Samen met Daafie

Zo, ik heb even de tijd gevonden om m'n laatste blog vanuit Australie te schrijven. Morgen vliegen zowel Daaf als ik het land uit: Daaf naar huis; ik naar Nieuw-Zeeland.

Ik ga alles gewoon weer netjes in chronologische volgorde opschrijven. Waar was ik de vorige keer gebleven...... Ah, ik was in Inverloch bij Leo (mijn moeders neef) en Karen. Ze wonen pal aan het strand, echt een hele mooie en relaxte plek! Daaf en ik mochten Leo's auto pakken wanneer we maar wilden – wat een luxe. Het was ook erg luxe dat Daaf gewoon telkens de chauffeur was ;-) Hij rijdt veel beter. We zijn o.a. naar Wilsons Prom National Park geweest, het zuidelijkste punt van Australië. Daar hebben we een mooie wandeling gedaan. Ook zijn we naar Phillip island geweest, een plek waar men miniscule pinguïns (30 cm lang) kan bekijken na zonsondergang. Helaas is alles bijzonder touristisch opgezet; het was bijzonder zonde van het geld :P Ondanks dat hebben we heel veel lol gehad. Dat is wel echt het voordeel van een “bekende” bij je hebben: je kan weer inside jokes maken. Op Phillip Island hebben we ook een museum over de Vietnam oorlog bezocht. In Australië wordt er veel meer aandacht besteed aan veteranen dan in Nederland. Het was een bijzonder interessant museum dat relatief klein opgezet was. Daardoor hebben we ook werkelijk alles gelezen en gezien. Het Rijksmuseum is toch veel te groot, joh.... Oooooooh trouwens, het al-ler-leuk-ste in Inverloch vond ik dat ik Karens fiets mocht gebruiken!!!!!! Ik kan me voorstellen dat dit een beetje gek overkomt, maar ik heb ondertussen al zo'n vijf maanden niet meer gefietst!!! Het was zo leuk :-) Ik kan ook wel een fiets huren ergens, maar in de praktijk blijken die altijd van ongekend slechte kwaliteit te zijn. Daaf en ik zijn ook nog bij Marc (een andere neef van mijn moeder) en Crys geweest voor twee nachten. Zij wonen bij de Lakes Entrance, waar wilde pelikanen, (baby)koala's en dolfijnen easy te spotten zijn. Uiteindelijk reden we weer terug naar Leo (fyi: dat is niet even om de hoek; het is toch echt zo'n vier uur rijden), en Leo bracht ons terug naar Andrew (Leo's zoon), Jess en George in Melbourne city. Die avond sloten we onze tijd in Melbourne af en gingen we bij een Italiaan uit eten met Troy en Dana (Marcs kinderen – volgen jullie het allemaal nog?).

De volgende ochtend begon Daafs “tweede gedeelte” van z'n reis: gedurende een week met een huurauto naar Adelaide rijden. Helaas (!!!!) was ik degene die moest rijden, want je moet 21+ zijn. Ik meen het echt: ik trilde gewoon toen ik wegreed uit de garage!!!! De stad was ZO ZO druk!!!! Gelukkig was altijd kalme Daaf er om me enigszins rustig te houden. Ik had geen betere passagier bij me kunnen hebben. Toen we eenmaal op de snelweg waren kwamen we erachter dat m'n iPod ingeplugd kon worden!!! Yes, we hadden muziek :) Hier was ik heel blij mee, niet alleen omdat het gezellig is, maar ook omdat het me geconcentreerd hield. We hebben lekker meegezongen op Fantasy (ja, Berrie, jouw muziek!) en Gangsta's Paradise (nog een keer jouw muziek, Berrie!). Uiteindelijk keek ik trouwens een keer op de TomTom en toen zei ik tegen Daaf: “Oke, over 340 meter moeten we dus links”, waarop Daaf zei: “Nee Naad, 340 kilometer”. O ja, we zijn in Australië.

Die avond sliepen we in Apollo Bay. De eigenaresse van het hostel was een oud vrouwtje. We noemen haar “het heksje”, omdat er simpelweg geen betere beschrijving bestaat :P Daaf voelde zich geloof ik lichtelijk awkward in zijn allereerste hostel! Nu moest hij z'n eigen bed opmaken ;-) We hadden wel heel veel geluk, want we hadden de kamer voor onszelf. Zo kon Daaf even inkomen, haha. Die avond vonden we backgammon in de common room!!!! Dat hebben we gespeeld :-) De volgende dag was het tijd voor de Great Ocean Road. Ik heb geen woorden voor de 12 apostelen! Dat was... ZO mooi! En terwijl wij een foto van ons samen lieten maken, gebruikten alle Aziaten hun selfie-stick :P Kennen jullie dat al? Ik weet niet of dat in Nederland ondertussen ook gebruikelijk is. Wij vonden het in ieder geval hilarisch. Die avond sliepen we in Port Fairy, waar we weer een eigen kamer hadden – inclusief leeslampjes! Wat LUXE! De hostels in het zuiden zijn zoveel kneuteriger dan de hostels aan de oostkust!

De volgende dag reden we richting de Grampians, een schitterend gebergte landinwaarts. Toen we uiteindelijk op een weg reden die niet geasfalteerd was, gebeurde er iets SPANNENDS. Er sprong een kangoeroe voor de auto! Ze zijn niet zo slim. Echt niet zo slim. Het lijkt er soms op alsof ze gewoon expres voor de auto springen! Dat had ik al eerder ervaren op weg naar Darwin. Godzijdank hebben we hem op een haar na gemist. We denken allebei dat er zo'n 5 cm tussen de kangoeroe en de auto zat. Exciting. We kwamen bij een geweldig eco hostel terecht. Daaf was ook blij, want daar waren de bedden al opgemaakt ;-) Wat een feest. Die middag hebben we Mount Zero beklommen. De volgende ochtend waagden we ons aan de Pinnacles, iets wat echt als “heavy” beschouwd wordt. Het was het he-le-maal waard!!!!! Dit was trouwens waar Daaf die foto van mij had gemaakt waarop ik aan de rand van een berg lig – die foto die zo leuk is voor mams :-) Hierna kwamen we terug bij het hostel, zodat we konden lunchen. Daaf wou daarna relaxen, maar z'n strenge zus wou nog wel een wandelingetje doen. Deze bleek heel easy te zijn dus Daaf was blij. 's Avonds hebben we samen Twilight (ja Karin, echt!!!!) gekeken onder het genot van de verwarming en een kop thee. We gingen vroeg naar bed. De ochtend daarna deden we de laatste wandeling in de Grampians. Daaf klaagde ondertussen een beetje over “het regime” van z'n zus :P Sorry Daaf :P Toen we 's middags wegreden reed ik zomaar de rechter rijbaan op; gelukkig wist Daaf beter en wees ’ie me even op mijn rare gedrag. Die middag reden we South Australia in! We mochten meteen 110 km/h rijden i.p.v. 80 of 100 km/h. Het voelde even alsof we Duitsland inreden ;-) Rond 16:00 kwamen we aan in Mount Gambier, een plek waar zich een wetenschappelijk raadsel bevindt: the blue lake. Nou, het was bizar. Het was een meer dat EXTREEM (niet zomaar extreem, maar echt EXTREEM) blauw was. Het leek net smurfensnot (kennen jullie dat nog van vroeger?). Het raadsel is het volgende: de helft van het jaar heeft het meer deze extreem blauwe kleur; de andere helft is het gewoon grijsachtig (zoals zowat elk meer). We hadden veel geluk, want drie dagen voordat wij aankwamen was het meer weer blauw geworden!! Die avond sliepen we in een gevangenis!!!! De eigenaar had een voormalige gevangenis omgebouwd tot een hostel. Het was alsof we in een museum sliepen, heel bijzonder. Ik moet heel eerlijk toegeven dat ik 's nachts wel een klein beetje bang was toen ik naar de wc liep.

De dag erna moesten we in Adelaide zien te komen. Dat was nog 6 uur rijden :-( En oh oh oh, ik ben daar simpelweg NIET voor gemaakt. Ik was zo chagrijnig. Arme Daaf. Uiteindelijk kwamen we rond 18:00 aan in ons hostel. Dit was weer een hostel zoals ik me herinnerde van de oostkust: op elkaar gepropt, stank, te warm, Aziaten die de hele dag op hun bed met hun elektronica rondhangen.... Ik had een foto moeten nemen van Daafs gezicht. Vanaf nu hadden we nog een hele dag de auto, dus die hebben we volgepropt met allemaal leuke dingen: Heigh's chocolate factory, de Barossa wine valley en Hahndorf. Heigh's is een vooraanstaand merk chocolade in Australie. We kregen een rondleiding in de relatief kleine fabriek; alles wordt er nog met de hand gemaakt. Leuk om te zien! Daarna gingen we wijn proeven in de valley. Je kon er gewoon van de ene naar de andere wijnkelder toe rijden :-) Trouwens, we hebben ook nog de creek (“het stroompje”) van Jacob's Creek gezien! Daar waar het allemaal begon.... We sloten de dag af in Hahndorf, een Duits dorpje. Op zich wel geinig om te zien. Het was ECHT een hele leuke dag geweest!!! Het werd helaas pijnlijk afgesloten :p want toen 's avonds pompoen aan het snijden was voor het diner, sneed ik – echt diep – in m'n duim. Dit had m'n (op de airport afgenomen) Taiwanese mes me nou nooit aangedaan ;-) Nu heb ik een Victorinox.

De volgende dag hebben we de auto – zonder schade, thank god – ingeleverd. Toen gingen we meteen Adelaide verkennen. Het bleek echt een hele leuke stad te zijn. De grootste straat staat geen auto's toe en daar hou ik altijd wel van :D Er was van alles te zien en te beluisteren: (didgeridoo)muziek, art, prachtige (kerst)malls, etc. Ook zaten er twee jongens met een ouderwetse typemachine op de straat: “jokes on command”. Ach, gewoon leuk.

Zo, toen was er weer een gedeelte afgesloten en kon het derde deel beginnen: de bush trip naar Alice Springs. We werden vroeg in de ochtend opgehaald door een 40-jarige enthousiaste kerel, Mark. De groep was erg internationaal (Canada, Italië, Oostenrijk, Denemarken, Engeland) en bestond uit 9 mensen. Het was best wel geinig toen we de Adelaide hills uitreden, en Mark zei dat dit “de laatste verkeerslichten voor de komende 10 dagen zouden zijn”. We deden wat korte wandelingetjes, en ’s avonds zetten we ons kamp op naast een gorge. Tijdens het diner kwam een kleine kangoeroe heel timide steeds wat dichter bij ons zitten, dat was heel schattig. Kort daarna gebeurde er iets wat ik me niet meer voor mogelijk had gehouden: twee vrouwelijke aboriginals kwamen ons vergezellen. Het bleken bekenden te zijn van Mark; misschien hadden ze het wel afgesproken. In ieder geval, ik vond het waanzinnig interessant. Zoals ik eerder al vertelde: heel veel aboriginals zijn niet aanspreekbaar, omdat ze vaak dronken zijn en/of slechts om geld vragen. Deze twee vrouwen waren echter niet dronken! Ze bleken erg trots te zijn op hun cultuur en vertelden er daarom heel veel over. Ik heb er echt van geleerd. Toch zagen de vrouwen ook het probleem van de huidige manier van leven van aboriginals: alcoholgebruik, niet bewegen (“we just loooove our four wheels”), ongezond eten (“KFC, McDonalds, why something else?”), diabetes (66% lijdt hieraan). Deze twee vrouwen trokken vroeger, toen ze nog kind waren, nog wel rond. Dat doen ze tegenwoordig niet meer (“I don’t want to live without my aircon”). Trouwens, terwijl wij netjes met mes en vork aten, aten zij hun biefstuk en worstjes met hun handen. En zelfs voor mijn begrippen hadden ze er bij-zon-der veel zout op gedaan. Al met al was het heel bijzonder om een echt gesprek met deze twee vrouwen te mogen voeren.

De eerste nacht in de buitenlucht was heerlijk. We sliepen met onze slaapzak in een “swag”, iets wat ik het beste kan omschrijven als een lijkenzak met een matrasje erin :P Heel comfortabel eigenlijk. Prachtige vallende sterren. Die ochtend stonden we om 6:00 op zodat we voor de hitte uit onze wandelingen konden maken. Vanaf dit moment ging ik me irriteren aan Mark, onze gids. Hij benaderde de groep alsof we kleuters/beginnelingen waren. Alsof geen van ons OOIT buiten een stad geweest was. We mochten de auto niet verlaten zonder onze bergschoenen, hoed, en waterfles – zelfs niet als we LETTERLIJK 100 meter naar een look out zouden lopen. Jullie kunnen heel misschien begrijpen dat ik me toen zo opstandig voelde worden als een 15-jarige puber :P Uiteindelijk lieten Daaf en ik expres onze slippers aan en deden we geen hoed meer op, haha, zo slecht. Sorry, maar we hebben gewoon echt wel duizend keer ergere tochten gemaakt met onze ouders toen we jong waren. Gelukkig voelden Daaf en ik dezelfde irritatie en daardoor werd het eigenlijk juist ook wel heel grappig. De derde dag haalden we onze laatste passagier op: een 25-jarige meid uit Nederland! Zij had zeven maanden in de outback gewerkt bij een pub. Ik zou dat niet trekken, er is gewoon echt… niks. Die avond hadden we een lopend diner :P, want we konden niet stilzitten. De reden daarvan was dat er ein-de-loos veel vliegen aan het rondvliegen waren. Als je stil zou gaan zitten zou elke centimeter van je lichaam/kleding bedekt worden met vliegen :P Nu waren Daaf en ik ZO blij met de fly nets die we eerder in Adelaide aangeschaft hadden. Zo zaten ze in ieder geval niet op ons gezicht.

De dag erna was een van mijn favorieten! Mark had ons afgezet in Coober Pedy, de opaal hoofdstad van de wereld! Hier komt zo’n 70% van alle opaalstenen vandaan. De steen ziet er heeeel interessant uit. Kijk anders even op Google voor een voorbeeld :-) De mensen in Coober Pedy leven allemaal onder de grond. We zijn in een “voorbeeldhuis” geweest, fascinerend om te zien!! Het blijkt dat de temperatuur in deze huizen altijd rond de 23 graden is – dat is natuurlijk ideaal voor de koude winters en de hete zomers. Na de lunch mochten we – na vier dagen in de hitte vertoefd te hebben – eindelijk weer eens een DOUCHE nemen. Ik was daar heel blij mee voor mezelf, maar ik was ook heel blij dat sommige anderen een douche zouden nemen. Soms viel ik namelijk zowat flauw van een aantal anderen :P Die middag reden we door de Painted Desert, een plek met schitterende kleuren. ’s Avonds tijdens het diner voelden we de wind al opkomen, en dat resulteerde uiteindelijk in een echte zandstorm rond 04:00. Daaf had de volgende ochtend overal zand in z’n oren!!! Ik niet, want ik had m’n lijkenzak dichtgeritst :P Die dag was bijna iedereen langzaam en chagrijnig omdat zowat niemand had kunnen slapen. Maaaaaar dat was snel verdwenen toen we uiteindelijk bij Uluru (Ayers Rock) aankwamen. Uluru was ongekend mooi, zowel tijdens sunset als sunrise (3:45 opstaan ;-)). Ik kan het eigenlijk niet beschrijven. Ik ga het ook gewoon maar niet proberen :P We hebben ook om Uluru heen gelopen, wat 10 km is. Van dichtbij was het eigenlijk “gewoon weer een grote berg”. De dag erna hebben we Kata Kjuta bewandeld, het “zusje” van Uluru. Deze wandeling was wat uitdagender dan Uluru, maar nog LANG niet zo heftig als Mark al een paar dagen gepretendeerd had. Mark moest eens weten dat een van de groepsleden, Rosie, ieder jaar binnen vier dagen een 160 kilometer hike doet in de bergen van Oostenrijk. De dag erna gingen we naar Kings Canyon, een heel mooi stukje gebergte. Hier zouden we volgens Mark een “dodelijke walk” gaan doen. Het kwam erop neer dat hij degene was die het er moeilijk mee had, en de rest deed het gewoon even… Daafs irritatiepunt was tijdens deze walk tot een hoogtepunt gestegen. Maar ik trok het ook slecht. Deze kerel vertelde zoveel onwaarheden (“a wolf spider will kill you” en “eating almonds will kill you”) en liet ons allemaal zo lang wachten. Die middag werd ik helemaal enthousiast toen we in de auto zaten, want…… WE KWAMEN WILDE KAMELEN TEGEN!!!! Dat was mijn droom sinds ik de film Tracks met m’n moeder in de bioscoop heb gezien. Geweldig om dit mee te mogen maken. Nou, die avond waren Daaf en ik blij toen we eenmaal in Alice Springs aankwamen :-) We waren weer VRIJ. We hadden een heeeeeerlijk bed en zelfs een zwembad! Ik vond het ook weer fijn om even alleen te kunnen zijn. Uiteindelijk gaat m’n energie eraan als ik werkelijk constant met mensen ben. Daaf vond dat ook heel fijn. Die avond gingen we nog uit eten met de groep, dat was een hele gezellige afsluiter! De groep was echt top! De ochtend erna moesten we weer gaan inpakken om het vliegtuig naar… Sydney te pakken! Samen met twee groepsleden zaten we in het vliegtuig.

Hier begon Daafs vierde en tevens laatste gedeelte van z’n reis. Het was weer even wennen met al die verkeerslichten overal. De overgang was echter wel minder heftig vergeleken met mijn trip van Cairns naar Darwin, maar dat komt waarschijnlijk doordat we toen nog veel basaler geleefd hadden. Ons hostel in Sydney was ook even wennen ;-) De ingang lijkt een beetje op een hoerenkast, dus zo noemen we het ook maar :P Onze matrassen zijn niet best. Daaf ligt “op een boomstam”; ik lig letterlijk op de veren – twee uitersten. Het viel ook Daaf nu op dat er heel, heel veel Aziaten in Sydney wonen/werken. We schatten het echt op zo’n 60-70%. De eerste avond ging ik samen met Daaf meteen Marloes opzoeken!!!! Die is nu ook in Sydney :-) Heel, heel, heel erg leuk om haar te zien. De volgende dag hebben Daaf en ik samen de Opera house, de Harbour bridge en de Botanic gardens bezocht. Dat moet ie natuurlijk wel gezien hebben. Die avond hebben Daaf, Marloes en ik de ferry naar Manly gepakt en hebben we daar met uitzicht op de surfers een hapje gegeten. In het donker namen we de ferry weer terug. Dat was prachtig: een verlichte Opera house en Harbour bridge! De dag erna gingen Daaf en ik met een georganiseerde dagtrip (blwuh) naar de Blue Mountains. We vonden het allebei wel leuk, maar we vonden het niet bijzonder prachtig – ook de beroemde Three sisters zijn niet zo heeel boeiend. De highlight van de dag was dat we met de steilste railway (52 graden) een berg opgingen ;-). Dat was echt wat voor jou geweest, mam! Die avond was Daaf enthousiaster dan enthousiast, want hij ging z’n iPhone 6 kopen, haha. Daar is ie helemaal happy mee nu. Tsja en vandaag zouden we naar Bondi beach gaan, maar het is veel te heet. Daarom ben ik een dagje van alles aan het organiseren voor Nieuw-Zeeland en Azië, en is Daaf aan het relaxen en een beetje aan het rondlopen in de stad.

Het is een gek idee dat ik Australië morgen ga verlaten. Ik heb hier zoveel meegemaakt! Ik ben van Cairns door de outback naar Darwin gereden, van Cairns met de bus all the way down naar Sydney gereisd, van Melbourne met een huurauto naar Adelaide gereden, en met een georganiseerde trip van Adelaide door de outback naar Alice Springs gereisd. Als ik er zo op terugkijk waren mijn outbackavonturen de echte avonturen. Dat is hoe ik me Australie voorgesteld had. Daarnaast vond ik het geweldig om familie te zien. Hoewel ik gedurende de eerste maand in Australië nog dacht dat ik zou gaan huilen als ik zou opstijgen, heb ik nu het gevoel dat ik zin heb in een volgend land :-) Ik heb eigenlijk behoefte aan een niet-westers land, maar eerst ga ik dus nog naar Nieuw-Zeeland voor 38 dagen, iets waar ik ook wel erg naar uitkijk, hoor :-) Ik moet toegeven dat ik sinds zo’n drie weken echt meer heimwee heb. Toen ik in Adelaide een groep meiden samen zag eten en drinken kreeg ik zowat tranen in m’n ogen. Ik mis m’n vriendinnen. Ik mis m’n paps en mams ook. Ik mis m'n opa en oma's ook. Ik wou dat ik met kerst thuis was. Morgen gaat Daaf naar huis en ik niet. Dat is wel even gek. Al met al vind ik het heel bijzonder dat ik deze weken met mijn broertje in Australie heb mee mogen maken!!! Ik ben heel blij en ook echt heel trots dat 'ie me (toch!) is op komen zoeken. Het wordt wennen om weer alleen, zonder onze flauwe grapjes, verder te gaan.

Voor nu: heel veel liefs van mij!!!! xxxxxxxx