Reflectie

Lieve lezers,

Vanuit Bangkok wil ik door middel van deze blog graag reflecteren over het gehele jaar. Ik bespreek o.a. de landen die ik bezocht heb, wat ik geleerd heb, welke persoonlijke ontwikkeling ik doorgemaakt heb, etc.

Ondanks het feit dat Bub nu wekelijkse yogalessen volgt – wie had dat gedacht ;-) – is er, zoals iedereen me had beloofd, inderdaad niet extreem veel veranderd rondom het thuisfront. Dat was enigszins een angst van me toen ik vertrok: dat het leven thuis en de mensen die erbij horen veranderd zouden zijn wanneer ik weer terug zou komen. Daarnaast was ik bang dat ik zoveel leuke dagen, avonden en activiteiten zou missen. Dat is inderdaad gebeurd, haha, maar ik weet nu dondersgoed dat mijn eigen reis misschien nog wel meer waard is geweest. Komend jaar kan ik namelijk gewoon weer overal bij zijn.

Ik kan me nog als de dag van gisteren herinneren dat ik gedurende de ochtend van 30 juni 2014, de dag van mijn vertrek, enigszins aan het trillen was in m’n vingers: ik was best een beetje zenuwachtig. Dat was oké, dat leek me niet raar. Het is namelijk niet zomaar iets om een jaar weg van huis te zijn en een jaar lang ver verwijderd te zijn van je dierbaren. Over het algemeen voelde ik me er echter wel echt klaar voor. Het was met geen mogelijkheid te vergelijken met de zenuwen die ik ervoer toen ik het jaar daarvóór, op precies dezelfde datum (!!), naar Afrika vertrok. Het afscheid op Schiphol was moeilijk maar niet al te dramatisch. Iedereen hield zich hartstikke stoer, zelfs mama. Ik vond het heel fijn dat ook Elisa en Lotte mee waren gekomen om me uit te zwaaien. Na de allerlaatste zwaaihandjes en luchtkusjes liep ik de douane door. Vanaf nu mocht ik he-le-maal doen wat ik zelf wilde. Het was een heel speciaal moment moet ik toegeven.

BEZOCHTE LANDEN

En ja hoor, ineens stond ik daar, omringd door spleetogen en Chinese symbolen. Taiwan was even wennen. Het was meteen een heel gedoe om bij m’n hostel te komen; ik weet nog goed dat ik best wel zenuwachtig was of ik wel echt de juiste bus en metro pakte. Tegenwoordig (na een jaar lang rondreizen) zou ik gewoon heel relaxt zijn in zo'n situatie. In Taiwan heb ik gedurende drie weken slechts drie plekken bezocht, hahaha, ik denk gewoon doordat ik er nog even ‘in moest komen’. Al met al zou ik Taiwan niet per se aan reizigers aanraden. Het volk is niet open, (zowat) niemand spreekt Engels, ook (nonverbaal) wil niemand helpen, en de natuur is niet waanzinnig interessant.

Wat was ik blij toen ik in Sydney landde: ik begreep de informatieborden ineens weer en mensen maakten oogcontact met me! Begrijp me niet verkeerd, ik hoef niet door iedereen erkend te worden, maar uiteindelijk voelde het in Taiwan gewoon echt alsof ik niet bestond. Er zijn een aantal dingen die me met name zijn bijgebleven van Australië: duiken in the Great Barrier Reef (het is een andere wereld daar beneden), de road trip door de outback van Cairns naar Darwin (de rode kleuren, zo mooi), Byron Bay (mijn tweede thuis), mijn verblijf bij Sjoerd en Aditya (papa’s oom en tante), de road trip met Davidofje van Melbourne naar Adelaide (met o.a. het heksje) en Uluru’s zonsopgang en -ondergang (het leek wel nep).

Ik weet dat een aantal mensen (mama, Elisa?) enigszins bang waren dat ik door deze trip naar Australië zou willen emigreren. Dat gaat absoluut niet gebeuren. Alhoewel de diversiteit qua natuur (regenwoud versus woestijn versus kust) en qua type mensen (bogans versus hippies versus Aboriginals) groot is, zou ik er niet kunnen wonen. Ik vind het te groot, te ver afgezonderd van de rest van de wereld en er is zowat geen geschiedenis te vinden. In Australië begon ik tegen het einde echt naar architectuur te snakken. Ik wilde naar de kasteeltjes in Frankrijk waar ik als klein kind mee naartoe gesleurd werd door m’n ouders! Iedereen die graag in Australië wil reizen moet zich beseffen dat het extreem duur is. Zelf heb ik eigenlijk best wel een beetje spijt dat ik er vier (!) maanden doorgebracht heb, ik heb echt héél veel geld uitgegeven.

Tegen het einde van november kwam ik in Nieuw-Zeeland aan. Nieuw-Zeeland. Daar moet iedereen naartoe. Dit land is pure schoonheid. De natuur is zo fris, zo gezond, zo puur. Ik heb er eigenlijk geen woorden voor. Dit land heeft mijn sense for beauty best wel een beetje verkloot :p Ik ben namelijk niet meer zo snel onder de indruk van een grot, een waterval, een meer, of wat dan ook. In Nieuw-Zeeland is alles het allermooiste. Mijn hoogtepunten waren black water rafting (abseilen, watervallen beklimmen, zip lining, glow worms bekijken, en meer) in Waitomo, het beklimmen van de Franz Josef glacier, en de Tongariro Alpine Crossing (ja, die dodelijke).

Toen ik begin januari naar Bangkok vloog was ik superenthousiast: ik had echt behoefte aan een andere cultuur dan de westerse. Ik bleek erg te moeten wennen, met name doordat de overgang van het zuurstofrijke Nieuw-Zeeland naar de ranzige, drukke en stinkende hoofdstad van Thailand zo groot was. Gelukkig had ik een fijn hostel waar ik me kon terugtrekken als ik overweldigd werd. Ik heb de rest van Thailand volledig overgeslagen, iets waar ik nog altijd volledig achtersta. Ik hoef gewoon niet naar die geflipte full moon party’s, ik hoef niet mee te lopen met een toeristisch opgezet jungletourtje, ik hoef niet met een tijger op de foto en ik hoef geen ritje op een olifant te maken die achter de schermen waarschijnlijk gewoon keihard mishandeld wordt. Echt, ik laat iedereen die dat wel wil doen in hun waarde (behalve dat ik dat tijger- en olifantengedeelte toch echt afkeur), maar persoonlijk was ik blij om me in landen te bevinden die (nog wat) minder op toeristen gefocust zijn.

Na vier dagen in Bangkok doorgebracht te hebben vloog ik naar Jakarta, de hoofdstad van Indonesië. Hier zou ik herenigd worden met m’n almachtige vriendin. Ik vond het wel speciaal om te merken dat ik binnen een paar uur meer had gelachen dan ik de maand ervóór in totaal had gedaan. Ik vond Java prachtig, zowel de natuur als de mensen. De mensen waren zo ongekend vriendelijk. Met name onze dag in Pangandaran, samen met onze vriend Ang, was fantastisch: samen op een motobike rijden langs de rijstvelden, over de moerassen, door de dorpjes, naar de Green Valley en de Green Canyon. Daarnaast vond ik Mount Bromo, in het oosten van Java, on-ge-kend mooi. Deze zonsopgang staat nog altijd op de achtergrond van m’n iPhone. In Bali bloeide Elisa op, dat was heel goed om te zien. Vanaf Gili Trawangan hebben we gedoken: schildpadden all over the place. Deze had ik in Australië niet gespot, dus ik voelde me dolgelukkig. Ik kan me nog goed herinneren dat ik, toen ik de eerste zag, door m’n enthousiasme ineens allemaal zout water in m’n mond had zitten ;-) Ik had Elisa willen roepen, hahhaa. Lombok was een extreem mooi eiland. Ik zou iedereen Lombok over Bali willen aanraden, met name vanwege de perfecte wegen (waardoor je met plezier een motobike kan rijden), de lage density of tourists en de prachtige natuur. Net na Elisa’s vertrek ben ik in m’n eentje naar Ubud (Bali) gegaan. Ondanks een grote lading toeristen was dit een heerlijke plek, mijn derde thuis. Ik had Elisa een hoop baggage meegegeven, waardoor ik echt zowat geen kleding meer over had. Ik ben vanaf dat moment echt als een soort zwerver door Azië getrokken: drie t-shirts, één vest, twee shorts en één loszittende lange broek. T-shirts deed ik – zelfs in de hitte – gewoon een week lang aan :p Hahahha Lot, ik zie je walgende gezicht gewoon weer voor me!!! Ik beloof, bij m’n aankomst op Schiphol zal ik netjes een gewassen outfit aan hebben. Ansj, ik moet nu ook wel denken aan het kunstwerkje dat ik kreeg vlak voor m'n vertrek: “Ik was m’n kleren lekker niet!”. Hahaha! Vanaf Indonesië deed ik eigenlijk ook zowat nooit meer make-up op. Ik heb dit jaar niet eens een nieuwe make-up remover hoeven te kopen. Toen ik mezelf weer eens ging opmaken na een aantal maanden moest ik helemaal wennen: ik leek net een Barbie.

Uiteindelijk brak het moment aan waar ik al een tijd naar uitgekeken had: ik pakte het vliegtuig richting Siem Reap om daar vijf weken lang bij een school in een klein dorpje Engelse les te geven. Dit is een hele, hele speciale ervaring geweest. Ik heb echt inzicht gekregen in de rijke cultuur, maar ook in de zware omstandigheden van het leven in Cambodja. Iedereen thuis bleef tijdens m’n verblijf bij de school steeds maar "Lekker genieten!" tegen me zeggen. Ik begrijp dat dit goed bedoeld was (!!!!!!), maar het voelde eerlijk gezegd een beetje misplaatst. "Op mijn plek zijn" betekende (gek genoeg?) niet per definitie dat ik aan het 'genieten' was. Genieten doe ik bij de openhaard met een boek, met mijn vriendinnen in de zomer op een terras, met mijn familie tijdens kerst. Het is simpelweg geen genot om letterlijk iedere seconde geconfronteerd te worden met armoede, corruptie, milieuvervuiling en kinderarbeid. Ik hoop echt dat ik (samen met mijn collega Laura) de kids vooruit heb kunnen helpen. Regelmatig sloten we de les af met een liedje en dansje, ofwel de Macarena ofwel Hot ‘n’ Cold van Katy Perry. Ik krijg spontaan een glimlach op m’n gezicht als ik aan deze momenten terugdenk. Ik zou iedereen met klem willen aanraden om een paar weken vrijwilligerswerk te gaan doen, met name als je er überhaupt al over nadenkt :) Je kan me altijd benaderen als je meer informatie of advies wilt! Na deze vijf weken was het wel ontzettend lastig om zowel de kids als m’n collega’s gedag te zeggen. Maar goed, dat hoort erbij hè?

Gelukkig wist ik bijna zeker dat ik op een leuke plek terecht zou komen: ik zou een 6-daagse yogacursus gaan volgen. Zoals jullie ondertussen wel weten – als je eerdere blogs gelezen hebt tenminste – is dit m’n vierde en misschien wel m’n ultieme thuis ;-) Deze plek is de rust, vredigheid en inspiratie zelve. Vanaf dit moment ben ik echt gaan groeien wat de hele filosofie achter yoga betreft.

Mijn volgende bestemming was Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. Deze stad was een stuk groter en viezer dan Siem Reap. S-12 (het museum over de Khmer Rouge) en de killing field Choeung Ek zullen me altijd bijblijven: Cambodja heeft een hele zware periode doorgemaakt. Desondanks zijn de oudere mensen niet verbitterd geraakt, ze zijn juist ontzettend vriendelijk – dat vind ik heel bijzonder aan dit volk. In Phnom Penh werd ik met m’n neus op de feiten gedrukt wat betreft het type reizigers in Zuidoost-Azië. Door mijn tijd bij de school, en met name door mijn collega’s, had ik het gevoel gekregen dat Azië andere backpackers aantrok dan bijvoorbeeld (oost-)Australië. Maar in Zuidoost-Azië reizen precies dezelfde ‘debielen’ (mag ik dat zo zeggen?) rond. Dat werd me in Phnom Penh pijnlijk duidelijk toen ik gedurende een nacht (toen ik ziek was) wakker werd door de geluiden van een seksend stel in het bed onder me – Engelsen natuurlijk. En ja, ik heb ze laten stoppen, dit was gewoon te ranzig om aan te horen. Achteraf denk ik dat het vrijwilligerswerk gewoon een bepaald type mens aantrekt.

Vietnam verbaasde me met een ontzettend grote culturele diversiteit, met name tussen noord en zuid. Ik ben me er absoluut van bewust dat dit verklaard wordt door de geschiedenis van het land, maar ik had niet verwacht dat het verschil tot op de dag van vandaag nog zo op de voorgrond zou liggen. Mijn hoogtepunten waren Kon Tum, Hoi An en Tam Coc. Kon Tum ligt landinwaarts, er zijn echt (zowat) geen toeristen te vinden. Hier heb ik mijn meest bijzondere dagen in Vietnam beleefd. Locals behandelden me alsof ik een van hen was: ze namen me mee naar een bruiloft, nodigden me uit voor dinner, en nog zoveel meer (zie blog Vietnam 1/2). Hoi An was ondanks het hoge gehalte aan toeristen mijn vijfde thuis, deze plek is sfeervoller dan welke plek dan ook. Vanaf deze plek merkte ik heel duidelijk aan mezelf dat ik het wat rustiger aandeed: ik hoefde niet meer naar élke tempel en élke waterval en élke markt en élke grot toe. Tam Coc was een prachtig national park, waar ik heerlijk heb rondgefietst op een kwalitatief goede fiets! Vietnam is m’n geheugen ingegaan als het land van de slaapbussen. Ik ben echt op de raarste tijden wakker geweest en ik heb op de raarste tijden geslapen. Het was iedere keer opnieuw een ware ervaring ;-)

Ja, en toen diende Laos zich aan. Ondanks de mooie natuur en de prachtige pittoreske huisjes in het noord-oosten is dit ab-so-luut niet mijn land geweest (zie blog Laos indien je uitleg wenst). Godzijdank was Laura de helft van de tijd bij me. We hebben elkaar kunnen steunen, haha. Nee even serieus, in Laos ben ik de Zuidoost-Aziaten eigenlijk gewoon echt... zat geworden. Ik had het gehad met hun ranzigheid, luiheid, luidruchtigheid en inefficiëntie. Oei oei, wat klink ik onaardig. Ik kan er helaas niks aan doen :p Ik hield me sterk doordat ik wist dat m’n tweede yogacursus er snel aan zat te komen. Uiteindelijk ben ik geloof ik slechts dertien dagen in Laos geweest. Dat was meer dan genoeg voor mij.

Wat was ik gelukkig toen ik Cambodja weer binnenkwam. Tijdens m’n tweede cursus had ik er zelfs nog meer van genoten dan van de eerste keer, omdat we met een groepje van slechts acht mensen waren. We werden heel snel heel hecht met elkaar. De vijfde dag had ik besloten om er ook maar gewoon een derde cursus achteraan te doen :p Dat betekende dat ik een nieuw vliegticket naar Yangon (Myanmar) moest aanschaffen, maar goed, ik had het ervoor over. Wat een geweldige plek. Ik raad het iedereen ter wereld aan.

Het allerlaatste land dat ik bezocht heb was Myanmar. Hier heb ik relatief weinig gereisd, omdat ik de Vipassana meditatiecursus wilde volgen. Myanmar gaat mijn geheugen in als het land met de vriendelijkste mensen ooit. Ik heb me echt gerealiseerd dat dit cruciaal is voor de beleving van een land. Hierdoor heb ik dus ook zo’n naar gevoel aan Laos overgehouden. Myanmar is echt nog een heel onbereisd land en daardoor is het (nog) een stuk authentieker dan bijvoorbeeld Vietnam. Wat waren Bagan en de 3-daagse wandeling van Kalaw naar Inle Lake prachtig. De Vipassana was een zware maar interessante periode. Ik heb er echt een aantal bruikbare inzichten aan overgehouden. Ik was ontzettend blij dat Annelou (momenteel) in Yangon woont en dat ik steeds bij haar kon zijn. Het was zo gezellig.

Ik kan jullie helaas niet vertellen welk land ik het leukste vond – een veelvoorkomende vraag :p Ik weet het namelijk niet! Ieder land beschikt over zowel plus- als minpunten. Ik moet wel toegeven dat ik een hele speciale band heb met zowel Nieuw-Zeeland als Cambodja.

ZUIDOOST-AZIATEN

Ik moet wel even iets kwijt, hoor. De Zuidoost-Aziaten staan er toch om bekend “ontzettend vriendelijke mensen” te zijn? Nou, ik heb de onpopulaire mening dat ik de Vietnamezen en (met name!!!!!) de Lao helemáál niet vriendelijk/behulpzaam/oprecht vind, zowel niet in de toeristengebieden als in remote areas. Kon Tum in Vietnam was een uitzondering hierop, maar dit volk staat er bij antropologen dan ook om bekend “among the warmest” te zijn. Zo af en toe (!) werd ik vriendelijk benaderd door iemand, maar een seconde later bleken ze dan gewoon weer ontzettende schreeuwlelijkerds te zijn richting hun eigen echtgenoot/kind/vriend of waren ze uit op geld. Ik zal jullie zeggen, in Nederland, in Europa, is iedereen mínstens zo vriendelijk (“Kijk naar mij”, zou Bub zeggen, haha). De Afrikanen zijn en blijven zonder enige twijfel mijn favoriet. De Afrikanen zijn oprecht: ze lachen als ze blij zijn; ze kijken boos als ze boos zijn. Bovendien zijn ze niet zo geflipt en tetterend als de Zuidoost-Aziaten. Afrikanen dansen :) Ze zingen :)

Natuurlijk heb ik heus ook nog wel een goed woordje voor de Zuidoost-Aziaten over ;-) Zo raken ze veel en veel en veel minder snel geïrriteerd aan de dingen waar wij helemaal kriegel van zouden raken. Een kind kan bijvoorbeeld gewoon een stoeltje ‘overnemen’ waar haar vader die een motobike aan het fixen is eigenlijk opzit. De vader zou gewoon een squatpositie aannemen en het kind op het stoeltje laten zitten. Ik moest dat eens bij Bub proberen :p Het lijkt een moeder ook he-le-maal niets uit te maken als haar dreumes een handje zand in de rijstpan gooit. Daarnaast hebben de Aziaten veel meer respect voor ouderen, iets wat ik in onze cultuur nog wel eens mis. Wat ik bovendien kwijt wil is dat Azië echt tachtig keer minder eng en/of gevaarlijk is dan iedereen denkt en/of zegt. Ten eerste zijn de mannen hier gewoon veel te klein om een westerse persoon aan te kunnen: ik ben zonder twijfel zwaarder en sterker dan de gemiddelde Aziatische man, haha. En er wordt heus af en toe wat gestolen, maar als je bewust met je spullen omgaat kan er echt niets gebeuren. Ik kan me nog zo goed herinneren dat een meisje in Taiwan vertelde dat ik m’n geld in m’n bh zou moeten stoppen als ik in Cambodja de straat op zou gaan. Nou sorry hoor :p Dat slaat echt nergens op. Wat een overdreven gedoe, zeg. Volgend jaar India, mam? ;-)

Wat ik nog even wil ophelderen: de Aziatische levensstijl is echt niet zo best als wij in het westen vaak denken. Ten eerste bewegen ze zowat niet, ze doen wer-ke-lijk alles met hun motobike. Ten tweede zijn de steden bedolven met de goorste uitlaatgassen ooit. Je kan er oprecht zowat niet ademen voor je gevoel. Ten derde is hun voedingspatroon ronduit ongezond: alles wordt ofwel gefrituurd ofwel ondergedompeld in suiker. Ze eten absoluut niet “veel vis en veel groente”, iets wat wij in het westen vaak te horen krijgen over het Aziatische dieet. Ten vierde heerst er een ontzettende zuipcultuur, echt nog tien keer erger dan in Australië. Ik wist dat niet! En ik kan me zo voorstellen dat het voor jullie ook als een verrassing aankomt? De statistieken vertellen ons dat er in Azië minder kanker, alcoholisme, etc. voorkomt, maar ik denk oprecht dat er gewoonweg ontzettend ondergerapporteerd wordt?

ANDERE REIZIGERS

Iets waar ik eniszins moeite mee gehad heb, was dat ik een jaar lang stééds maar weer nieuwe mensen moest leren kennen. Het fijne van thuis is dat je meteen met elkaar ‘de diepte’ in kan gaan, gewoon omdat je elkaar al zo goed kent. Op reis moet je telkens eerst van die koetjes- en kalfjesgesprekken voeren – gesprekken die me eigenlijk geen moer interesseren. Ik hoef simpelweg niet van Jan en alleman te weten welke landen ze bezocht hebben en welke ze het allerleukste vonden. Ik hecht veel meer waarde aan kwaliteit dan aan kwantiteit betreffende relaties. Ik geloof echt dat iedereen thuis mij als meer extrovert beschouwt dan dat ik ben. Ik ben, wandel, eet, slaap, lees, leer en observeer namelijk heel graag in m’n eigen gezelschap. Ik merkte dat veel andere reizigers juist behoefte hadden aan veel contact met anderen. Oscar Wilde had eens een mooie quote: “I think it’s very healthy to spend time alone. You need to know how to be alone and not be defined by another person”. Zo is het maar net.

Gelukkig heb ik toch een aantal bijzondere mensen leren kennen, mensen waarmee ik echt wat langer opgetrokken heb. Ook al hebben jullie niet zoveel aan deze lijst aan namen, ik ga ze toch even benoemen: Monica (Taiwan), Maggie, John, Jon, Laura, Marie-Louise, en Sjoerd en Aditya (Australië), Laura, Tom, en Gerda en Jack (Nieuw-Zeeland), Iza en Ang (Indonesië), Laura, Megan, Kellen, Elizabeth, Jonas, Emma, yogadocenten Joel, Sean, Sacha, Maike, Mary en Jesse (Cambodja), Huynh, Luno en Jyoti (Vietnam), Mark, Owen, Patricia en Viviane (Cambodja). Ik geloof dat we kunnen concluderen dat ik het goed met Laura’s kan vinden, haha. De zojuist genoemde mensen waren gewoon heel ‘echt’. Ze speelden geen toneelstukje waar ik binnen twee minuten doorheen zou prikken. Ik waardeer rauwe mensen. Ik waardeer mensen die me hun ziel laten zien! Geef mij maar een oprechte chagrijn in plaats van een neppe optimist, hoor.

Natuurlijk zijn er ook altijd mensen waarmee we niet zo op één lijn liggen. Laatst hoorde ik dat 80% van de reizigers in Azië geen contact maakt met de locals, ze willen er gewoonweg niet mee omgaan. Nou, dit zijn dus precies de mensen waar ikzelf niet zo nodig mee aan de praat hoef. Er is zóveel cultuur op te snuiven als je je omgeeft met locals! Veel reizigers gaan alleen maar bier drinken in de drukke backpackersgebieden. Nou ja, ze moeten vooral doen wat ze niet laten kunnen, maar ik begrijp eerlijk gezegd niet waarom ze niet gewoon thuis blijven :p Zelf lag ik zowat iedere avond rond elven wel te slapen. “Heel saai,” volgens een aantal andere reizigers, maar ik voelde me er prima bij. Ik had de volgende ochtend gewoon alle energie om al het nieuws te ontdekken. Ik denk dat ik afgelopen jaar – los van de slapeloze slaapbussen in Vietnam dan – echt de meeste slaapuren van m'n leven gemaakt heb! Thuis maak ik het veel later :p

Met name de Engelsen zijn erg, de meiden in het bijzonder. De gemiddelde Engelse drinkt zich letterlijk iedere avond kapot. Bovendien kunnen ze geen normale conversatie voeren indien er niet wordt ingegaan op hun alcoholgerelateerde verhalen. Oei, wat ben ik allergisch voor dit type mens. Wat ik over de Fransen heb opgemerkt is dat ze ontzettend clusteren: de Fransen zitten altijd met de Fransen ;-) O ja, en de Israëliërs roken zowat allemaal marihuana. De Canadezen en Aussies zijn over het algemeen heel laid back en zien er goed uit. Toch heeft geen één man me nu echt weten te boeien. Ik heb wel echt met meerdere liefdesverklaringen moeten dealen, hahah. Nou ja, wel heel lief natuurlijk (!!!), ik mag eigenlijk niet lachen.

HEIMWEE

Aan de ene kant is het jaar langzaam gegaan, aan de andere kant is het voorbij gevlógen. Het voelt oprecht als gisteren dat ik thuis m’n tas aan het pakken was. Echter, er waren ook momenten waarbij ik dat gevoel absoluut niet had ;-) Ik heb drie keer echte heimwee ervaren.

De eerste keer kwam al na 1,5 week opzetten, hahahha. Ik was in Taiwan en had het helemaal gehad. Ik wilde naar huis. Ik wilde thuis de zomer beleven. Voor mij scheelde het best wel dat ik op een dag had afgesproken met Jelmer, een jongen van de Uni, die vrijwilligerswerk in Taiwan aan het doen was. Het was heel fijn om gewoon even met iemand bekends te zijn, om daadwerkelijk iemands ogen te kunnen zien (hahahaha) en gewoon even lekker Nederlands te kunnen praten.

De tweede heimwee diende zich aan toen ik Daaf gedag moest zeggen. Hij ging naar huis toe en ik was nog niet eens op de helft van m’n reis – mentaal gezien is dat een heel belangrijk keerpunt. Bovendien was het gewoon echt heel gezellig geweest én zat kerst eraan te komen: daar wilde ik bij zijn :-( Kerst was echt ontzettend moeilijk voor me. Ook al was ik ook wel verdrietig toen ik Elisa begin februari gedag moest zeggen, voelde ik op dat moment geen heimwee opkomen. Achteraf denk ik dat mijn verblijf bij de school als een soort ‘vangnet’ gefungeerd heeft.

Mijn derde heimwee maakte ik in Noord-Laos door. Toen kon ik zowat huilen van beroerdheid. Ik had echt een intense behoefte om m’n dierbaren vast te houden. Gelukkig was ik de dagen erna dus de hele tijd met Laura, dat verlichtte de pijn. En daarna was ik weer twee weken bij het yogacentrum, iets wat m’n hart weer volledig van die bijtende heimwee ontdeed.

Of ik nu heimwee had of niet, er waren momenten dat ik liever thuis was geweest. Daafs relatie ging uit, mama moest een operatie ondergaan, papa was ongelukkig op z’n werk, het ging niet goed met oma Gerries gezondheid, Lies zat in de stress, Corrie werd ziek. Het is heel vervelend om zo ver weg te zijn als dit soort zaken zich voordoen. Je voelt je ontzettend machteloos en onbehulpzaam.

Naast de nare dingen heb ik ook juist hele léuke dingen moeten missen: de festivals tijdens de zomer van 2014, de kerstdagen, etentjes met vriendinnen, de Toppers, en ga zo maar door. Ik vind het heel fijn dat ik negen dagen eerder naar huis kom zodat ik bij de 75e verjaardag van opa kan zijn. Opa, wij hebben nog heel wat (politieke) discussies te bespreken :) Wat ik ook zo leuk vind is dat ik eindelijk Sophie van Daaf en Bart van Elisa eens kan ontmoeten.

MIJN ONTWIKKELING

Ik voel heel duidelijk aan mezelf dat ik de afgelopen 1,5 jaar ontzettend veranderd ben. Met name de laatste vier maanden, en met náme de laatste vijf weken. Het belangrijkste is denk ik dat ik me volledig stressvrij voel. Er is zóveel ruimte. Ik heb sinds m’n 15e levensjaar constant teveel stress in m’n hoofd gehad, en dat is nu echt verdwenen. M’n humeur is echt ijzzzzersterk. M’n yin en yang zijn volledig in balans. Je zou kunnen denken “dat dat logisch is als je een jaar op ‘vakantie’ bent”, maar ik voel gewoon dat het anders is. Ik ben bovendien veel ‘zachter’ voor mezelf geworden. Ik pak nu bijvoorbeeld een taxi als ik te moe ben om het hele OV door te moeten, ik wrijf over m’n voet als ie in slaap is gevallen in plaats van dat ik hem keihard op de grond stamp, ik neem de lift als ik al urenlang heb rondgelopen, en ga zo maar door. Dit klinkt misschien heel stom, maar voor mij is het een grote verandering ten opzichte van voorheen!

Ik ben extreem dankbaar dat ik nu weer zo goed in m’n vel zit. Ik vind het heel erg wat er tussen m’n 15e en 18e levensjaar gebeurd is, met name voor m’n ouders en m’n broertje. Toen het rond m’n 18e enigszins beter ging kwam ik Marijn tegen. Hierdoor bloeide ik in rap tempo op en voelde ik me gelukkig. Achteraf gezien was ik diep van binnen echter nog altijd niet mezelf. Uiteindelijk heb ik onze relatie (na 3,5 jaar) met e x t r e e m veel moeite uitgemaakt. Het was de moeilijkste beslissing die ik ooit in mijn leven gemaakt heb. Tot op de dag van vandaag kan ik me verdrietig voelen over hoe het allemaal gelopen is. Toch weet ik dat het op dat moment de juiste beslissing geweest is. Hij zal zowel dankzij als ondanks alles een hele speciale plek in m’n hart blijven houden, een van de speciaalste.

Doordat ik de afgelopen vijf weken zoveel tijd geïnvesteerd heb in yoga en meditatie ben ik veel bewuster van mezelf en alles om me heen geworden. Ik ben veel bewuster gaan ademen – iets waarvan de kracht niet onderschat moet worden. Eerlijk gezegd ben ik een soort van... wakker geworden? Alles is één. Alles is één. Ik ben jou, jij bent mij. Wij zijn alles, wij zijn niets. Wat een compleet gevoel. Ik merk nu zo duidelijk: we worden niet alleen gevoed door het voedsel dat we in ons lichaam stoppen. Zodra we ons ervoor openzetten, worden we misschien nog wel méér gevoed door de subtiele stromingen van de natuur – de elementen, de zon en de maan, onze adem, onze creativiteit en blijdschap. Het is zo belangrijk dat we ons in een levenssfeer begeven waarin we floreren. Laten we met elkaar een beetje licht in iedereen zien; laten we op ieders welzijn letten. Laten we vragen hoe het met een ander gaat - niet zozeer met onze mond maar met ons hart :)

NEDERLAND

Alhoewel ik ontzettend op m’n plek ben geweest in o.a. Byron Bay, Ubud, etc. ben ik erg blij om in Nederland te wonen. Ik ben blij om dit land als basis te hebben en vanuit hier de rest van de wereld te ontdekken. Er zijn zoveel goede dingen aan Nederland, zoveel fantastische dingen.Wat kijk ik uit (!) naar de hygiëne, het schone water, het efficiënte OV en de kwaliteit van de wegen, de verkeersregels (ik zal nu een gevaar op de weg zijn in Nederland: ik ben gewend geraakt aan voorrang némen in plaats van krijgen), de kwaliteit van de lucht die we inademen, ons eten, de Zaailing (waar ik altijd veel teveel geld uitgeef), de directheid van ons volk, het sociale systeem, onze liberaliteit (homohuwelijk, drugsbeleid, etc.), de open grenzen met de rest van de EU, het fietsgebruik in plaats van het gebruik van een motorvoertuig (m’n groene hart bloedde zo’n beetje dood in Azië), de veiligheid (m’n iPhone kan weer in het voorvak van m’n tas, er hoeft geen slotje meer aan m’n tas, ik hoef niet meer altijd m’n paspoort en de hele zooi mee te zeulen), er zijn geen muggen, en er is geen gehandel over prijzen. Ik kijk ook echt uit naar m’n eigen ruimte: m’n eigen bed, keuken, laptop, kledingkast, badkamer, en ga zo maar door. Bovendien kijk ik uit naar al het andere moois dat Nederland te bieden heeft!!!!!! Schaatsen in de winter en daarna gezellig met een grote trui en joggingbroek op de bank zitten onder een fleecedekentje. Heerlijk. Ik kan ook werkelijk niet wáchten om met papa, mama en Daaf naar de Overvecht te gaan om een kerstboom uit te kiezen en ’m vervolgens onder het genot van ‘Last Christmas’ op te tuigen! En oooooh, herfstkleuren aanschouwen in het bos. Of in het donker langs de Leidse grachten fietsen. Of in de lente langs de bollenvelden!

Wat ik voor zowel Nederland als de rest van de westerse wereld wens is dat er minder op geld gefocust zou worden. Lieve allemaal, we hebben materialistisch gezien al zoveel. Werk eens aan je persoon – daar worden we zoveel rijker van. Ik wou dat iedere Nederlander zou inzien hoe goed hij of zij het wel niet heeft, en tegelijkertijd hoe slecht tal-lo-ze andere wereldbewoners het hebben. Iedere Nederlander zou de huisjes in Kon Tum (Vietnam) en Muang Ngoy Neua (Laos) eens moeten zien. Oei, wat kan ik me ergeren aan dat eindeloze Nederlandse gezeik (op bijvoorbeeld Facebook) om werkelijk niets. Natuurlijk kan ik begrijpen dat er een verschil is tussen wéten en zíen. De meeste Nederlanders zullen na het lezen van m’n blogs begrijpen dat het grootste deel van Zuidoost-Azie ontzettend arm is; ik heb het echter met m’n eigen ogen gezien. Maar goed, alsnog, geen ene cel in mijn brein kan begrijpen hóe iemand zich druk kan maken over “een euro die twee cent minder waard is geworden” terwijl hij/zij ondertussen een krantenartikel over bijvoorbeeld Boko Haram zonder enige moeite overslaat. Iedereen lijkt ernaar te neigen om vooral zichzelf erg zielig te vinden. Lieve allemaal, we hebben zoveel meer dan we denken.

De wereld is zo ontzettend uit balans: zowel mens als moeder Aarde hebben het er moeilijk mee. Persoonlijk zou ik iedereen vanuit de grond van m’n hart willen stimuleren om met jezelf te beginnen :) We kunnen met de keuzes die we (o.a. financieel) maken namelijk echt al zoveel bereiken. Probeer iedere dag iets bewuster te leven. Check voortaan of er palmolie in je shampoo verwerkt is, koop t-shirts van hennep of biologisch katoen, eet (een paar keer per week) vegetarisch, ga niet op vakantie naar resorts maar steun de lokale bevolking door in een guesthouse te slapen, steun microkredieten in Azie in plaats van de Christelijke kerk, etc. etc. etc. Ik zeg hiermee heus niet dat ik heilig ben – ik ben immers degene die bijvoorbeeld zo ontzettend veel gevlogen heeft afgelopen jaar – maar ik denk dat bewustwording de eerste stap is. Laten we met z’n allen, net als de Indianen, zeven generaties verder denken. We erven de Aarde niet van onze voorvaderen – we lenen haar van onze (klein)kinderen. Dit is een onderwerp waarmee ik echt bezig ben in mijn hoofd. Soms heb ik echt het gevoel dat ik bij een andere generatie thuishoor. De You-may-say-that-I’m-a-dreamer-but-I’m-not-the-only-one generatie. Ik voel me daar soms best een beetje alleen in.

SLOT

Het is echt een heel bijzonder, avontuurlijk, wonderschoon en leerzaam jaar geweest. Ik ga m’n reis nu afsluiten zónder tattoos en zónder dreadlocks ;-) Ik verwacht een aantal schouderklopjes bij thuiskomst, haha. De laatste weken heb ik krankzinnig veel uitgekeken naar thuis. Het mag dan misschien verwend bij jullie overkomen, but I need a holiday from travelling. Ik kan niet wachten om jullie allemaal weer te zien en om weer een wat regelmatiger leven te gaan leiden. Ik verwacht van mezelf dat ik m’n plek wel weer vind. Ik verwacht echter ook van mezelf dat de ‘travel blues’ op een bepaald moment wel op komt zetten. Maar dat is oké. Het is namelijk niet m’n laatste trip geweest, haha. Ik ga de komende tijd Spaans leren zodat ik volgend jaar of het jaar daarop een paar maanden naar Zuid-Amerika kan gaan. Mama had laatst een hele mooie uitspraak voor me: de wereld is m’n achtertuin geworden. Wat een fijn idee. Tsja, en hoe fantastisch en hoe bijzonder ik Oceanië en Azië ook vond – Afrika heeft nog altijd m'n hart. Had ik dus toch een goed voorgevoel toen ik zeven jaar oud was, mam. Voor iedereen die stiekem ook heel graag een (grote) reis zou willen maken zou ik willen zeggen: just dive in, head first :)

Lieve lezers, ik wil jullie nederig bedanken voor het volgen van mijn blogs! Voor deze keer wil ik jullie vragen: wie je ook bent, laat alsjeblieft een reactie achter :) Ik zou dat echt hartstikke leuk vinden. Verder wil ik m’n ouders in het speciaal bedanken voor, nou, simpelweg alles. TOT HEEL ERG SNEL ALLEMAAL!

Namasté.