gebied :-) We zagen veel militairen en militaire basissen. ‘Because, very close to Pakistan,’ legt de gids uit. De band tussen India en Pakistan is op z'n zachtst uitgedrukt niet top. Langs de weg zag ik allemaal leuke borden staan, dingen zoals: ‘Slow drive, long life,’ en ‘Drinking on whiskey is risky,’ en ‘Speed thrills, but kills,’ en ‘Don't gossip, let him drive.’ Haha, en de leukste was: ‘Take weed, don't speed!’
Toen ik vier uur later weer in town was, probeerde ik een busticket te regelen voor die avond. Ik wilde naar Manali toe. Ondertussen waren Nino en Mackenzie daar. Maar helaas, alles was al volgeboekt. Ik kon om 18:00 terugkomen om te vragen of er eventueel een annulering was. Oké, prima. ‘Maar, niet getreurd,’ zei de man van de travel office, ‘Morgen arriveert de Dalai Lama in Leh!’ Wow echt!? Dat is cool?!
Ik besloot even rond te neuzen op de markt. Ik wilde twee armbanden kopen waar Om mani padme hum op gegrafeerd stond :P Ja, en die heb ik nu, haha! Ook wilde ik een Om-bedeltje voor Kenzie kopen. Hij had mijn Om-kettinkje voor een tijdje gedragen, en toen we in Delhi afscheid namen had ik ‘m weer teruggenomen. Dat vond hij kennelijk oprecht jammer, hahaha. In ieder geval, hij leek Om wel te kunnen gebruiken op dat moment aangezien hij niet zo goed in z’n vel zat. Na eventjes rondneuzen had ik een mooi exemplaar gevonden. Om 18:00 ging ik toch eventjes terug naar de travel office. En ja hoor! Ze hadden een annulering. ‘Hmmmmm, dan mis ik de Dalai Lama dus wel…’ hoorde ik mezelf denken. Nou ja, ik pak gewoon de bus. Waarschijnlijk zou ik enkel een glimps van hem kunnen opvangen in al die drukte die er morgen zou ontstaan rondom de straat. Om 20:00 zouden we vertrekken.
Nou, wat er toen gebeurde! Ik stopte m’n busticket in m’n tas en liep naar buiten. Daar stond ik ineens oog en oog met Marloes (van der Zanden), een voormalig klasgenootje van de basisschool! Het leuke is dat onze ouders (mijn moeder en haar vader) elkaar kennen van de sportschool, en dat zij het daar nog over ons gehad hebben voordat we allebei op reis gingen. Helaas moet ik twee uurtjes nadat we elkaar tegenkomen dus al de bus in, en daarom hebben we enkel tijd voor een smoothie/juice samen. Ze leek het heel goed naar haar zin te hebben tot nu toe. Dat vond ik heel leuk om te zien.
Om 19:15 zou er een taxi bij het m’n guesthouse staan. Maar aangezien we in India zijn stond die er natuurlijk niet :-) De moeder van m’n guesthouse belt snel een andere taxi op. Ondertussen hangt de vader van het guesthouse een witte, doorschijnende sjaal om mijn nek. ‘For good luck,’ zegt hij plechtig. Wat een schatje. Om 19:30 hoor ik de toeter van een auto. Yes, een taxi! Ik pak mijn spullen, zeg nog één keer gedag, en hobbel dan naar buiten. ‘Good evening, sir! Bus station, please!’ zeg ik tegen de taxi-chauffeur. Hopelijk haal ik de bus. Maar al snel komen we in een file van vrachtwagens terecht. En files in India zijn anders dan files in Nederland, hè! Hmmmm, dat wordt toch de Dalai Lamai morgenochtend, hoor ik mezelf denken. Wel een beetje irritant, want dit ticket had me 26 EUR gekost, en dat is voor Indiase begrippen héél erg veel. Als we uiteindelijk op de helft van de rit zijn besef ik me opeens iets stoms. Mijn yogamat. Hahahahha shit! Wat dom! Die ligt nog in de slaapkamer van de guesthouse :P ‘Uhm, sir, Idon’t even know how to tell you this. We have to go back to the guesthouse,’ zeg ik met een rood hoofd. ‘Ah, OK, you forgot something?’ We draaien om. Uiteindelijk staan we zo lang stil dat ik besluit uit te stappen en naar de guesthouse te rennen. Maar op deze hoogte (3500 meter) was dat best een aanslag op m’n hart :P Compléét buiten adem kom ik bij m’n guesthouse aan. Die witte sjaal heeft tot nu toe nog niet helemaal haar werk gedaan, haha. Ik gris m’n yogamat uit de kamer en ren weer terug naar de taxi. Nog steeds file. Oh oh oh. Het is wat. Maar (!) uiteindelijk kiest de taxi-chauffeur een geheim weggetje, waardoor we uiteindelijk toch weer zo’n 30 km/h halen. Om 20:02 komen we aan bij het busstation. Er staan ein-de-loos veel minibusjes op het plein. Welke van al deze busjes moet ik in godsnaam hebben? Op dit moment kreeg ik gewoon de slappe lach. Wat overkomt me nou weer allemaal? :P Maar uiteindelijk zag ik een Indiër gebaren dat ik naar hem toe moest komen. ‘Bus to Manali?’ vraag ik hoopvol. ‘Yes! Go! Quickly!’
De volgende ochtend stonden Oscar en ik om half zes op: tijd om naar het vliegveld te gaan! Matias is een echte die-hard, hij zou om 10:00 de 17-uur durende trein naar Varanasi pakken. Leuk hè, dat reizen? :P Oké, Leh was dus de volgende bestemming! Leh ligt middenin de Himalaya’s, zo’n 90 kilometer bij China vandaan. Het uitzicht vanuit het vliegtuig was subliem, surrealistisch bijna. Zo majestueus. De 100$ die ik aan dit vliegticket had besteed waren de beste 100$ die ik tot op dat moment in India besteed had. Er zaten veel relatief westerlingen van +/- 50 jaar in dit vliegtuig! Oscar en ik waren veruit de jongste westerse passagiers.
We stapten het vliegtuig uit. Wauw. Dit lijkt net de maaaaan! We waren twee tevreden mensen. Het vliegveld was superschattig, binnen twee minuten hadden we allebei onze rugzak al. We pakten een taxi en lieten ons naar een guesthouse toebrengen. Ik werd helemaal euforisch toen ik de vlaggetjes in de taxi zag hangen: het waren om mani padme hum vlaggetjes!!!! Ik pakte m’n mobiel erbij en begon de mantra te af te spelen. Deze song staat zo’n beetje constant op repeat als ik muziek luister :P De taxi-chauffeur werd er helemaal enthousiast van. Oscar wist niet wat hij meemaakte geloof ik, hwahaha. Z’n gezichtsuitdrukking was goud waard.
We keken om ons heen. Deze plek was zo anders dan wat we tot nu toe van India gezien hadden! Dit is hoe ik me Nepal en Tibet voorstel! Er was geen sari te zien, en ook geen bindi’s tussen de wenkbrauwen. Hier is men over het algemeen Boeddhist in plaats van Hinduïst. Om mani padme hum is dan ook een Boeddhistische mantra ;-)
De accommodatie bleek tien minuutjes lopen bij het dorpje vandaan te zijn. Soms was dat ontzettend onpraktisch (we hadden geen WiFi hier), maar aan de andere kant was het hier wel lekker rustig. Vanuit het grote balkon kon je de besneeuwde bergtoppen zien. We raakten aan de praat met de vader des huizes. We dronken chai en aten wat snacks. Hij liet o.a. weten dat er in Kashmir en Lammu, een provincie direct naast Leh, momenteel hele nare gevechten aan de hand. Daar mag, moet en kun je als toerist niet komen. Best wel een bizar idee dat het zo dichtbij was.
Oscar en ik wilden het dorpje allebei wel eens gaan onderzoeken. Na een aantal minuutjes keken we elkaar op dezelfde manier aan: compleet uitgeputte gezichtsuitdrukkingen :P Onze hartslag ging als een malle tekeer (die van mij uiteindelijk zelfs 120 in rust). Als een oude opa en een oude oma liepen we over straat. Hoogteziekte. We besluiten het rustig aan te doen en lachen onszelf en elkaar ondertussen keihard uit. Uiteindelijk komen we bij de zogenaamde Tibetaanse markt uit. Oscar koopt een Tibetaanse klankschaal voor 700 rupees, daar waar ik nog 4000 rupees voor had betaald op mijn vierde dag in India :P Ikzelf laat mijn bergschoen weer repareren. Het leek erop dat de ‘schoenmaker’ in Pushkar gewoon wat plaksel gebruikt had :P
We besluiten om even een middagdutje te doen voordat we onszelf aan een diner wagen. Zodra we weer wakker worden voelen we ons allebei net aangeschoten! Alsof onze hersenen langzamer werkten! We waren een beetje lacherig en sloom, en onze hoofden voelden zwaar. Nou ja, dit hoort erbij als je ineens naar een hoogte van 3.500 meter vliegt! We moesten het voor lief nemen. Nadat we wat hadden gegeten gingen we gewoon weer terug naar bed. Daar hebben we keihard gelachen om de meest dome dingen. Onze hersenen waren echt een beetje dronken. Hij leerde mij Zweeds en ik leerde hem Nederlands. Over het algemeen is Oscar echt een hele… Ja, hoe moet ik het noemen… Redelijke jongen? Heel rechtvaardig!
De volgende ochtend deed hij mee met m’n ochtendmeditatie. Daarna gingen we op jacht naar wifi – we moesten namelijk onderzoeken welke wandeling we wilden gaan doen. In totaal hebben we wel zes café’s bezocht die dag, hahahha! Steeds even een verandering van scenery. Oooooh, en hóe vaak we wel geen ginger/lemon/honey tea besteld hebben. Deze ingredienten schijnen tegen hoogteziekte te werken, en daarom wordt het veel aangeboden in café’s. Na lang onderzoek verricht te hebben, besloten we de 5-daagse Markha Valley track te boeken. Het hoogste punt van die track is 4800 meter! Wauw! Nu hopen dat meerdere mensen zich aanmelden – dan wordt de prijs per persoon een stuk minder. Jammer dat Kenzie en Nino niet meegevlogen zijn! Dat zou zo handig geweest zijn. Kenzie had die middag wel laten weten ‘dat het niet zo goed met hem ging’ en ‘dat hij me miste’. Hij zei dat hij wachtte op geld van z’n ouders, en dan zou hij een ticket naar Leh boeken. Tsja, op zich een leuk plan, maar Oscar en ik konden niet eindeloos op zijn aankomst in Leh wachten natuurlijk.
Ikzelf had die dag gelukkig zowat geen last meer van een zwaar hoofd, loomheid en/of een snelle hartslag. Oscar nog wel. Hij moest constant z’n hoofd ondersteunen omdat hij zoveel pijn had en hij was nog steeds kortademig. Mamma waarschuwde ons via WhatsApp: we moesten dit echt niet onderschatten. We konden pas meegaan op de track als de symptomen van hoogteziekte compleet verdwenen waren. Oké, mamma O:-) Haha! Ach, en die nacht erop werd Oscar pas echt ziek. Hij had hoge koorts en bewoog de hele nacht heel onrustig. Hij was aan het ijlen! Arme jongen. Dit was een lange nacht. Oscar was bang dat hij de track moest cancelen.
Maar de volgende ochtend draaiden de rollen als het ware om. Oscar begon zich beter te voelen. De koorts zakte, hij kon weer vrijuit ademen en z’n hoofdpijn verdween. Dat was mooi :-) Maar wat had ik gedaan? Ik had een spier naast m’n longen verrekt tijdens een yoga-oefening. En nu deed inademen al zeer. Slim, Nadia, heel slim. Ik vroeg me diep vanbinnen al af of ik in deze staat wel zou kunnen bergwandelen. Dan ligt je ademhaling natuurlijk continu hoger. Om 18:00 hadden we afgesproken bij een travel office. Hier zouden we de gids ontmoeten, de gids die de dag erna met ons op pad zou gaan voor vijf dagen. Nu bleek dat er een Indier was die de track ook geboekt had. Dit zorgde ervoor dat de prijs wat omlaag ging, chill! Diep vanbinnen weet ik eigenlijk nog steeds dat de wandeling geen goed plan is. Maar ik wilde het Oscar eigenlijk niet aandoen om alleen, of alleen met de Indier te moeten wandelen. Hij wilde heel graag dat ik meeging.
En toen gebeurde er iets raars. Ik stond op om watt e drinken te pakken, en tijdens die beweging ontstond er een immense steek in m’n long/hart/wat dan ook (biologie was nooit mijn vak). Ik maakte een heeeel raar geluid toen dat gebeurde. Daarna dacht ik oprecht dat mijn ademhalingssysteem kapot was gegaan. Ik begon te vloeken in het Nederlands, iets wat ik echt niet zo snel doe. En uit paniek ontstonden er tranen in m’n ogen. Tegelijkertijd wist ik dat de paniekstaat ook juist weer verhoogd wordt als je heftig ademt, dus ik probeerde zo snel mogelijk weer zo rustig mogelijk te ademen. Dat werkte. Oké, dat ademhalingssysteem is niet kapot, mooi. Maar dit is echt niet best. Oscar was geschrokken en hij zei dat ik naar het ziekenhuis moest. Maar bij het woord ‘ziekenhuis’ krijg ik hele nare flashbacks (zie: blaasontsteking in Cambodja) en daarom wees ik een ziekenhuisbezoek faliekant af. Nu moest ik echt even huilen. Oscar was heel lief en gaf een hele lange knuffel. Ik realiseerde me: die wandeling kan echt niet doorgaan. De gids had het ook allemaal zien gebeuren. Hij probeerde me ervan te overtuigen dat de dokters in Leh echt heel goed zijn. ‘And you really don’t have to take medicine if you don’t want!’ zei hij vriendelijk. Ik dacht terug aan het moment dat die dokter in Cambodja mij een abortuspil had voorgeschreven en laten slikken! (Dat had ik zelf even moeten checken van tevoren natuurlijk.) ‘Oké, dan gaan we wel even naar dat ziekenhuis toe,’ zei ik met behoorlijke tegenzin.
We stappen in een taxi. Zodra we bij het ziekenhuis aankomen loopt de taxi-chauffeur met ons mee de wachtkamer in. We worden direct doorgesluisd naar de behandelkamer. Blanken hebben in India voorrang in dit soort situaties :-( Als ik me minder naar had gevoeld had ik uit principe gewacht op mijn beurt, maar nu had ik er toch maar gebruik (a.k.a. misbruik) van gemaakt. Het bleek echt een hele lieve dokter te zijn. Ze had snel door wat era aan de hand was. Ik mocht een paar dagen geen yogahoudingen doen, en ik moest crème opsmeren. Ook moest ik sterke pijnbestrijders slikken voor vier dagen. Die heb ik niet geslikt, maar het was hoe dan ook goed om even een ‘diagnose’ te krijgen van iemand die er verstand van leek te hebben. Hoeveel ik af moest tikken voor zowel het consult als de pijnbestrijders? 30 rupees. Dat is 0,40 EUR. Bizar. Gewoon echt bizar. Ze checkte ook nog even snel mijn zuurstof. Die bleek hoog te zijn voor op deze hoogte! Dus dat was goed nieuws. Die van Oscar bleek redelijk laag te zijn en hij moest dus eventjes een zuurstofmasker op.
Ik moest de wandeling dus cancelen. Dat vond ik echt heel erg jammer. Er gaat niets boven de bergen wat mij betreft. Oscar vond het ook heel jammer. Maar goed, het is zoals het is. We moesten het accepteren. Er zal wel weer een reden voor zijn? De volgende ochtend hebben we onze laatste ginger/lemon/honey tea in ons (inmiddels) favoriete café. Daarna zet ik Oscar af bij de travel office. Daar laat de eigenaar weten dat ik mee mag rijden in de auto naar Chilling. Chilling is het startpunt van de wandeling, op zo’n twee uur rijden bij Leh vandaan. Oooooooooo, dat wil ik wel! Een mooie tour door dit gebied :-) We zagen veel militairen en militaire basissen. ‘Because, very close to Pakistan,’ legt de gids uit. De band tussen India en Pakistan is op z'n zachtst uitgedrukt niet top. Langs de weg zag ik allemaal leuke borden staan, dingen zoals: ‘Slow drive, long life,’ en ‘Drinking on whiskey is risky,’ en ‘Speed thrills, but kills,’ en ‘Don't gossip, let him drive.’ Haha, en de leukste was: ‘Take weed, don't speed!’
Toen ik vier uur later weer in town was, probeerde ik een busticket te regelen voor die avond. Ik wilde naar Manali toe. Ondertussen waren Nino en Mackenzie daar. Maar helaas, alles was al volgeboekt. Ik kon om 18:00 terugkomen om te vragen of er eventueel een annulering was. Oké, prima. ‘Maar, niet getreurd,’ zei de man van de travel office, ‘Morgen arriveert de Dalai Lama in Leh!’ Wow echt!? Dat is cool?!
Ik besloot even rond te neuzen op de markt. Ik wilde twee armbanden kopen waar Om mani padme hum op gegrafeerd stond :P Ja, en die heb ik nu, haha! Ook wilde ik een Om-bedeltje voor Kenzie kopen. Hij had mijn Om-kettinkje voor een tijdje gedragen, en toen we in Delhi afscheid namen had ik ‘m weer teruggenomen. Dat vond hij kennelijk oprecht jammer, hahaha. In ieder geval, hij leek Om wel te kunnen gebruiken op dat moment aangezien hij niet zo goed in z’n vel zat. Na eventjes rondneuzen had ik een mooi exemplaar gevonden. Om 18:00 ging ik toch eventjes terug naar de travel office. En ja hoor! Ze hadden een annulering. ‘Hmmmmm, dan mis ik de Dalai Lama dus wel…’ hoorde ik mezelf denken. Nou ja, ik pak gewoon de bus. Waarschijnlijk zou ik enkel een glimps van hem kunnen opvangen in al die drukte die er morgen zou ontstaan rondom de straat. Om 20:00 zouden we vertrekken.
Nou, wat er toen gebeurde! Ik stopte m’n busticket in m’n tas en liep naar buiten. Daar stond ik ineens oog en oog met Marloes (van der Zanden), een voormalig klasgenootje van de basisschool! Het leuke is dat onze ouders (mijn moeder en haar vader) elkaar kennen van de sportschool, en dat zij het daar nog over ons gehad hebben voordat we allebei op reis gingen. Helaas moet ik twee uurtjes nadat we elkaar tegenkomen dus al de bus in, en daarom hebben we enkel tijd voor een smoothie/juice samen. Ze leek het heel goed naar haar zin te hebben tot nu toe. Dat vond ik heel leuk om te zien.
Om 19:15 zou er een taxi bij het m’n guesthouse staan. Maar aangezien we in India zijn stond die er natuurlijk niet :-) De moeder van m’n guesthouse belt snel een andere taxi op. Ondertussen hangt de vader van het guesthouse een witte, doorschijnende sjaal om mijn nek. ‘For good luck,’ zegt hij plechtig. Wat een schatje. Om 19:30 hoor ik de toeter van een auto. Yes, een taxi! Ik pak mijn spullen, zeg nog één keer gedag, en hobbel dan naar buiten. ‘Good evening, sir! Bus station, please!’ zeg ik tegen de taxi-chauffeur. Hopelijk haal ik de bus. Maar al snel komen we in een file van vrachtwagens terecht. En files in India zijn anders dan files in Nederland, hè! Hmmmm, dat wordt toch de Dalai Lamai morgenochtend, hoor ik mezelf denken. Wel een beetje irritant, want dit ticket had me 26 EUR gekost, en dat is voor Indiase begrippen héél erg veel. Als we uiteindelijk op de helft van de rit zijn besef ik me opeens iets stoms. Mijn yogamat. Hahahahha shit! Wat dom! Die ligt nog in de slaapkamer van de guesthouse :P ‘Uhm, sir, Idon’t even know how to tell you this. We have to go back to the guesthouse,’ zeg ik met een rood hoofd. ‘Ah, OK, you forgot something?’ We draaien om. Uiteindelijk staan we zo lang stil dat ik besluit uit te stappen en naar de guesthouse te rennen. Maar op deze hoogte (3500 meter) was dat best een aanslag op m’n hart :P Compléét buiten adem kom ik bij m’n guesthouse aan. Die witte sjaal heeft tot nu toe nog niet helemaal haar werk gedaan, haha. Ik gris m’n yogamat uit de kamer en ren weer terug naar de taxi. Nog steeds file. Oh oh oh. Het is wat. Maar (!) uiteindelijk kiest de taxi-chauffeur een geheim weggetje, waardoor we uiteindelijk toch weer zo’n 30 km/h halen. Om 20:02 komen we aan bij het busstation. Er staan ein-de-loos veel minibusjes op het plein. Welke van al deze busjes moet ik in godsnaam hebben? Op dit moment kreeg ik gewoon de slappe lach. Wat overkomt me nou weer allemaal? :P Maar uiteindelijk zag ik een Indiër gebaren dat ik naar hem toe moest komen. ‘Bus to Manali?’ vraag ik hoopvol. ‘Yes! Go! Quickly!’
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
